Na diverse muzikale omzwervingen is zanger/gitarist Henrik Freischlader teruggekeerd naar zijn ‘roots’: de blues. Zijn nieuwe album heet ‘Hands on the puzzle’. Momenteel is Hendrik met een team zeer goede muzikanten op tournee. Op zondagmiddag 7 oktober stond de Henrik Freischlader Band als hoofd-act gepland in De Bosuil in Weert. Het voorprogramma werd verzorgd door Wille and the Bandits (Engeland). Dit drietal mengt latin en folk door hun blues/rock heen.
Wille and the Bandits
Heel kalm verschenen Wille and the Bandits op het podium, en begonnen met het rustige intro van ‘Bad news’. Tijdens het uptempo stuk zong Wille Edwards met emotie. Dit kwam niet alleen door zijn stem, maar ook door zijn fysieke expressie. Bovendien onderstreepte hij de emotie via zijn fantastische gitaarspel. Deze eerste track, met al zijn wendingen, was al adembenemend goed. Het plezier van deze mannen was duidelijk zichtbaar.
Voor aanvang van ‘Scared ot the sun’ begroette Wille ons. Het intro van dit nummer is heel rustig. Matt Brooks speelde met beide handen op de hals van zijn zes-snarige bas. Andrew Naumann gebruikte stokken met zachte uiteinden, en beroerde zijn cimbalen uiterst precies. Toen tempo en volume toenamen, zag je de verandering bij Andrew. Je merkte aan zijn mimiek dat hij de muziek voelde. Daar waar de muziek luider werd, sloeg Andrew harder. Maar hij bleef super strak spelen. Deze mannen straalden enorm veel energie uit. Hun vibe sloeg over naar de zaal.
Andrew bleef achter zijn drumkit zitten. Maar hij wisselde de kleine trommel voor een djembé. ‘Black Magic Woman’ begon vrij kalm. Maar dat werd steeds sneller. In het uptempo stuk was Wille aan het dansen. Ondertussen hanteerde Andrew tegelijkertijd de djembé en de drumkit. Ze speelden opzwepend.
Hoewel Wille op akoestisch gitaar startte bij ‘Gypsy woman’, had dit nummer direct veel pit. Tijdens het nummer wisselde Wille bliksemsnel van gitaar. Vol vuur ging dit nummer verder. Ze lieten er een rust in vallen, en ze communiceerden non-verbaal. Als één man gingen ze door. Weer kregen we super gitaarspel voorgeschoteld. In ‘Jack the lad’ speelde Wille zó snel dat zijn hand ‘één grote waas’ werd. De fans juichten en klapten tijdens dit energieke instrumentale stuk. ‘1970’ was alweer het laatste nummer. Natuurlijk was er met de woorden ‘Good Times’ volop interactie met het publiek. Dit was een fantastisch voorprogramma. Wille and the Bandits hadden net zo goed main act kunnen zijn. Maar deze eer was weggelegd voor de Henrik Freischlader Band.
Henrik Freischlader Band
De Henrik Freischlader Band betrad stilletjes het podium. Henrik begroette ons hartelijk, waarna ze ‘Community Immunity’ van hun nieuwe album speelden. Hoewel dit team een ingetogen manier van performen liet zien, was het wel duidelijk dat ze met plezier stonden te spelen. Dit was wat energie betreft bijna een tegenpool van de support act. Maar daarom zeker niet minder!! Natuurlijk was het gitaarspel van Henrik super, en niet te vergeten zijn warme stem is zeer geliefd.
Ze speelden niet alleen nieuw werk. ‘Too cool for’ me van het album ‘Get Closer’ is een ‘oudje’. Marco Zügner speelde saxofoon. Maar dit was te zacht ten opzichte van de muziek. Jammer, want hij speelde zo goed! Jazz muzikant Roman Babik strooide er mooie pianoklanken doorheen. De cover van ‘Cutting in’ van Johnny Guitar Watson werd fantastisch gespeeld en gezongen.
Daarna was het weer tijd voor het heden. Want ‘Share your money’ komt van het nieuwe album. Armin Alic was met zijn bas duidelijk, maar niet overheersend aanwezig. In de rustige stukken stond hij regelmatig met de ogen dicht te spelen. Op andere momenten hield hij nauwlettend in de gaten wat Henrik aan het doen was.
Marco blies bijna de longen uit zijn lijf. Toch bleef het iets te veel op de achtergrond. De wending naar het klein gespeelde deel was super. Moritz Meinschäfer drumde mooi zacht. Henrik speelde op zijn herkenbare manier. Puur, maar met passie en met het lijf voorovergebogen. Ze speelden steeds zachter en zachter. Je kon bijna een speld horen vallen. Het podium was grotendeels donker, alleen Henrik stond in een beetje licht. Op een sublieme manier werden tempo en volume weer opgebouwd, en het licht ging hierin mee. Op de cd duurt dit nummer ruim 6 minuten. Live maakten ze er een gave versie van zo’n 13,30 minuten van. Het saxofoonspel van Marco kwam in het laidback ‘Animal Torture’ fantastisch uit! In ‘Winding Stair’ liet Roman weer geweldig toetsenwerk horen.
De jonge gitarist Lennart Delissen was door Henrik uitgenodigd om ‘Ain’t that a bitch’ mee te spelen. En dat deed hij goed! Met zijn allen maakte ze er een fantastisch laatste nummer van. We hoefden niet lang op de toegift te wachten. Het was nog wat rumoerig tijdens het minimalistische intro van ‘I love you more than you’ll ever know’ van Donny Hathaway. Henrik zong gevoelig. Inmiddels was het muisstil geworden. Zang en muziek raakte bij menigeen een gevoelige snaar. Er werd nog zachter gespeeld, hierdoor ontstond een magische sfeer. Tempo en volume werden prachtige opgebouwd. De emotie in de muziek bleef tastbaar. Dit was zó puur! En recht uit het hart. Wat een geweldig einde! Henrik Freischlader band speelde zonder showelementen. Maar ze speelden wel oprecht en met pure passie.
Foto’s (c) Jack Kok