Al een aantal jaar komt in januari de Nederlandse band Physical Graffiti naar Metropool om een ode te brengen aan Led Zeppelin. Dit jaar besloot de band het iets anders aan te pakken. Ze speelden eerst het volledige Led Zeppelin I-album en daarna het vervolg hierop, Led Zeppelin II. Om vervolgens, als toegift, nog drie andere bekende Led Zep-nummers te spelen. Bij elkaar een show van ongeveer twee en een half uur.
Vijftien jaar geleden begon de band Physical Graffiti met onder andere bassist Dave Harrold langzaam een reputatie te krijgen als Led Zeppelin tribute band. Er zijn in de loop van de jaren wat wisselingen in de band geweest maar met zanger Andrew Elt kreeg de band pas echt een stem en groeide de populariteit van de band snel. En bassist Dave Harrold is momenteel nog het enige bandlid van de originele formatie. De huidige bezetting bestaat, naast Harrold en Elt, uit: Daniel Verberk op gitaar, Jan Gabriel op drums en Remco van Zandvoort op toetsen en is intussen alweer een aantal samen op tournee door Europa. Naast het feit dat de band enorm veel klinkt als de originele Led Zeppelin lijken frontmannen Andrew Elt en Daniel Verberk ook nog wel op Plant en Page, zonder dat ze daar overdreven hun best voor doen.
Op de website van Metropool stond dat het optreden afgelopen zaterdag om negen uur zou beginnen maar de heren van Physical Graffiti konden blijkbaar niet zo lang wachten en kwam ver voor negenen het podium al op. En begonnen met ‘Good Times Bad Times’, het eerste nummer van het album wat, bijna tot op de dag, vijftig jaar geleden uitkwam in Amerika, op 12 januari 1969. Het studioalbum duurt ongeveer drie kwartier maar live duurt dat uiteraard iets langer en zo werd in een uur het volledige album gespeeld.
Het publiek genoot duidelijk van de muziek en liet dat ook tussen de nummers door horen, maar wanneer Andrew Elt iets aan het publiek vroeg bleef het angstvallig stil in de zaal. En zo werd de vraag “Hebben jullie genoeg te drinken?” dan ook maar twee keer gesteld door Elt. Om er vervolgens maar een grapje van te maken: “In Hengelo moet je blijkbaar alles twee keer vragen. Lijkt me lastig aan de bar “Mag ik een bier? Mag ik een bier?” en dan krijg je twee bier terwijl je er maar één wil.” Maar dit weerhield Elt er niet van om af en toe wat aan het publiek te vragen of hij nou een reactie kreeg of niet. Gelukkig en volledig terecht maakte het publiek dit helemaal goed als een nummer was afgelopen met een luid en gemeend applaus.
Het nummer ‘How Many More Times’ werd afgesloten met de woorden: “Nou, dat was het eerste album” en Andrew Elt vroeg het publiek of ze het hele album al eens eerder helemaal hadden gehoord. Zonder enige reactie van het publiek ging de band maar door met ‘Whole Lotta Love’, het eerste nummer van album nummer twee. Tegen het einde van het derde nummer van het album, ‘The Lemon Song’, leek er iets mis te zijn met de bas van Dave Harrold. Na het nummer verontschuldigde Elt zich even met de woorden “Er is iets mis. Momentje”. De band verzamelde zich vervolgens rond de versterker van Harrold. Het bleek een klein probleem wat binnen no-time werd opgelost. Elt liep weer naar voor en zei lachend “Nou, dat was het dan. Fijne avond nog”, maar de band zette vervolgens ‘Thank You’ in en het optreden ging zonder problemen verder. Het was al na tienen toen de band het laatste nummer van Led Zeppelin II inzette: ‘Bring It On Home’. De band bedankte het publiek en verliet het podium om hierna nog twee keer terug te komen voor een toegift. ‘Stairway To Heaven’, ‘Kashmir’ en ‘Rock N Roll’ sloten deze zeer geslaagde show van Physical Graffiti af.
Foto’s (c) Filip Heidinga
