Een unicum voor het Dijkpop festival dit jaar. Nooit eerder in de 35-jarige historie was het festival al twee weken voor aanvang uitverkocht. En dat terwijl er dit jaar 6000 kaarten in de verkoop gingen, in plaats van de gebruikelijke 5500. Hiermee bewijst Dijkpop meer en meer een van de leukste festivals in Noord-Holland te zijn. En natuurlijk was Maxazine erbij. Hieronder de hoogtepunten van Dijkpop 2018 de 35ste editie.
Johan Keeman
Het festival wordt op de mainstage gestart door geboren West-Fries Johan Keeman. Maart 2017 bracht zanger / gitarist Keeman een tweetal singles uit, ‘Meer Dan Genoeg’ en ‘Blues Als Een Laagje Stof’. De muziek laat zich het beste omschrijven als gitaar-gedreven Nederpop / rock. Rauw en puur geluid met blues, maar ook soul- en gospel invloeden. Hij bouwt geheel op eigen wijze met zijn band een brug tussen The Stone en De Dijk. De set-lijst zal bestond tijdens het optreden voor een groot gedeelte uit nummers van Johan zelf, aangevuld met enkele covers uit dezelfde ‘hoek’, De Dijk, The Scene en Van Dik Hout…
Dakota
De aftrap in Rock ’n Rolla, het nieuwe alternatieve podium van Dijkpop in een fraaie circustent, is voor de Amsterdamse meidenband Dakota. De dames brengen zweverige melodieën, een stevige ritmesectie en krachtige zang. De groep hypnotiseert de Rock ‘N Rolla met heerlijk dromerige pop. Kwalitatief hoogstaand, maar bovenal met veel plezier en overtuiging gebracht, enige ervaring en professionaliteit spreken er wel uit. Toch doemt er iets moois op aan de horizon. Wolf Alice in de dop… Wie weet..?
Evil Empire Orchestra
Het Belgische Evil Empire Orchestra brengt een cross-over van psychedelica, souljazz en waanzinnige voodoo funk. Met zangeres Kimberly Dhondt (ook bekend van Hooverphonic) zie je meteen een ijzersterke frontvrouw, in haar performance én met haar dijk van een stem. Evil Empire Orchestra is in augustus 2017 ontsproten uit o.a. El Tattoo del Tigre en het Antwerp Gipsy Ska Orkestra. Laatst genoemde stond ook al in 2008 op het Dijkpop festival. Het Evil Empire Orchestra is een interessante act om live te zien. Keys, bongo’s, drums, bass, gitaar en een geweldige blazerssectie maken krachtige jazzsoul, de energie spuit er vanaf. Waanzinnige solo’s maken dat je omver wordt geduwd, en dan ineens een rustig nummer met Kimberly’s stem die kippenvel op de huid tovert…
Het Zesde Metaal
Het Zesde Metaal is ondertussen uitgegroeid tot een van de meest toonaangevende Belgische namen van dit moment. Het vijftal onder leiding van Wannes Cappelle speelt melancholische popsongs over serieuze onderwerpen, gezongen in het West-Vlaams. Cappelle verstaat de kunst om in eenvoudige woorden de complexe werkelijkheid te bezingen. De combinatie van poëtische, spitsvondige teksten met een heel eigenzinnige sound zorgt ervoor dat Het Zesde Metaal je blijft ontroeren. Een toeschouwer attendeert Cappelle erop dat prijsnummer “Ploegsteert” (een hommage aan het dorp van wielrenner Frank Vandernbroucke) niet op de setlist staat, na kort overleg met de band wordt het verzoek direct ingewilligd. Wat blijven die Belgen toch altijd sympathiek…
The Dawn Brothers
De Rotterdamse Dawn Brothers makken lekkere sixties rootsrock à la The Band, gespeeld met dezelfde toewijding en energie als deze legendarische begeleidingsband van Bob Dylan. Niet vernieuwend dus, maar degelijk en prettig om naar te luisteren én te kijken. Gitarist en zanger Bas van Holt is een man die zijn verbluffende gitaarspel voor zich laat spreken. Samen met bassist en tevens zanger Levi Vis wisselt hij leadzang af. Knap is dat heel de groep, verder bestaande uit toetsenist Rowan de Vos en drummer Rafael Schwiddessen, wonderwel in harmonie samen zingt. Onderlinge chemie zorgvuldig gedoseerde gitaar- en toetsensolo’s tonen virtuositeit. Misschien wel ’s lands meest geoliede rockmachine staan volgend weekend op het Summerbreek festival in het Noord-Hollands Etersheim…
Ronnie Flex & Deuxperience
Ronnie flex met begeleidingsband Deuxperience zorgt voor een Surinaams feestje met moderne dancehall-vibe op Dijkpop 2018. Een van de meest gestreamde Nederlandse artiesten op Spotify komt tegenwoordig niet meer met een DJ maar met een volledige band, de Deuxperience-Band. De liveband met gitaar, drums, toetsen en een soulvol achtergrondkoor vertalen moderne elektronische hiphopproducties tot een prima live-act. Wanneer Ronnie begint is de grote tent duidelijk voller , met fans en nieuwsgierigen die eens even komen kijken waar het nou allemaal om te doen is. Het uitstekend uitgevoerde slagwerk en de instrumentale geluiden trekken het publiek toch mee in het concert. Tevens is Ronnie erg goed bij stem, en die autotune is een stijlkeuze, geen steunpilaar. Hoe langer het optreden duurt, hoe enthousiaster het publiek wordt. De funk- en hier en daar soulklanken, vullen de grote tent van Dijkpop. Met Deuxperience-band lijkt Ronnie Flex een stuk volwassener dan zijn publiek…
K’s Choice
Als er één Belgische band is die de jaren negentig domineerden is het wel K’s Choice. Menig festival en poppodium in Europa werd aangedaan en ‘Not An Addict’ werd voor sommigen een anthem van hun generatie. Gekleed in een lang camouflage t-shirt zonder mouwen betreedt Sarah Bettens (afgetraind lichaam, kort geknipt haar) het podium. Oudere broer Gert is inmiddels voorzien van een grijs baardje en staat glunderend naast haar op het podium. Om zich heen heeft het stel vier zeer kundige muzikanten verzameld. Het gaspedaal wordt direct vol ingedrukt. De huidige sound van K’s Choice is rauw en wordt gedomineerd door gitaren, geregeld zelfs drie tegelijk. De riffs zijn snoeihard maar ondanks deze sound blijven het popliedjes die te bestempelen zijn als typische ‘K’s Choice’. Daarin speelt het hese stemgeluid van Sarah natuurlijk ook een grote rol. Het speelplezier spat werkelijk van het podium en de interactie tussen de bandleden onderling maar ook met het publiek is groot. De bandleden zoeken elkaar op het podium geregeld op. Dit levert mooie plaatjes op rond het drumstel of centraal op het podium wanneer de gitaristen in een rijtje hun instrument staan opgesteld. Het publiek reageert natuurlijk vooral bij de hits die keurig over de set-list zijn verspreid, nummers als ‘Believe’, ‘Cocoon Crash’ en ‘Everything For Free’ worden bijna woord voor woord meegezongen. Maar wanneer de eerste tonen van ‘Not An Addict’ klinken wordt het publiek echt onrustig. Al met al een indrukwekkend optreden, het mag duidelijk zijn dat K’s Choice en nog altijd band in topvorm is…
Racoon
Het Zeeuwse Racoon is de afgelopen jaren gegroeid tot de grootste indie-band van Nederland en een constante factor in de Nederlandse popscene. Maar dat heeft wel wat voeten in de aarde gehad om daar te komen. Na een vliegende start met het debuut album ‘Till monkeys fly” flopte het tweede album van Racoon ‘Here We Go, Stereo!’ stevig. Hierdoor beëindigde platenlabel Sony het contract met hun. Na een aantal omzwervingen en rotbaantjes o.a. zanger Bart van der Weide als vuilnisman maakten de Zeeuwen de plaat ‘Another Day’, die ze weer terug in de spotlight terug bracht. Op het meer folk-georiënteerde album stonden grote hits als ‘Love You More’ en ‘Brother’. De band is daarna niet meer uit de aandacht geweest. De kracht van Racoon zit nog altijd in het bespelen van het publiek met een combinatie van “oude” en “nieuwe” liedjes, een combinatie tussen luisteren en meezingen. Racoon vermaakt het Dijkpop publiek met een prima dosis oerdegelijke Zeeuwse pop. Met als hoogtepunt een kleine akoestische set van alleen Bart en gitarist Dennis Huige op het podium. Tijdens ‘Love you more’ gaan alle lichten uit in de grote zaal en vraagt Bart om de zaklamp van de telefoon te schijnen op je onvoorwaardelijke liefde. Racoon heeft op iets wat geroutineerde wijze hun performance afgeleverd. Met het soms ontbreken van spanning in de set als een van de weinige minpunten, mag Racoon terugkijken op een geslaagd avondje Andijk.
Birth Of Joy
Het driekoppige psychbluesrock ’n roll-monster Birth Of Joy is het voorlaatste act in de Rock ’N Rolla. Het Utrechtse powertrio geformeerd rondom de charismatische zanger/gitarist Kevin Stunnenberg laat de circustent vrijwel direct ontploffen. Met een minimale bezetting van gitaar, drums en scheurend combo-orgel zorgt dit beukende en groovende rock ‘n roll trio voor een supersterke en melodieuze rocksound die zwaar leunt op de sound van MC5, de toegankelijke pop van The Doors en de psychedelica van Pink Floyd. Van voor tot achter, alles klopt aan dit drietal. De sixties-grooverock is energiek, en dat geldt ook voor de presentatie. Birth Of Joy is lekker op stoom. Vooral drumbeest Bob is zoals gewoonlijk nauwelijks te evenaren waar het meppen en roffelen betreft. Tel daarbij op dat het geluid vol en vet is en je snapt dat het feest compleet is. Het publiek eet uit de zes handen van de boys. Of je nu een blues-purist bent, een kritische muziekliefhebber, een DWDD-meeloper, het maakt geen bal uit, iedereen gaat volledig uit zijn of haar bol tijdens het optreden. De band blijkt een meester in het oproepen van een oer-gevoel dat in velen van ons verscholen ligt, en gevoel dat je ervaart als je iets puurs meemaakt, iets authentieks. Nou, deze mannen hebben het in ieder geval allemaal, een dikke portie sex, drugs en rock ‘n roll, bloed, zweet en … voornamelijk alcohol.
