Afgelopen donderdagavond stond gitarist Robert Cray in een uitverkochte Metropool. In de vertiging Hengelo verzorgde Robert Cray voor zijn publiek op een prima set. Een band waarmee hij live al jaren speelt bestaande uit Dover Weinberg op percussie, Ritchie Cousins op bas en drummer Steve Jordan. Robert Cray, de man bekend van de hitsingle ‘Right next door’, heeft sindsdien al tientallen platen uitgebracht. Kenmerk? Allemaal van een hoog niveau, waarbij je je soms zelfs afvraagt waarom hij onder het labeltje blues staat. Op plaat is de productie veelal glad en uitgebalanceerd en klinkt het als een klok. Ook op zijn nieuwste plaat ‘Robert Cray & Hi Rhythm’ staat soul en pop centraal. Op de plaat staat zelfs op een foto met de band op de achtergrond ‘I love soul’. Tekenend?
Robert Cray staat echter terecht onder de rubriek blues, want live was het toch echt meer blues dan soul. De stem van Robert is soulvol en die kwam met name heel goed naar voren in de rustige nummers van de set zoals in ‘Saturday’s’. Ritchie Cousins stond met blote voeten op een kleed en gebruikte enkel deze vier vierkante meters. Robert Cray had eigenlijk zelfs nog minder ruimte nodig dan dat. Hij stond het hele concert achter zijn microfoonstandaard en bij de solo’s zette hij gewoon even een klein stapje naar achteren. Live gebeurde er weinig op het podium. Robert en zijn band lieten de muziek voor zich spreken en die was zoals verwacht prima. Robert is zuinig op zijn gitaren. Hij gebruikte er nogal wat (5 of wellicht zelfs nog meer) tijdens de show en de gitaren zagen er nog als nieuw uit. Ze werden dan ook telkens ook even door hem warm gemaakt met een handdoek voordat hij ging spelen.
Vanzelfsprekend kwamen er veel nieuwe nummers van de laatste plaat voorbij, als ‘I don’t care’, ‘You had my heart’, ‘You must believe in yourself’ en ‘Just how low’. Het mooiste nummer van de nieuwe plaat was zijn eigen geschreven nummer ‘You had my heart’, dat soepel klonk en waarbij het gitaarspel op Tony Joe White leek. Op zijn nieuwe plaat staan ook twee nummers samen met Tony Joe White en dat is een hele logische combinatie. Tony en Robert spelen allebei prachtig gitaar maar doen dat altijd heel beheerst. Soul en blues vol zonder hard te schreeuwen, maar juist in de nuance het gevoel te vinden.
Op het hoogtepunt van de show, ‘Right next door (because of me)’, wist Robert het juiste gevoel zeker te vinden in een lange fraaie uitvoering waarbij het publiek gezellig mee klapte en waarbij Robert liet zien dat hij het gitaarspel tot in de puntjes beheerste. Heel zachtjes haalde hij de noten uit zijn fraaie gitaar, waarbij het publiek ademloos toekeek. Een ander hoogtepunt was het blues gitaarspel in ‘Sittin on top of the world’ en het daarop volgende snellere nummer ‘Leave well enough alone’ met een heerlijke basloop . Een prater is Robert Cray niet de communicatie beperkte zich tot ‘Thank you so very much’ na ieder nummer. De communicatie beperkte zich tot zijn songteksten en zijn heerlijke gitaarspel. Robert Cray wist de nuances te vinden en is met recht een ras blues artiest met een heerlijke soulstem.
Foto’s (c) René Obdeijn
