Op wellicht een van de laatste zonnige dagen van het zomerseizoen streek in De Pettelaar in Den Bosch zaterdag de tweede editie van Soul Live neer. Het festival dat gelieerd is aan de inmiddels befaamde Soul Live clubavonden door het land. Waarom voor De Pettelaar is gekozen mag duidelijk zijn. Het bescheiden eiland onderaan Den Bosch is een perfecte locatie voor middelgrote festivals als deze en de omstreeks 5000 man publiek wisten de weg naar Den Bosch dan ook prima te vinden.
Met een bescheiden inloop trapte de Surinaamse Amsterdammer Steffen Morrison het festival iets na kwart over twee af. Inmiddels bekend van The Voice of Holland, maar bij de echte liefhebbers al veel langer bekend (wellicht al vanaf zijn debuutalbum ‘Revealed’). Opener ‘Taking’ me higher’ liet direct niets te wensen over en het was duidelijk dat Steffen door de jaren heen meer en meer funk in zijn muziek heeft gebracht. Steffen Morrison brengt met zijn muziek het oude soulgeluid weer tot leven en ook in Den Bosch gaf de zanger er een nieuwe, opwindende draai aan. Steffen heeft een innemende persoonlijkheid en juist zijn charismatische lach en extreem goed gevoel om in te spelen op het publiek maakten van het optreden een meer dan perfecte opener van Soul Live. Presentator van de dag Howard Komproe was het daar volledig mee eens: “Ik hou natuurlijk erg van soul, maar ik ben ook een groot fan van Steffen Morrison.”
Wie Steffen jaren geleden al zag, verbaasde zich ditmaal wellicht. Waar hij vroeger structureel werd bijgestaan door drie oor- en oogverblindende achtergrondzangeressen, heeft Morrison hen tegenwoordig ingewisseld voor een heerlijke blazerssectie. Met ‘We Can Have It All’ trok hij dieper de soul in en liet de armen in plaats van in de lucht even om elkaars schouders vallen. De handen gingen echter snel weer in de lucht en het leek wel alsof heel Den Bosch en omstreken de handen kon zien. De aantrekkingskracht die Morrison had op het Bossche publiek zorgde ervoor dat aan het eind van het optreden, zo vroeg op de dag, de hele tent van het hoofdpodium vol stond.
Wat Soul Live zo mooi maakt is dat er overal wel wat te doen is. Meerdere podia met soul, funk en duizenden toeschouwers die kwamen voor muziek, drank en dans. En natuurlijk in het midden van het terrein een gezellig praatje, want dat hoort er natuurlijk ook bij. Het zonnetje zorgde natuurlijk mede voor de sfeer, en er klonk dan ook geen onvertogen woord gedurende de dag.
Candy Dulfer kwam met 3 rappers en een DJ naar Den Bosch. Het optreden werd wat anders dan we wellicht van La Dulfer verwacht hadden. De pure powerjazz, echte saxofoon-nummers of de voor het festival zo kenmerkende soul bleven ietwat achterwege. In plaats daarvan werd het een optreden vol dance, rap en… ja toch, een mix van van alles dor elkaar. Dulfer liet van zich horen op een manier zoals we van haar vader, Hans Dulfer gewend zijn. Veel bravoure, vol overgave dik erin en veel afwisseling brachten het concert van Candy tot grote hoogten.
Hoewel de start en het overgrote deel van het optreden meer urban was dan soul, bracht ze natuurlijk wel al snel haar grote hit ‘Lilly was here’, die haar in 1989 plotsklaps wereldfaam bezorgde, samen met Dave Steward. Het optreden bestond verder echter veelal uit covers van grote wereldhits. Bruno Mars, Michael Jackson, Whitney Houston en meer brachten de klanken van Dulfer tot grote hoogten tijdens Soul Live. Wellicht wat jammer, gezien ze inmiddels zelf een flink repertoire op haar naam heeft staan om een avondvullend programma ten gehore te brengen. Het publiek had er echter lak aan, en genoot van iedere noot. Voor Candy Dulfer zelf was het ook genieten, aangezien de volledige tent van voor tot achter structureel meeklapte, -juichte en -sprong.
Dulfer staat natuurlijk wereldwijd bekend om haar energieke optredens en zo was haar optreden op de fraaie vroege zaterdagavond ook. Met haar smeltkroes van allerlei invloeden uit jazz, disco, soul, dance en r&b leken de vijf kwartier Dulfer een hele avond te hebben geduurd. Qua muziek wellicht de vreemdste eend in de bijt, spetterde het optreden van de saxofoniste van het podium, waarbij haar rappers Camilo Rodriguez, Rico Green en vAn en dj Irwan zeer zeker een toegevoegde waarde waren.
Ondertussen traden verdeeld over drie podia een keur van soulartiesten op. Vaste huisband The Soulmates trad op met artiesten als de geweldige en charismatische topper Jimi Bellmartin (The Voice Senior), Wayne Moen (bekend van The Coronas), Ben Saunders (The Voice of Holland) en natuurlijk Berget Lewis. Lewis staat tot ver over de grenzen op de grootste podia en betovert haar publiek tijdens haar concerten en optredens. Net als Candy Dulfer is Berget een van de’Ladies of Soul’ en vandaar een meer dan logische keuze om op te mogen treden op het inmiddels legendarische soulfestival. Berget gaf een show bestaande uit een mix van soul en R&B hits uit het heden én verleden. Golden oldies van haar muzikale grootheden als Chaka Khan en Prince, eigen repertoire en gaf uiteindelijk een meer dan terecht eerbetoon aan Aretha Franklin, door dienst ‘You made me feel like a natural woman’ ten gehore te brengen.
Ondertussen stond in tent nummer drie een keur aan heerlijke dj’s het publiek rond de podiumoptredens op te warmen. Met een sfeer die de Westelijke Sahara uitademde was een kleine tent neergezet, waarin dj’s als Bung Law, Leroy Rey & Kremlin Disko en ROOG het publiek opzweepten. Soms aangevuld door zangeres/MC Miss Bunty (Sunloverz, Sander Kleinenberg) en percussionist Martino Latupeirissa (Massada, Rosa King, Candy Dulfer) trok de dance area met regelmaat meer publiek dan de intieme setting aan kon. Een groot succes.
Hoofdact Incognito was de publiekslieveling in de poll die Soul Live enige tijd geleden online zette met de vraag wie het publiek graag op Soul Live zou willen zien. De Britse band is al bijna veertig jaar een vaste waarde in de internationale muziek. Met vaste frontman Jean-Paul ‘Bluey’ Maunick en oude vertrouwde zangeres Imaani terug op het podium. Wie Incognito al eerder zag, merkte wellicht op dat de band aan het begin van het optreden wat moeite had de juiste afstemming van het geluid te krijgen. Het gros van het aanwezige publiek zal er echter niets van gemerkt hebben en danste vanaf begin tot eind mee met de zwoele zomerse muziek van de internationaal gekleurde band.
De band opende instrumentaal met ‘Expresso Madureira’ van het album Transatlantic R.P.M. uit 2010, waarna zangeressen Vanessa Heynes, Joy Rose en natuurlijk Imaani aantraden. Vanessa nam de vocalen van ‘Just say nothing’ van het laatste album ‘In Search of Better Days’ voor haar rekening, waarna Joy overnam met ‘1975’. Het rustige begin werd verstomd met het geweld van Stevie Wonder-cover ‘Don’t you worry ‘bout a thing’, de grote hit die Imaani voor haar rekening nam, natuurlijk aangevuld met de complete zangpartijen vanuit het publiek, dat smulde van de aanwezigheid van de geweldige band. Vanessa Haynes nam over met weer een Wonder-cover, ‘As’, die echter net als het voorgaande nummer zo natuurgetrouw overkwam als zou het een eigen nummer zijn van de Britse superband. Het bewees de klasse van Incognito en tegelijkertijd de kwaliteit om van bekende wereldhits een eigen versie te kunnen maken.
Toen na ‘Always There’ en ‘Colibri’ de band een dik verdiend moment krijgt met voor ieder in de band een dikke solo, waarbij duidelijk was hoe Bluey zijn rasmuzikanten op magistrale wijze bij elkaar heeft gezet, was het tijd voor een slotakkoord, met Christopher Cross cover ‘Ride Like The Wind’, ‘Step Aside’ en afsluiter ‘Everyday’ (van ‘100° and Rising’), waarna Bluey afsloot met zijn vaste speech over verbinding en grenzeloze verbondenheid. Hij gaf een voorbeeld van hoe hij Nederland leerde kennen voor zijn oom die zeeman was en sloot af met zijn inmiddels vaste afsluitende kreet, “One Love”, die overging in een kort ‘One Love’ van Bob Marley.
Met Incognito had Soul Live haar gedroomde hoofdact te pakken en kon Soul Live een festival achterlaten waarbij vriendschap, verbondenheid en liefde voor muziek, soulmuziek voorop stonden. Organisator Rik Buenen sprak achteraf dan ook over een meer dan geslaagde editie en keek al uit naar 2019, waar wederom mooie namen voor in de planning staan. Soul Live was geslaagd, en voldaan keerde organisatie, maar ook publiek huiswaarts, op een zwoele zaterdagavond in september.
Foto’s (c) Bart Teunis