Het was een project van jaren, en het maken van de biografische film over Queen was al een drama op zich. Alleen al voor de hoofdrol van Freddie Mercury werd drie keer gewisseld van acteur. Eerst zou Sasha Baron Cohen de rol op zich nemen, maar hij haakte af. Omdat hij het script te braaf vond. Toen was er sprake van acteur Ben Whishaw voor de rol, maar ook hij haakte uiteindelijk af. Uiteindelijk ging de rol naar Rami Malek. Dan was er nog gerommel met de regisseur. Bryan Singer regisseerde het grootste gedeelte, maar moest halverwege afhaken. Het werd overgenomen door Dexter Fletcher die de opnames afrondde. Toen de film dan vorige week eindelijk in Londen in première ging kreeg het negatieve recensies van vele Britse kranten. Is de kritiek terecht?
Wel als je verwacht dat het chronologisch allemaal moet kloppen, want dat doet de film niet. Er zitten kleine historische foutjes in die makkelijk te ontdekken zijn voor wie zich ook maar een beetje in de geschiedenis van de band heeft verdiept. Zo wordt ‘Fat Bottom Girls’ uit 1978 in de film gespeeld tijdens een tournee in 1974. Bij de opname van ‘We Will Rock You’ hebben ze in de film Freddie zijn bekende jaren ’80 uiterlijk gegeven met kort haar en welbekende snor, terwijl het nummer uit 1977 kwam en hij toen nog lang haar had. Ook klopt het niet dat Live Aid een reünie-optreden van Queen was. De band zat het jaar daarvoor weliswaar in een persoonlijke dip, maar in de maanden voorafgaand aan het benefietconcert was Queen nog volop op tournee. Waarop ze ook op het Rock In Rio festival speelden, en merkwaardig genoeg wordt van dat optreden een live versie van ‘Love Of My Life’ gebruikt in de film. Als laatste historische fout: in de film vertelt Freddie vlak voor Live Aid aan de bandleden dat hij aids heeft. In werkelijkheid kreeg hij deze diagnose pas twee jaar later, en vertelde hij het pas tijdens de opnames van het album ‘The Miracle’ aan de andere bandleden.
Maar tot zover de foutjes, want het is te gemakkelijk om daar de film op af te rekenen. Want qua sfeer ziet de film er gelikt uit. Rami Malek is nauwelijks van de echte Freddie te onderscheiden. Evenals Gwilym Lee in de rol van gitarist Brian May. Een bijrol die de show steelt is die van Mike Myers als platenbaas Ray Foster. Waarbij het beroemde verhaal in kaart wordt gebracht dat hij ‘Bohemian Rhapsody’ als single niet ziet zitten en ervan overtuigd is dat dit een commerciële flop zou zijn.
Dat de film een aanloop is naar het legendarische Live Aid-optreden is niet vreemd. De leden van Queen zelf hebben ook altijd verteld dat dit een absoluut hoogtepunt in hun carrière was. Het optreden is mooi in detail nagespeeld en ook nauwelijks van echt te onderscheiden. Wie een biopic van Freddie Mercury had verwacht komt bedrogen uit, want ‘Bohemian Rhapsody’ is vooral een film over Queen als band in hun hoogtijdagen. Voor die historische foutjes zijn er de afgelopen jaren al genoeg documentaires verschijnen die dat recht zetten. ‘Bohemian Rhapsody’ is vooral een mooi gedramatiseerd eerbetoon aan een unieke band met een unieke zeldzame frontman.