Don McLean, de Amerikaanse legende, had zijn voornaamste hits in de jaren ’70; met nummers als ‘American Pie’ en ‘Vincent’ vestigde de zanger zich door zijn poëtische teksten, warme stem en kenmerkende gitaarpartijen. Hoewel McLean ondertussen 73 jaar is, tourt hij nog steeds de wereld rond. Als onderdeel van de tour die zijn nieuwe album ‘Botanical Gardens’ promoot, speelde hij op 10 oktober in een volle Oosterpoort te Groningen.
De Italiaanse Violetta Zironi verzorgde het voorprogramma. Met niets meer dan een gitaar stond de nog maar 23-jarige singer-songwriter op het podium, en hoewel ze aangaf enigszins nerveus te zijn was daar in haar optreden niets van te merken. De simplistische gitaarpartijen en de minimalistische uitvoering in combinatie met Zironi’s loepzuivere zang en kenmerkende stemgeluid maakten samen een ijzersterke performance die, afgaande op het enthousiaste applaus vanuit de zaal, goed paste bij de muzieksmaak van McLean-liefhebbers. Dit was weliswaar Zironi’s eerste keer in Groningen, ze weet nu al dat het niet de laatste zal zijn; binnenkort keert ze terug om nog meer te spelen van haar nieuwe album, ‘Half Moon Lane’.
Zo intiem als Zironi’s set was, zo uitbundig begon het hoofdprogramma: Don McLean, die wat later opkwam tijdens muzikale begeleiding van zijn band en meteen verwelkomd werd met een warm applaus, opende met een cover van Marty Robbins’ ‘Singing The Blues’, gevolgd door zijn eigen vrolijke en in tempo opgevoerde ‘Everyday’. Het trage, indrukwekkende ‘Chain Lightning’ boette veertig jaar na zijn release nog altijd niets aan kracht in – McLean bracht het nog even overtuigend en zong het sterk.
Na het titelnummer van zijn nieuwste album, ‘Botanical Gardens’, nam McLean de tijd voor een kort praatje: hij vertelde over zijn geschiedenis met Nederland, waar hij al komt sinds 1971. Hij liet het volgen door een nummer uit die vroege dagen: ‘And I Love You So’, dat hij, zonder band, akoestisch bracht.
Na wat nieuw materiaal in de vorm van ‘Lucky Guy’ keerde McLean opnieuw terug naar een publiekslieveling uit langvergane tijd: ‘Crying’. Een interessante uitvoering van ‘Are You Lonesome Tonight’ zorgde voor wat meer diversiteit – McLean vertelde hoe trots hij was toen Elvis Presley zijn muziek coverde, en nu covert hij zelf graag een nummer dat één van de grootste hits was van The King of Rock’n’Roll. Een uitvoering van zijn bekendste en misschien ook meest geliefde nummer, ‘American Pie’, kan natuurlijk niet ontbreken. McLean maakte er een extra uitgebreide versie van zodat het publiek niet alleen veel mee kon zingen, maar ook de mogelijkheid had om op te staan en mee te dansen.
Na een kort afscheid kon hij weinig anders doen dan terugkomen voor een toegift, en aangezien McLean aangaf “niet te geloven in het teleurstellen van het publiek” speelde hij het nummer dat door het hele publiek geschreeuwd werd: ‘Vincent’. Het eerbetoon aan de Nederlandse kunstenaar leek het onbetwiste hoogtepunt voor het Groningse publiek. Na nog twee nummers waarin McLean zijn muziek combineerde met teksten vol politieke kritiek, nam hij afscheid.
McLean zorgde in zijn optreden voor een diverse set waar klassiekers als ‘Crossroads’ en ‘Castles In the Air’ afgewisseld werden met nieuw materiaal. Zo werd het een concert waar niet alleen de moderne kant van McLean werd getoond en het nieuwe materiaal gepromoot kon worden, maar waar vooral de fans van zijn klassieke werk helemaal aan hun trekken konden komen. McLean maakt nog steeds geweldige muziek die past bij dit decennium, maar excelleert in het doen herleven van oude tijden.
Foto’s (c) Anneke Klungers
