Level 42 zit geen moment stil: de band tourt al jaren bijna non-stop de wereld rond. De Britse band (bekend om zijn samensmelting van verschillende muziekstijlen en de slap-basstechniek van zanger Mark King) gaat alweer enkele decennia mee, maar denkt er niet aan om het rustiger aan te gaan doen. Level 42 stond al eerder in de Oosterpoort, en dat moet zijn bevallen: op 27 oktober keerde de band terug om de grote zaal eens te meer te laten dansen op geliefde hits uit de jaren ‘80 en ‘90.
Aangezien er geen voorprogramma was, werd er met het dimmen van de lichten om iets over half negen al direct de opkomst van Level 42 aangekondigd. Onder begeleiding van synthesizerklanken kwamen de bandleden in het donker het podium op: de hals van Mark King’s basgitaar lichtte door ledlampjes op in het donker, en na een enorm applaus van het publiek barstte de band meteen los met ‘Running in the Family’, het nummer van het gelijknamige album dat een enorme hit was in 1987. Meteen na het eerste nummer volgde een muzikaal intermezzo; momenten als deze bewezen dat Level 42 lang niet alleen een hitjesband is, maar ook ingewikkelde staaltjes muziek indrukwekkend strak neer weet te zetten in een live-performance.
De gehele show was een combinatie van schijnbare ongedwongenheid met tegelijkertijd een ijzersterke regie: onder andere de outfits van de band (geen strakke pakken, maar t-shirts en spijkerjasjes – wel allemaal overeenkomend in het zwart). Zo is ook Level 42’s muziek zowel hitgevoelig en ogenschijnlijk simpel – wat er allemaal aan muzikale techniek en virtuositeit bij komt kijken, blijkt pas bij een live uitvoering van de nummers. Mark King nam zo nu en dan even de tijd om een gezellig praatje te maken met het publiek: hij vertelde dat de Oosterpoort een van zijn favoriete zalen was, maakte wat politieke statements over leugenachtige politici en stelde zo nu en dan voor even terug naar de jaren ’80 te gaan met een nummer uit die tijd. Niet alleen in de zaal werd gedanst tijdens ‘The Sun Goes Down (Living It Up)’, ook op het podium ging de blazerssectie los en Mike Lindup kwam even achter zijn toetsen vandaan om de zaal nog een beetje extra op te hitsen.
Niet alles draaide echter om King of Lindup: de saxofonist stond vol in de spotlights tijdens de solo van ‘Leaving Me Now’, de powerballad die een van Level 42’s grootste hits is. Om kwart voor tien kwam de band al naar voren op het podium om afscheid te nemen, maar het publiek hoefde maar zo’n twee minuten te fluiten en schreeuwen voor de band weer terugkwam voor een toegift. Natuurlijk werd Level 42’s bekendste nummer, ‘Lessons In Love’, voor dit moment bewaard – hoewel er de hele avond al volop gedanst werd, laaide het enthousiasme zo mogelijk nog verder op en er schoten talloze telefoons filmend de lucht in. Het nummer bleek het absolute hoogtepunt: op het podium rende de hele blazerssectie rond en even later danste de hele band mee met de zaal. Aan het einde klapte het publiek niet alleen voor Level 42, maar de band ook voor het publiek; samen maakten ze van de avond één groot feest. Mark King nam lachend afscheid met de woorden: “We will see you in 2020, yes?”.
Level 42 bewees zich zo opnieuw een band die een haast onmogelijk strak geluid neer weet te zetten tijdens een dynamische show. Wat de shows wat dat betreft toch onderscheidt van het opzetten van een album, zijn de momenten dat de band volledig losgaat op het podium tijdens de muzikale intermezzo’s – zo stond op een gegeven moment de hele band op het podium te drummen op in totaal drie drumsets. De band wisselde nieuw en interessant materiaal als ‘Build Myself A Rocket’ af met klassiekers als ‘Hot Water’ en ‘Something About You’, en gaf het publiek alles dat het maar kon wensen. Level 42 lijkt onsterfelijk: niet alleen als het gaat om het behouden van zijn kwaliteit, maar ook als het gaat om de mateloze populariteit die de band nog steeds kent – het uitzinnige publiek in de Oosterpoort heeft dat wel bewezen.
Foto’s (c) Anneke Klungers