De grote zaal van het Parkstad Limburg Theater in Kerkrade liep heel voorzichtig vol, alhoewel…’ ‘vol’ is ruim overdreven voor de schaarse 200 mensen die gekomen waren om het optreden van Peter Koelewijn te zien. Een schaamteloos lage opkomst voor Peter Koelewijn, de man die zonder enige overdrijving toch wel de godfather van de Nederlandse rock’n roll kan worden genoemd.
Het was mooi te zien hoe de mensen van ver boven de pensioengerechtigde leeftijd, sommigen zelfs met zuurstof apparatuur hun weg naar de theaterzaal hadden gevonden. Mensen die in de jaren zestig hun jeugd beleefden en uitgingen in gelegenheden zoals ‘Le Barock’ of de ‘Shangri-la’ en daar hun eerste verliefdheid beleefden of voor het eerst een joint rookten. Degenen die minder avontuurlijk waren gingen dan wellicht naar het Trefcentrum Bernardinus – Claracollege, waar de paters zelf aan de deur stonden om lidmaatschapskaart en leeftijd te controleren. Een gelegenheid waar de muziek van Peter Koelewijn zeker in de ban zal zijn geweest.
Peter, ‘Peer’ Koelewijn trapte de avond af met een cover van Little Richard’s ‘Long Tall Sally’ waarmee hij de toon voor de avond zette, en liet merken precies te weten welk publiek hij in de zaal had. Het zou een avond vol nostalgie en herinneringen worden.
Koelewijn, de inmiddels 77 jarige zoon van een visverkoper uit Stratum (Eindhoven) ziet er al 40 jaar hetzelfde uit. Hij lijkt geen spat veranderd en zijn leeftijd is zeker niet aan hem af te zien. Natuurlijk, het hese, rauwe randje dat hij altijd al aan zijn niet perfecte zangstem had, is wat breder, en raakt af en toe aan de randen van het muziektheoretisch toelaatbare, maar Peter was niet gekomen om een artistiek of muzikaal statement te maken. Deze avond was bedoeld om de rijke muzikale erfenis van Koelewijn, aan elkaar verbonden met herinneringen en anekdotes, als piketpaaltjes te slaan vanaf de jaren 50 tot nu.
De vijfkoppige band speelde meer dan adequaat, al werd ook met het volume rekening gehouden met het publiek. Rechts verscholen stond in het orkest de tweede levende legende op het podium. Hans Hollestelle (Ekseption, Sandy Coast, Rainbow Train) speelde gitaar in de Rockets. Het is niet te peilen hoeveel mensen dat wisten, maar zonder hem hadden veel Nederlandse topproducties toch heel anders geklonken, of überhaupt niet bestaan.
De band speelde een set vol herkenning. Voor de pauze kwamen al klassiekers als ‘Veronica Sorry’ , ‘Robbie’ en ‘Je wordt ouder Pappa’ voorbij die verrassend authentiek klonken. De oude VOX AC 30 buizenversterkers leverden nog steeds het enige echte rock geluid, en vrijdagavond speelden beide gitaristen over een AC 30. Koelewijn speelde als een van zijn interessantste nummers om te luisteren ook ‘De Wolf’. Voor de pauze wist Koel wijn de mensen in de zaal voorzichtig aan het twisten te krijgen met ‘ Blue Suede Shoes’.
Mocht iemand Koelewijn niet al te serieus nemen als artiest en hem weg willen zetten in de amusementshoek, dan luister toch nog maar eens naar een nummer als ‘Sprong in het duister‘ dat hij in het tweede deel van zijn set speelde. Wellicht dat we dit zelfs wel het eerste ‘coming of age’ nummer van de Nederlandse popmuziek mogen noemen.
“ De zwarte aarde wordt al wit onder de sneeuwvlokken
Het is een afscheid, voor altijd en
De wind beroert de hoge bomen en dan ruist er
Iets als een groet, bij de laatste sprong in het duister”
Uiteraard werd de set afgemaakt met gevestigde klassiekers als ‘Angeline’, ‘Kl204’ , ‘Klap maar in je handen’ en natuurlijk ‘Kom van dat dak af’. Een terechte staande ovatie viel de man ten deel en hij moest twee keer terugkomen om de honger naar nostalgie te stillen. Als toegift werd ‘One night with you’ van Elvis gespeeld. Tussen de stoelen ergens halverwege de zaal stonden een man en een vrouw van ver in de zeventig innig met elkaar te dansen, net buiten het licht. Zij waren weer even terug in het trefcentrum Bernadinus-Clara in Kerkrade bij hun eerste dans in 1959. Of wellicht in Dansschool Gerard Need in Eindhoven, waar de muziek van Koelewijn dagelijkse kost was in die tijd.
In de huidige muziek scene mag Koelewijn dan al heel lang niet meer relevant zijn, maar dit optreden maakte nog maar eens duidelijk dat hij mede verantwoordelijk is voor de fundering van de Nederpop. Respect is op zijn plaats. Respect werd n Kerkrade gegeven en gekregen.
Foto’s (c) Patrick Strouken
