Het lijkt een trend te zijn om festivals te noemen naar een titel van een track van een bekende artiest of artiest zelf. In Groningen hebben we ‘Rock it’ (Herbie Hancock), in Utrecht Le Guess Who (The Guess Who), op Vlieland Into The Great Wide Open (Tom Petty) en nu in Tilburg de eerste editie van ‘Better Get Hit’ (-‘In Your Soul’, van Charles Mingus).
Afgelopen zaterdag trok een kleine 1500 man Theaters Tilburg binnen om aan het nieuwe Urban, Soul & Jazz-festival te snuffelen. Een mooie lokatie, hoewel het voor het publiek toch wel wat zoeken was naar de weg in het grote gecombineerde pand waar de Tilburgse Schouwburg en dito concertzaal gevestigd zijn. Maar goed, tijdens het eerste North Sea Jazz Festival kende ook nog niemand de weg.
Sanne Rambags
Better Get Hit werd officieel vrijdagavond al geopend in het nabijgelegen Paradox, maar voor het gros van het publiek was zaterdag de dag van het gebeuren. De opener van de dag, Sanne Rambags, was voor velen nog net te vroeg. Een (te) slechtgevulde zaal voor het Goirlese talent, een beetje in de stijl van Avishai Cohen, maar ook Joni Mitchell heeft klaarblijkelijk wat invloeden in de zangeres gelaten.
Jules Deelder
In de Audaxzaal, een klein zaaltje in het midden vet het festival, net boven de entree, stond een iets andere programmering op het menu. Onder het motto ‘Music & words’ brachten enkele bekende Nederlandse schrijvers en dichters hun werken onder begeleiding van een vleugje muziek. Hoofdrolspeler in die scene is natuurlijk de Rotterdamse nachtburgemeester Jules Deelder, die samen met Boris vd Lek al jaren een vaste combinatie vormt. In Tilburg werd het duo aangevuld met een gitarist, waarbij het trio muziek afwisselde met Deelders Poëzie. Deelder, 75 jaar eind dit jaar, stond rechts met de voor hem bekende picolo snare. Hij is duidelijk inmiddels al wat ouder en zangtechnisch was het nog steeds zoals we van Deelder gewend zijn. Veelal staccato, begin- of AA-rijm, de stijl van Deelder mag bekend zijn. Qua atmosfeer zat het daarbij wel goed en ondanks dat de zaal met 60 à 75 man publiek vol zat (wat de kleinschaligheid van het festival aangeeft), was het duidelijk dat Deelder bij het poëzie- en jazzminnend publiek toch een bepaalde legendarische cultstatus heeft verworven.
Licks & Brains feat. Joseph Bowie
Terug gaande naar de CVB Ecologics Zaal, waar de 18-koppige bigband Licks & Brains het podium betrad. Onder de bezielende leiding van Rolf Delfos werd een funky mix gebracht in de stijl van James Brown en George Clinton. Op hun laatste album ‘Next!’ trok de bigband op met de tegenwoordig in Gorinchem wonende Defunkt-frontman Joseph Bowie, en samen met de toptrombonist werd het eindelijk een funky party in Tilburg. Zo ervoer in ieder geval een eindelijk volle zaal aan het Louis Bouwmeesterplein nummer 1. Een sterke combinatie die als we het zo inschatten mogelijk nog wel eens een vervolg kan gaan krijgen na dat ene album.
Metropole Orchestra Plays Mingus
In de Vernooy Textile Recyclers Zaal, door het jaar heen bekend als Concertzaal Tilburg, stond de naamgevende act van het festival. Metropole Orchestra Plays Mingus, en het was duidelijk dat men wist waar Abraham de mosterd haalde. In een afgeladen volle zaal dirigeerde John Clayton het wereldberoemde orkest, dat met solisten met Tilburgse roots als Paul van Kemenade, Jan Menu, Louk Baudestein en Mete Erker de muziek van Charles Mingus speelde. Heel anders dan bij de officiële opening van de zaal destijds, waar het kwalitatief niet mindere Brabants Orkest een klassiek concert ten gehore bracht voor onder anderen destijds Koningin Beatrix, deed het Metropole de Tilburgse concertzaal swingen.
Ellen Deckwitz & Corrie van Binsbergen
In de Audaxzaal stond ondertussen dichteres Ellen Deckwitz. Deckwitz is een van de bekendste dichters van deze generatie en werd begeleid door Corrie van Binsbergen op gitaar. Deckwitz bracht haar directe, harde poëzie met de zachte klanken van Van Binsbergen. En hoewel haar dicht niet altijd voor het jongere oor geschikt bleek te zijn, stapte de bekroonde net zo makkelijk over naar een gedicht van Annie M.G. Schmidt over moderne poëzie. Van Binsbergen begeleidde sferisch, soms zelfs eclectisch, en samen zorgden ze ondanks de soms ruwe performace voor een rustpuntje op de dag.
Kim Hoorweg
Kim Hoorweg is een groot talent. Je kan haar stem hier en daar wat vergelijken met die van Imaani en de net 26-jarige Hoorweg zou daardoor best een keer gehoord mogen worden in een samenwerking met Incognito. Het podium was wellicht iets te groot voor Hoorweg en haar band, die vooral werd gedreven door haar drummer, die in extremis de offbeat beheerste. Niet dat de zaal te groot was, maar op het podium leek Kim met haar band soms een beetje weg te kwijnen in de ruimte, wat jammer was. Muzikaal gezien was het allemaal goed. Op de vraag of het publiek al wat biertjes had gedronken kwam het antwoord adrem: “Hey, we zijn in Brabant hè!”, waarop Kim alleen maar bevestigend kon antwoorden.
Gil & Megas
In de kelder van het Schouwburgcomplex zat zaterdag de Van Mossel zaal. De zaal werd vooral bevolkt door de urban-scene, die dag opende met Jay Way, ZENO en T. Dutty. Tilburg talent Gil & Megas verzorgden in de benedenzaal een feestje door onder anderen Goedemorgen Nederland naar Tilburg te brengen. Rapper Gil en beatmaster Megas lieten zich niet kennen door de halflege zaal en brachten alles wat ze in zich hadden, waardoor er absoluut geconcludeerd mag worden dat we hier te maken hadden met een groot aanstormend talent in de hip hop scene.
Fresku
In de Audaxzaal stond het bij de grootmeester van de Nieuw-Nederlandse literatuur strak vol. Kees van Kooten sprak zich uit, begeleid door de bekendste Nederlandse harpist, Remy van Kesteren, die zijn Salvi liet pingelen in samenspel met de toetsen van Martin Fondse. Rapper Fresku stond vrijwel tegelijkertijd in de benedenzaal. Samen met Typhoon en Kempi mag de Eindhovenaar zich toch wel bij de grote drie van de Nederlandse Urban-scene scharen. Een bomvolle zaal verried dat de sympathieke rapper met zijn gevolg best in een iets grotere zaal had mogen worden geprogrammeerd. De kleinschaligheid echter maakte van het optreden toch ook wel iets intiems. Op eigen beats, maar ook bijvoorbeeld op Doe Maar’s ‘Pa’, rapte de rapper over allerdaagse dingen. Dat hij ondanks zijn succes dicht bij zijn publiek is grbleven, bleek uit het gebeuren toen Fresku klaagde over maagzuur na een broodje hamburger, en spontaan vanaf de eerste rij een doosje Rennies kreeg aangeboden.
Cory Henry
De echte jazzliefhebber trok halverwege het optreden echter alweer richting de concertzaal, alwaar een van de hoofdacts van het festival de buhne om kwart voor acht Cory Henry zou betreden. Cory Henry, begenadigd toetsenist van Snarky Puppy en van zijn eigen Cory Henry & The Funk Apostles. Met “How many bodies? Everybody!” liet Cory het publiek direct vol interacteren en hij liet zijn waardering voor zijn ‘achtergrondbandje’ van de avond direct blijken door een groot applaus te vragen voor het Metropole Orkest, waarmee hij samen met Snarky Puppy enkele jaren geleden een Grammy Award won.
Cory ging van links naar rechts; Opende op zijn Hammond B3, schakelde over naar zijn Fender Rhodes en zong als ware hij Stevie Wonder zelf. Cory Henry had soms wel wat weg van de oude Matt Bianco. en bleef gedurende het optreden goed contact zoeken met het publiek. Op de vraag of er in de zaal mensen waren die “In love” waren, schoot de toetsenist in de lach toen zelfs Metropole-dirigent John Clayton schuchter zijn hand opstak. Het was een teken dat de samenwerking tussen dehedendaagse Stevie Wonder en het Metropole Orkest wel goed zat, en zit. Een praatje, een dankje, en een toegift in de vorm van Henry’s vocoder versie van Michael Jacksons ‘Billy Jean’, maakten een einde aan een meer dan waardige headliner van het festival.
Rilan & the Bombardiers
Bij Rilan & the Bombardiers stond het tegelijkertijd ook vol. Terecht, want de grote afrokapsel dragende Rilan Ramhane maakte met zijn Bombardiers een feestje van het optreden in de kelderzaal. Niet voor niets is de band een graag geziene band op festivals. Een stijl die niet makkelijk te beschrijven viel. Bombastische Bombardiers in de richting van rock meets soul met een vleugje drum n bass.
Caro Emerald
Vlug terug naar de Schouwburgzaal, alwaar een andere headliner op het podium stond: Caro Emerald. Strak vol, tot aan het tweede balkon, en ook op het podium stond het vol. Zomers kwam Carolien op met ‘Riviera Life’ en het feest kon beginnen. Caro bracht onder anderen een nieuw nummer ten tonele; Een mambo zonder naam en ondanks dat het een nieuw nummer was, sloeg het direct aan in Tilburg. Met haar hits heeft Miss Emerald het inmiddels tot buiten de landsgrenzen geschopt, iets wat velen proberen, maar slechts een enkeling lukt. Het succes bleef echter ook in Tilburg te bewonderen en een staande ovatie viel haar terecht ten deel.
Sarah Jane
In de kelder was het inmiddels Soul Sister Sarah Jane die haar opwachting maakte. De kleine zangeres kwam met een soul à la Angie Stone in een voor de verandering zittend publiek in de Van Mossel zaal. Dat zou snel veranderen, want al bij het tweede nummer stond de zaal volledig te dansen en te swingen op de zomerse klanken van de Amsterdamse. De Urban scene is voor Sarah niet onbekend maar ook de jazzscene niet, want de backingzangeres van Ronnie Flex stond inmiddels solo al tweemaal op het North Sea Jazz Festival.
Ronald Giphart
Ronald Giphart kwam, verrassend, met een combo naar Better Get Hit. Het vierde optreden in vier jaar tijd, zo scheen. Met een diepe contrabass, altsax en gitaar begeleid bracht Giphart zijn teksten richting de Audaxzaal. Inclussief een speciaal voor Tilburg geschreven stuk, zo bleek. Zouden ze in Cafe Weemoed in Tilburg ooit geweten hebben dat juist Giphart in een impro over het cafe heeft geschreven? Giphart bracht teksten, soms verzonnen, soms autobiografisch. Teksten die diep binnen kwamen. Emotioneel. Humor kwam bij Giphart vanzelf, door door de contrabas eerst een C, dan een D en daarna een A te laten spelen… Zo wordt CDA uiteindelijk toch nog leuk. Met een stuk over de Rotterdamse Witte de Withstraat sloot Giphard de Audaxzaal af hoe die de dag op zn Deelders begon.
Paul van kemenade, Judith Hill of Laura Vane & the Vipertones?
Terwijl voor een aantal mensen de latere programmering op het festival werd overgeslagen, begon voor de overgebleven toeschouwers een moeilijke keuze: De roemruchte altsaxofonist Paul van Kemenade, zangeres Judith Hill, die met Prince, Michael Jackson, Stevie Wonder en Elton John samenwerkte, of de metpop en dance experimenterende Engelse Laura Jane, die met haar Vipertones de grote zaal onveilig maakte. Het was een keuze die velen ook op basis van persoonlijke stijl deed kiezen. Wellicht wat zonde dat deze drie tegelijk op de verschillende podia stonden, want ze hadden alle drie absoluut een groter publiek verdiend.
Michelle David
Dat laatste was ook zeer zeker het geval bij de Mauskovic Dance Band in de kelder en Michelle David & The Gospel Sessions, die de afsluiting van het festival verzorgden. Half twee was voor velen toch net iets te laat na een lange dag vol jazz, poëzie, Urban, soul en vooral: veel sfeer. Michelle David liet zich echter niet kennen en bracht haar nummers ten volle, zoals we van haar gewend zijn. Charmant als altijd genoot ze van haar achtergrondband, en liet met haar ervaring op de tientallen, wellicht honderden festivals waar ze inmiddels stond, de zaal in een feestelijke stemming achter.
Better Get Hit!
Hiermee kwam een einde aan de eerste editie van een nieuw festival in Tilburg. Waar bij veel nieuwe festivals direct gezegd kan worden dat het geen lang leven beschoren zal zijn, kunnen we bij Better Get Hit concluderen dat dat juist het tegenovergestelde is. Natuurlijk was het nog wel wat zoeken en heeft het festival nog een paar kleine schoonheidsfoutjes, maar voor wie eerlijk is en weet hoe het was, kan concluderen dat het festival de sfeer heeft gevonden zoals die ooit in de Haagse jaren van het North Sea Jazz Festival te vinden was. Qua locatie heeft met in Tilburg een uitdagend zalencomplex gevonden voor een jazzfestival en indien de lange overgang tussen de concertzaal, Audaxzaal en de Schouwburgzalen overbrugd kan worden, heeft men met Better Get Hit een hit op het gebied van jazzfestivals te pakken.
Foto’s (c) Bart Teunis
