Na vorige week de West-editie te hebben verslagen is nu de Oost-editie aan de beurt. Ook deze editie had weer prachtige speelplekken waar jonge gezelschappen mee aan de slag zijn gegaan om op die specifieke plekken theater, dans of beeldende kunst te maken.
Lavalu bespeelde de piano in de Kleine Wiel, een duurzame community in Lent, een van de vele verrassende plekken dit festival. Ze legde uit dat ze vanuit haar klassieke start wel echt op een piano wilde spelen, daar zat nog echt klank en karakter in. Met een band gebuikte ze ook wel de plank. Daarmee vallen de noten dood plat op de grond. Haar stem viel zeker niet plat, prachtig samenspel met de piano.
Om de hoek was Skandalisi Dance al weer aan de slag met hun performance. Een dansvoorstelling die begon met de twee dansers in plastic omhuld, later ontdeden ze zich van die beknelling en werd er vrijuit gedanst.
Een flink stukje fietsen tegen de wind in om bij Valerié Bongaarts uit te komen die voor het publiek buiten begon bij het Bastion. De dansers trokken ons naar binnen door geklop op de ramen. Binnen werden we meegenomen in een vader-dochterverhaal, waar het contact ontbrak tussen beide. Het stuk eindigde met er is altijd hoop. Dat’s een mooi einde!
Om even tot rust te komen bleven we even hangen op deze locatie, voor een voorstelling over stilte. Het verzoek kwam om dan ook in stilte te genieten zonder dat men de telefoon gebruikte om alles vast te leggen. Met een drietal strijkers werd direct de sfeer gezet in deze grote lege ruimte, die de dansers met repeterende bewegingen ten volle gebruikten. Een mooi moment was toen ze over elkaars ruggen heen rolden.
De dijk op en naar de uiterwaarden waar een kunstobject, een muur met een ladder, je het beste uitzicht gaf over de Waal.
Ivana Diboune had een mooi dansstuk gemaakt in het decor van de Waal en de Nijmeegse brug. De twee dansers, Nataly Orozco Mercado en Hannah Mahler, speelden op de lange ijzeren “catwalk” een boeiend samenspel. Zelfs als dat voor het publiek soms niet zichtbaar was of als er een jetski langs kwam varen, bleven ze in hun rol.
En door: weer wat verder de dijk af op een waalstrandje was het volgende spektakel. Bureau Nieuw Perspectief speelde daar met de elementen, het publiek de klanken die van alle kanten kwamen en ook met zichzelf. Telkens weer werd er een nieuw perspectief gevonden en werd het publiek meegevoerd naar een nieuwe plek. Het bijzondere was dat de muzikanten ondanks de soms flinke afstand tot elkaar toch harmonieus klonken. De saxofoons klonken soms net als een scheepshoorn, toepasselijk aan de rivier.
De kermis in Ravestein, de poëzie van het afwijkende had Alex Roeka eraan overgehouden. Prachtige verteller met Brabantse troubadourmuziek die hij zelf op zijn gitaar begeleidde. Lennart Cohen, vele vrouwen werden op hem verliefd, zanger, poet… Er ontstond gelach in het publiek na deze opmerking. Cohen’s nummer ‘sisters of merci’ had hij op zijn eigen wijze vertaald.
Weer op de fiets gesprongen en een paar kilometer verder klonken in een boerenschuur lekkere beats. Het trio, Fusus, gebuikte niet alleen hun digitale kastjes maar ook een xylofoon en drum werden ingezet. De muzikanten wisselden vaak van instrument tijdens hun nummers, heerlijke ambient, lekker ritme en niet eentonig. Een heerlijk rustmomentje, was er nu ook wel aan toe. Zo heeft dit festival voor keer wat wils.
Een geweldige song ‘Helena’ ging niet zo als je zou verwachten over een mooie vrouw, maar over hun tourbusje waarmee ze vele avonturen beleefden. In de boomgaard tussen de appels en de pruimen lonkten de vrolijke klanken van de heren. Passende samenzang gecombineerd met lekker in het gehoor liggende gitaarspel, maakte het tot een zeer aangenaam verblijf in de boomgaard met Folk Road Show.
Ook aan de allerkleinsten was gedacht met Erik van Os. Die bracht liedjes over billen, een onwennig maar geinig onderwerp voor kinderen. Hij schreef ook voor o.a. Sesamstraat. Hij kreeg al het publiek met zijn liedjes op zijn hand, niet alleen de kids maar ook hun ouders en grootouders zongen uit volle borst mee diereliereliedje. Met zijn korte en grappige liedjes was het groot vermaak voor de kleintjes.
Zo kwam er een eind aan een hele mooie culturele dag waarin alles zat wat je je zou kunnen wensen. Het is tof om te zien dat jonge theatermakers hele goede dingen kunnen neerzetten als ze er maar de gelegenheid voor krijgen, een pleidooi voor zeker nog 10 jaar De Oversteek!
Foto’s: Hans Kreutzer / Maxazine