Na hun eerste concert van deze tour in het Paard van Troje in Den Haag de dag ervoor, trad afgelopen vrijdag de Nederlandse, uit Utrecht afkomstige band Causes op in de Muziekgieterij in Maastricht. Causes, vooral bekend van de debuutsingle ‘Teach me how to dance’ waarmee de band definitief doorbrak, is opgericht in 2013. Met frontman en zanger Rupert Blackman, die als tekstschrijver onder andere heeft gewerkt voor Alain Clark en MainStreet.
De Engelse singer-songwriter Rupert Blackman verhuisde van Londen naar Utrecht. Op zoek naar bandleden hing hij in 2014 een berichtje op het prikbord van het conservatorium. Zo kwam hij in contact met gitarist Jan Schröder, drummer Simon Boeing- Messing en bassist Robert Pronk. Sindsdien speelde Causes op festivals als Pinkpop, Lowlands en Concert At Sea en tourde veelvuldig langs uitverkochte zalen in binnen- en buitenland.
Behalve de debuutsingle ‘Teach me how to dance with you’ uit 2014, zal bij de meesten ook ‘Walk on water’, single uit 2015, niet onbekend in de oren klinken. De singles ‘To the river’ uit 2015 en het uptempo nummer ‘All for us’ uit 2016 zijn daarentegen iets minder bekend bij het grote publiek. In 2016 volgde daarop het album ‘Under bridges that you built for me’. 26 oktober 2018 jongstleden kwam het lang verwachte tweede album ‘Wake Me Up So I Can Dream’ uit.
Gemêleerd publiek
Poptempel de Muziekgieterij was goed gevuld met gemêleerd publiek dat was afgekomen op het concert van deze viermans formatie: Van kinderen met hun ouders, tot tienermeiden met of zonder ouders, tot jongere koppeltjes, maar ook iets ouder publiek.
Celine Cairo
In het voorprogramma speelde de Amsterdamse zangeres Celine Cairo de zaal warm en de zangeres was blij verrast dat de zaal al zo vol was bij haar optreden. Een jonge talentvolle meid met een pracht van een stem, die zichzelf begeleidde op gitaar. Ze was er trots op dat ze het voorprogramma van Causes mocht verzorgen. En gezien de gevoeligheid van de nummers was dit ook een mooie keuze. Ze werd aandachtig beluisterd en na ieder nummer werd er vol bewondering geapplaudiseerd.
Snee in vinger
Om half tien betrad Causes het podium met hun eerste nummer: ‘Sinking Ship’, waarbij Blackman zichzelf begeleidde op de piano. Hij alleen werd belicht, waardoor de rest van de bandleden nog even op de achtergrond bleven. Gevolgd door ‘The Edge of something’, waarbij Blackman de gitaar ter hande nam en de rest van de band ook belicht werd. De meeste nummers werden zachtjes meegezongen door menigeen in het publiek, maar ‘Walk on Water’ en ‘Teach me how to dance’ werden toch het meest enthousiast ontvangen.
Opvallend was dat bij eerstgenoemde nummer het gitaarspel iets was aangepast, waardoor de opvallende donkere snaren niet aan bod kwamen, wat wij toch wel misten in dit nummer, omdat deze tonen juist de emotionele waarde van het nummer nog eens extra power geven. Blackman vertelde wel, dat hij zich onlangs gesneden had in zijn vinger en bij het bespelen van de piano ongelukkig naast de toets terecht kwam, wat pijn deed. Of dit misschien de reden was om andere snaren aan te slaan? Wie weet. Bij laatstgenoemde nummer vroeg Blackman eerst het vrouwelijk publiek het refrein te zingen en daarna de mannelijke helft. Vermakelijk was dat de mannen bijna niet te horen waren met hun donkere stemmen, waarom het publiek en Blackman wel moesten lachen. De zanger hield goed contact met het publiek en op zijn tijd vertelde hij tussen de nummers door wat vermakelijke feitjes die hij onlangs had meegemaakt. Op een gewone ongedwongen manier.
Pakkende nummers
Het repertoire bestond verder uit veel rustige nummers, waarin emotie een grote rol speelde. Pakkend, vooral door de prachtige stem van zanger Blackman die zichzelf afwisselend begeleidde op piano, zoals bij ‘A million times’, ‘Walk on water’ en ‘This sinking ship’, of op gitaar, of zijn gevoeligheid en emoties nog eens des te meer uitte in gezichtsuitdrukking en beweging wanneer hij alleen een microfoon in zijn hand had.
Zang met veelvuldig gebruik van de falsetstem maakte dat nummers breekbaar en vol emotie gebracht werden. Alle nummers bleven op zich dezelfde opbouw en vorm houden, maar zo nu en dan werd het wel afgewisseld met een wat meer uptempo nummer, waardoor je toch weer net op tijd op je hoede bleef en werd wakker geschud indien je op het punt stond wat in te dutten bij een heel rustig nummer, waarbij Blackman voor veel toeschouwers met zijn rug naar je toe achter zijn piano geheel aan de linkerkant van het podium zijn nummer vertolkte en er dus weinig gebeurde op het podium. Wanneer Blackman echter met of zonder gitaar achter zijn microfoonstandaard plaats nam, zat er genoeg beweging in de man ondanks de veelal rustige nummers.
‘All for us’
‘All for us’ was het nummer waarmee de band afscheid nam. Een nummer dat, zo vertelde Blackman, ze nog niet heel vaak live hadden gespeeld en dat op goed geluk goed gespeeld ging worden. En dat werd het: Een prachtig passioneel nummer dat zeker een goede keuze was om het publiek geëmotioneerd maar voldaan achter te laten!
Foto’s (c) Anita Martin
