Je hebt succesvolle bands die bestaan uit middelmatige muzikanten, die met een leuk catchy hitje toch als goede band bestempeld worden. En je hebt bands die bestaan uit geweldige muzikanten, die echter nooit een hit scoren. Geen hits, omdat ze daar totaal niet op uit zijn. Veel van die bands blijven verborgen onder de paraplu van het regionale kroegencircuit, vaak structureel bezocht door een vaste fanschare. Een enkele band is echter zo magistraal muzikaal, dat ze ondanks een gebrek aan hits in no time wereldberoemd worden. Snarky Puppy is zo’n band.
De muzikanten die de inmiddels 3 Grammy’s winnende Amerikaanse band bemannen, kunnen met regelmaat hun muzikale genialiteit niet eens meer kwijt in de band, en verschillende spin-offs trekken inmiddels de wereld rond. Solo, zoals Bill Laurance, met z’n tweeën plus band zoals Michael League en Henry Hey die met Forq de wereld rond trekken, en je hebt Cory Henry, die een tijd met de wereldberoemde fusion jazz band optrad. En nu Snarky Puppy de vrijdag van North Sea Jazz opent met het Metropool Orkest en Henry samen met The Roots vrijdagavond de Maas-zaal afsluit, vond de toetsenist het een geschikt moment om donderdagavond nog even met zijn Funk Apostles Doornroosje in Nijmegen te bezoeken.
Na een uitgebreide voorstelronde van zijn Funk Apostles ving de goedlachse Cory Henry aan met zijn Funk-mis. Met op de achtergrond de drijvende bass-motor van bassist Sharay Reed was vanaf het eerste moment duidelijk dat de funkmachine meer energie van het podium zou laten spatten dan Eminem, die enkele kilometers verderop in het Goffert Park stond te hoppen. Henry maakte geen woorden vuil aan zaken die niets met de muziek te maken hadden. Geen politieke statements zoals we de laatste tijd bij vrijwel ieder concert wel tegen komen, geen klaagzang over de milieuvervuiling of treurnis over een aanslag hier of daar. Nee, de muzikant liet Nijmegen direct blijken oog en oor te hebben voor slechts één ding: Muziek.
Wat nog voor Bee Gees-cover ‘Staying Alive’ duidelijk werd, was dat Cory een perfectionist is. Gedurende het gehele concert bleef Henry de monitormixer bijsturen om het geluid op zijn eigen monitoren te verbeteren. Een connaisseur, zo mogen we wel zeggen, en dat bleek ook overduidelijk uit de muziek die van het podium de zaal in geslingerd werd. Als een dirigent stuurde hij zijn muzikanten met kleine gebaartjes aan, maar liet gelukkig ook veelvuldig plek voor een gebbetje. Vooral de inside jokes die Henry gedurende het concert had met bassist Sharay Reed en achtergrondzangeres Tiffany Stevenson waren alleen al geweldig om te aanschouwen. Tel daarop de mimiek die Henry en Reed toonden terwijl ze opgingen in de muziek en men hoefde niet eens te luisteren om al te genieten tijdens het concert. Gelukkig kwam die muziek hier nog een keer versterkend overheen, zoals bij ‘Love Will Find A Way’.
Voor wie aan het begin van het concert nog niet mee was, hielp de goedlachse toetsenist al snel een handje. Het werd al snel duidelijk dat Henry “How many bodies?” mee wilde laten klappen, dansen en zingen. “Everybody! How many bodies? Everybody!” was het devies, dat al snel werd overgenomen door het gehele publiek. En hoe warm en zwoel de avond ook was, geen enkele “body” in het publiek lukte het langer dan 2 seconden om niet ritmisch mee te deinen of dansen op de tonen die uit Henry zijn Hammond kwamen.
De funk werd afgewisseld met soul, de soul werd afgewisseld met jazz, maar wat Henry en zijn Apostelen ook bracht, het kwam recht uit hun ziel. Hoe Cory Henry achter zijn Hammond B3 en Moog 37 op en neer stond te springen en dansen werkte aanstekelijk en het gehele concert stond de grote zaal van Doornroosje dan ook volledig op en neer te golven.
Henry wisselde covers af met eigen nummers van zijn voorgaande albums ‘First Steps’ en ‘The Revival’, en aangezien zijn nieuwe album ‘Art of Love’ deze week uit is, had Henry zijn hele concert feitelijk goed afgekund met eigen nummers. Toch sloot het genie af met Creedence Clearwater Revival’s ‘Proud Mary’. Samen met The Funk Apostles werd er de meest funky versie ooit van gemaakt, met een hoofdrol voor achtergrondzangeressen Tiffany Stevenson en Denise Renee.
Een toegift kwam met een nummer van zijn nieuwe album, ‘Send me a sign’, geschreven door Robert Randolph. Het was een van de vele hoogtepunten van de avond, net als de afsluitende ‘NaaNaaNaa’, van ‘The Revival’. Cory Henry maakte in Doornroosje meer dan duidelijk dat het voor hem een goede stap was om na Snarky Puppy door te gaan. Waar Snarky Puppy voor sommigen wellicht te experimenteel is, zijn Cory Henry and the Funk Apostles wellicht klaar om nog groter te worden dan de Puppies. Daar stevende het donderdag in ieder geval wel op af!
Foto’s (c) Bart Teunis
