Het afgelopen weekend vond de tweede editie plaats van het Mondriaan Jazz Festival dat zich met name richt op vernieuwende jazz muziek, aanstormende talenten en speciaal samengestelde groepen. Dit jaar was er een belangrijke rol weggelegd voor de avant-gardische Chicago Jazz maar er was veel meer te ontdekken. Verspreid over twee locaties in Het Paard en In het Koorenhuis konden liefhebbers van jong tot oud genieten van een avond vol verrassingen.
Vroeg op de avond was de vierman formatie rondom Marcus Gilmore te bewonderen. Gilmore uit Queens , New York, is een drummer van wereldklasse. De dertiger, een kleinzoon van meesterdrummer Roy Haynes, maakte faam door zijn lange jamsessies en door zijn innovatieve manier van drummen. Voor deze avond werd hij bijgestaan door de jonge Cubaanse toetsenist David Virelles, het Japanse supertalent Masayuki Hirano en niemand minder dan saxofonist / zanger Casey Benjamin. Benjamin is lid van de Robert Glasper Experiment en speelde al eerder met bekende hiphop artiesten als Q-Tip en Mos Def. Op zijn welbekende manier van drummen, waarbij zijn hoofd vaak lichtjes gedraaid is en naar voren gebogen, zorgde Gilmore een uur lang voor de vernieuwende free jazz waar het Mondriaan Festival zoveel aandacht aan besteedt. Benjamin nam een belangrijke rol in maar gaf geregeld Virelles en Hirano de vrijheid en mogelijkheid om de set mooi in te kleuren.
In de kleine zaal van het Paard trad midden op de avond de funkgitarist Cory Wong aan. Een verrassende maar aangename keuze van de organisatie die goed bleek uit te pakken bij het publiek. De gitarist, componist en producer die opgroeide in Minneapolis speelde met bandleden van de New Power Generation en werd al snel gevraagd om mee te spelen met de in 2011 opgerichte funkband ‘Vulfpeck’. Daarnaast werkte hij samen met Questlove en Bootsy Collins. Afgelopen zaterdag speelde hij twee tracks van zijn in 2018 uitgebrachte album ‘The Optimist’ maar de meeste nummers die hij ten gehore bracht kwamen van zijn album ‘Cory Wong and the Green Screenband’ uit 2017. Traditiegetrouw hoort bij een live funk act ook een ludieke outfit en Corey had zichzelf en zijn band uitgedost in een vrolijk sport tenue omdat ze nu eenmaal volgens eigen zeggen ‘Musical Athlethes’zijn. Zijn gitaarspel lijkt veel op het losse pols werk van Nile Rodgers en Prince maar zaterdag bleek dat hij toch ook een eigen geluid en stijl heeft weten te ontwikkelen. Zijn spel rockt, is funky en het was heerlijk om na jaren het ‘wah wah’ pedaal weer eens te horen. Met een flinke dosis humor en zijn vrolijke lach wist hij de zaal dan ook tot het einde te boeien.
Later in de avond was het de beurt aan de ‘Beat Scientist’ Makaya McCraven. McCraven leerde in Massachusetts drummen van zijn mentors Archie Shepp en Yusef Lateef en staat al enige tijd bekend als een van de belangrijkste vernieuwers van de avant-gardische Chicago stroming. In zijn pubertijd luisterde hij echter ook graag naar A Tribe Called Quest, Nas en Biggie en zijn werk is daardoor een uitgekiende creatie van experimentele hiphopbeats en elektronica die samensmelten met free jazz. McCraven speelt al jaren samen met de nieuwe generatie uit Chicago en een groot gedeelte stond dan ook zaterdag met hem op het podium. Op gitaar was natuurlijk Jeff Parker aanwezig, een blazerssectie bestaande uit Ben Lamar Gay en Soweto Kinch, violist Miquel Atwood-Ferguson, bassist Junius Paul en op harp Brandee Younger. Toen McCraven opkwam en eerst even een moment voor zichzelf nam werd het muisstil in de zaal. Daarna was zijn set weergaloos met strak drumwerk en prachtige arrangementen zoals ‘Holy Lands’ en ‘Black Lion’ van zijn onlangs verschenen album ‘Universal beings’. McCraven was in topvorm maar ook harpiste Brandee Younger en bassist Junius Paul blonken uit door prachtige solo’s.
Terwijl Makaya nog bezig was met de laatste nummers van zijn set begon zangeres Judi Jackson aan het laatste optreden in de kleine zaal. De 25-jarige Amerikaanse zangeres Judi Jackson die onlangs haar album ‘Live in London’ uitbracht liet zich echter niet uit het veld slaan door de kleine opkomst en maakte grote indruk met haar mooie stem en uitdagende performance. Een die de ene keer wild en ongeremd was en de andere keer elegant en sierlijk. Haar eigen geschreven songs gaan over haar lastige jeugdjaren en haar gevoelens waarbij thema’s zoals liefde, doorzettingsvermogen, twijfels en hoop centraal staan. Toen ze na ongeveer een half uur zelf plaatsnam achter de Fender Rhodes piano en het prachtige ‘With You” zong bleek met wat voor een talent we hier te maken hebben. Met haar mooie, warme, bijna klassieke stemgeluid en haar vrije artistieke geest, heeft ze zich ontwikkeld tot een artieste met een uniek geluid waarvan we hopelijk nog veel zullen horen.
Foto’s (c) Perrin Oubrie