Je staat op de dansvloer tijdens de 80’s wave party ‘Back to black’. Starend naar je vers gepoetste zwarte puntschoenen en zwetend in je Joy-division shirt. Je leeft je helemaal uit (of in) op the Cure en Bauhaus. Echter, dit nummer ken je niet. Het is wel heel dansbaar, dus je blijft op de vloer. Het lijkt ergens op, maar op wie? Yazoo, the Human League, Gary Numan, Softcell? Nee, dit klinkt donkerder. Alsof ze Softcell in een kelder hebben geduwd om daar de sfeer muzikaal op te krikken. Maar is dit wel eighties? Of is het veel recenter? Het lijkt nog het meest op de huidige Deense band Lust for Youth, maar …’ Na afloop van het nummer haast je je naar de dj. “Het nummer is van Boy Harsher, van hun zojuist verschenen album…”
Dat album is ‘Careful’ en is inderdaad zojuist verschenen. Maar het is absoluut niet misplaatst om deze muziek te draaien op een eighties waveparty. Daarmee is niet gezegd dat de muziek gedateerd klinkt, verre van! August Muller fabriceert duistere dance beats die hij invult met lagen synthesizer en percussie. Hiermee legt hij een donkere, sinistere bodem waarover Jae Matthews haar teksten mag fluisteren, spreken en schreeuwen. Deze combinatie creëert een sfeer van opwindende, spannende duisternis, die echter nooit zweverig of depressief overkomt. Integendeel, je krijgt zin om te dansen, je te laten hypnotiseren door de beats en het stemgeluid. Op de vloer denk je natuurlijk niet te veel in hokjes, maar als je zou willen, dan past de muziek van Boy Harsher (Massachusetts, VS) het best in de hokjes ‘coldwave’ en ‘darkwave’.
Beide leden van Boy Harsher hebben een achtergrond in de filmindustrie en dat merk je meteen. Je voelt de beelden van een grote stad, midden in de nacht, met neonreclame en auto’s die langs razen. Op een ander moment sta je opeens in een fantastisch uitgelicht zwart-wit decor en voel je de spanning van de scene. Nee, David Lynch is nooit ver weg.
‘Careful’ is de opvolger van het debuut ‘Your body is nothing ’uit 2016. Het album start met ‘Keep driving’. Deze opener laat zien dat het album niet alleen bestemd is voor de dansvloer. De fluisterende stem van Jae en de duistere geluiden plaatsen je in een sinistere film, die je meetrekt in het plot en je nieuwsgierig maakt naar de afloop. Zoals in een goede film wordt die pas verteld in de afsluiter, in dit geval het titelnummer ‘Careful’. Hier moet je dan ook goed luisteren wat Jae allemaal in je oor fluistert en moet je het verder doen met wat industriële geluiden die het einde betekenen van de album trip.
Tot zover heb je nog geen dansvloer nodig gehad. Daarvoor zijn de tussenliggende nummers van deze trip echter meer dan geschikt. ‘Face to fire’ is bijvoorbeeld zo heerlijk om in je zelf gekeerd op de vloer melancholisch en toch ook opgewekt te worden. Rustige beats met een smachtende stem zwevend op de betere eighties klanken.
Het nummer ‘LA’ neigt echter te veel naar de ‘foute’ muziek uit die tijd: te glad en te gepolijst. Gelukkig komt de kracht van het album in de andere nummers weer geheel tot hun recht: de dansbare electro wave met een mooi, duister rafelrandje in ‘Come Closer’ en ‘Lost’; en het spannende, filmische in ‘Crush’.
Al met al een een afwisselend album, zeker voor dit genre. Het leent zich zowel voor beluistering thuis als voor op de dansvloer. De waardering voor ‘Careful’ is gebaseerd op beluistering thuis, waar af en toe de eentonigheid de kop opsteekt. Binnen een nummer en tussen de afzonderlijke nummers is er soms wat te weinig variatie. Dat gebrek wordt echter helemaal tenietgedaan als je je zwarte puntschoenen weer aantrekt en op de dansvloer gaat staan. Dan geef je dit album minstens één punt hoger. Dance on! (7/10) (Nude Club)