Woensdagavond 31 oktober kwam Level 42 naar de Limburgzaal van het Parkstad Limburg Theater in Heerlen. Dat er nog volop belangstelling is voor de band die als hitmachine gold in de jaren ’80 en ’90 van de vorige eeuw bleek uit het feit dat de zaak uitverkocht was met voor het grootste deel fans van het eerste uur, die hun tweede jeugd beleefden deze avond.
De band begon in 1980 als een jazz-funk band, waarvan er in die tijd veel waren. Het was een populair genre, denk maar eens aan bands als Shakatak die een hit hadden met ‘Night Birds’. Level 42 echter evolueerde al snel in een commerciële hitmachine die in Nederland 8 top tien-hits wist te scoren.
Het concert in Heerlen begon exact op het afgesproken tijdstip. De band kwam op met een sound sequence van intro’s van een aantal van hun hits. Toen de band met maar liefst drie live blazers zijn positie had ingenomen werd meteen afgetikt met een van hun grootste hits, ‘Running in the Family’. Toetsenist en zanger Mike Lindup verhoogt de herkenbaarheid van de band. Mike voegt veel toe met zijn typerende falsetto stem. De man ziet er uit alsof hij in een tijdcapsule is blijven steken; De jaren hebben geen vat op hem gehad.
Het optreden werd vervolgd met ‘Heathrow’, een track van hun debuutalbum waar nog veel van de oorspronkelijke jazz-funk in te horen is. Het nummer drijft echter ook op de voor Level 42 zo typerende ritmische slapbass. Tijdens zo’n concert van anderhalf uur valt dan eigenlijk des te meer op dat het een soort van gimmick is, weliswaar een heel knap uitgevoerde en door de jaren heen tot in de finesses geperfectioneerde techniek, maar toch. Op een gegeven moment snak je toch wel naar een wat melodischer aanpak.
Wat opvalt is dat de band meer dan strak speelt. Het is jammer dat het hele optreden aan de leiband van de sequencer wordt gespeeld. Enorm strak inderdaad, maar voor een band als Level 42 moet het toch mogelijk zijn deze nummers ook vrij, met elkaar te spelen. Dat gezegd hebbende is het toch nodig om drummer Pete Ray Biggin in het zonnetje te zetten. De man stal de show. De man die eerder bij onder andere Incognito en Amy Winehouse speelde is enorm technisch en speelde alsof hij van een andere planeet kwam.
Doordat de band eigenlijk in 1994 zijn laatste hitje had met ’Forever Now’ heeft de setlist al jaren niet heel veel nieuws meer te bieden. Level 42 speelt al 25 jaar de oude successen van Level 42. Dat het mooie tijden waren, bewijst de band door een aaneenschakeling van hits en bekende albumtracks te spelen. ‘Starchild’, ‘The Chinese Way, ‘The Chant has Begun’, ‘Something about You’ en ‘Heaven in my Hands’, ze komen allemaal voorbij, aangevuld met aan het eind een nieuwer nummer, ‘Build Myself a Rocket’.
Het eerste deel van het optreden was het zaalgeluid, zoals we dat gewend zijn in de Limburgzaal, van topkwaliteit. Gedurende de show echter werd de volumeknop onmiskenbaar steeds verder opengeschroefd. De mix werd rommelig, toen de saxofoon solo begon te spelen verzoop deze totaal in een onstopbare galm en zo kwamen er steeds meer problemen in de mix bij, die dan zo leek het gecompenseerd moest worden met meer volume. De band zelf had er geen last van. De regelmatige duimen omhoog naar de monitormixer lieten zien dat het podiumgeluid prima was. Het zaalgeluid ging echter ver over de 100 db heen, waardoor een hoop concertbezoekers nu nog met piepende oren zullen zitten.
Level 42 had de bekendste nummers uiteraard voor de toegiften bewaard. ‘Lessons in Love’, ‘Love Games’ en uiteraard ‘Hot Water’ waren de knallers aan het einde van de show. Met de belofte om in 2020 terug te komen verliet de band het podium. Level 42 speelde Level 42.
Foto’s (c) Anita Martin
