Als je als live muziekliefhebber nog eens echt ouderwets wil genieten van een live optreden, zonder de zo beruchte ‘Dutch Disease’ ga dan eens een keer in het buitenland naar een concert. Afgelopen woensdag speelde de Canadese indie band Great Lake Swimmers in de bijzonder origineel en progressief programmerende Muziekodroom in Hasselt, België. Net geen half uur van de grens van Limburg af, dus waarom zou je het laten? Het bier is er beter, het parkeren is gratis, en mensen komen er om van de muziek te genieten in plaats van met elkaar te ouwehoeren.
Het voorprogramma werd verzorgd door de lokale helden van Astronaute, een duo dat verrassend moderne muziek maakt met gitaar, drums, computer en creativiteit. Zanger Myrthe Luyten en drummer Bert Hornikx zetten een zeer solide set neer die positief verraste. Luyten bracht zijn muziek zeer intens en kon in de kleine ruimte met veel creativiteit zeer overtuigend overkomen. Hun laatste single ‘Reeds’ is erg goed, en is langzaam bezig de Belgische indie-lijsten te veroveren. Van deze band gaan we hopelijk ook in Nederland meer horen.
Na een korte ombouwperiode begon de uit Canada, Toronto overgekomen indie spacey-pop-folk band Great Lake Swimmers aan hun set. De band begon na een tiental jaren een aardige following op te bouwen en had ook al eerder in België gespeeld. Nu zijn ze terug in Europa met dit optreden in Hasselt, en nu gaat de band door naar een hele rits optredens in Duitsland. Om ze te zien was Hasselt dus de place to be. De band, gevormd rond zanger en liedjesschrijver Tony Dekker, heeft de gewoonte haar albums op te nemen in graansilo’s en lege fabrieksgebouwen. Het was in Hasselt dus nog een hele toer om live net zo hol en vergeven van de galm te klinken als op de albums. Toch lukte hen dat behoorlijk goed.
Tony Dekker is het type ‘bohemien met gestylde hipsterbaard en net iets te lang gedragen smoezelig overhemd – gekwelde zanger’ die eigenlijk sinds eind jaren zeventig nergens meer gezien wordt. Hij maakte liedjes zonder enige dynamiek die zonder uitzondering allemaal geschreven leken rond een in mineur gezet aflopend akkoordenschema. De instrumenten waren puur begeleidend en hebben geen enkele melodische functie. De muzikanten waren er eigenlijk ook niet goed genoeg voor om het geheel naar een wat hoger niveau te tillen. Op de albums klinkt de muziek van de band goed. Maar ook daar kan de goede productie eigenlijk niet verhullen dat de composities maar zeer pover van kwaliteit zijn. Een heel album afluisteren is eigenlijk onmogelijk.
Dat was ook het euvel van het concert. Dat en het feit dat er een eigenaardige aardebrom in de PA zat die de hele avond bleef opspelen. Wat dan wel nog leuk was, was dat de band her en der een banjo, een trekzak en een staande bas inzette om de kinderlijk eenvoudige deuntjes te spelen. Tony Dekker echter vertolkte zijn muzikale kinderen met verve. Hij vond zijn muziek zelf overduidelijk top. Good for you Tony!
In het hele optreden kwam de band tot drie acceptabele momenten. Het nummer ‘Changing Colours’ heeft als liedje potentie. Dateert al uit 2011, maar ging ontegenzeggelijk toch ook weer gebukt onder te veel galm, te veel gekweldheid van Tony. De band zou er goed aan doen eens de effecten uit te zetten en gewoon eens dit liedje volledig akoestisch te spelen. De nieuwe single ‘Alone but not Alone’ van het onlangs gereleaste album ‘The Wave, the Wake’ heeft onmiskenbaar een beetje een REM feel over zich, maar daar houdt de vergelijking dan ook wel weer op. Opvallend was ook weer hier dat de band live zo ontzettend veel saaier en slechter klonk dan op het album.
Op een gegeven moment ging de hele band maar van het podium af en bleef Tony alleen achter, begeleid door wat sferische synthsounds en met de galmbak op 10 maakt Tony nog eens duidelijk wat hij nu precies zo geweldig aan zichzelf vindt. Het nummer ‘Your Rocky Spine’ krijgt dan uiteindelijk het publiek een beetje mee. Overall miste de band authentieke persoonlijkheid, edge, karakter en simpelweg muzikale kwaliteit om te overtuigen. Op de albums hielp de galm om een sprookjessfeer te creëren die blijkbaar door genoeg mensen wordt gewaardeerd dat je er een Europese tour uit kunt halen, maar live was die galm vooral erg irritant en verhullend.
De avond werd echter meer dan gered door het overtuigend, creatieve en spunky voorprogramma ‘Astronaute’. Applaus!
Foto’s (c) Perry Hermans
