Richie Kotzen heeft zich de afgelopen dertig ontwikkeld tot een veelzijdige artiest met muziek geënt op het hard rockidioom. Hij bouwde in de jaren tachtig een naam op in de heavy metal scene door zijn voor die tijd razendsnelle shred techniek. Na een aantal solo platen verving hij de aan lagerwal geraakte C.C. De Ville in de pop metal band Poison.
Nadat hij Poison verliet richtte Kotzen zich verder op zijn solocarrière in een periode die zich kenmerkte door het verwerken van meer blues invloeden in zijn gitaarstijl en een innige samenwerking met een van zijn helden, Greg Howe. Na een periode in de shred pop metal band Mr. Big en een reeks aanvullende soloalbums startte Kotzen met Mike Portnoy en Billy Sheehan de heavy metal supergroep The Winery Dogs. Kotzen hebben we in die periode regelmatig live bezig gezien en hebben we een aantal fantastische optredens van dit drietal gezien.
Kotzen heeft zich door de jaren heen ontwikkeld tot een sympathieke artiest die naast geweldig gitaarwerk ook op een overtuigend manier zijn gevoelens en gedachten heeft leren uitdrukken via keyboards. En hij bewijst in toenemende mate ook dat hij over een fantastische, herkenbare, stem beschikt. Al deze talenten hebben geleid tot een recent uitgebalanceerd album, het in 2017 verschenen album Salting Earth. Voor de rekenaars: dit album is inmiddels zijn 21e soloalbum.
Naast Richie Kotzen bestond het trio uit bassist Dylan Wilson en drummer Mike Bennett. Het concert, dat precies om 20:30 begon, bestond uit 14 songs uit het rijke oeuvre van Kotzen. De eerste zes nummers, stammende uit de periode 2004 – 2011, werden in de rock bezetting gitaar, bas en drums gespeeld. Kotzen liet de ruim 200 liefhebbers genieten van zijn evolutie als gitarist en zanger. Stevige rock riffs werden afgewisseld met shredding en melodische solo’s.
De ritme tandem legde een prima begeleiding neer; echter bij tijd en wijle leek het erop of drummer Bennett haast had. Dat tempo ging nog eens extra omhoog tijdens het uit 1994 stammende ‘Socialize’. Hierin werd meteen merkbaar welke groei Kotzen heeft doorgemaakt. Dit nummer was een straight forward rocknummer met een heerlijk bas groove en strakke drumpartij. Dit nummer was ook de overgang naar het tweede deel van het concert. Bassist Wilson speelde een ingenieuze baspartij waarin hij van verschillende loopings gebruik maakte.
Kotzen ruilde zijn gitaar om voor de toetsen. Hij liet horen verdienstelijk synthesizer te kunnen spelen en dat stelde hem in staat muzikaal meer emotionele elementen aan zijn nummers te kunnen toevoegen.
Opvallend was dat gedurende het hele optreden Kotzen zijn zangpartijen in sommige nummers een octaaf lager inzette dan de originele uitvoeringen. Het was niet storend omdat de wijze waarop de teksten voor het voetlicht gebracht werden met de nodige inleving uitgevoerd werden. Echter, en dat gold voor het gehele concert, het oogde allemaal iets te plichtmatig. Deze indruk werd onderstreept met het feit dat na een kleine 80 minuten het concert inclusief één toegift afgelopen was. Het publiek ging met een redelijke tevreden gevoel naar huis alleen het had allemaal iets meer geïnspireerd en langer mogen duren.
Foto’s (c) Hen Metsemakers
