Afgelopen jaar deed hij voor de tweede keer als coach mee met It Takes 2 en nam hij wederom als jurylid van The Voice of Holland plaats op de draaistoel naast Anouk, Ali B en Sanne Hans. De eerste helft van 2018 stond vooral in het teken van het Songfestival. Dit alles zorgde voor veel aandacht van de pers, waarbij het vaak niet eens meer over muziek ging. Ik beperk mij graag tot waar het allemaal om draait: zijn muziek dus. In april 2018 bracht Waylon zijn 5e album ‘The World Can Wait’ uit, waarmee hij weer terug gaat naar de countrymuziek, zijn grote liefde. Uiteraard wordt dit gevolgd door een gelijknamige theatertour die hem vanavond naar het uitverkochte Arnhemse Luxor Live brengt om zijn nieuwste album te promoten.
Bij binnenkomst is het al erg druk en warm. Het publiek is zeer divers, de leeftijd varieert van 18 tot 60. Er waren wel duidelijk, en zeker niet verrassend, meer vrouwen dan mannen aanwezig. Waylon en zijn zevenkoppige band betraden relaxed het podium en begonnen te spelen op een manier die deed denken dat je toevallig aanwezig was bij een jamsessie. Vervolgens werd ‘Are You Ready for the Country’, een cover van Waylon Jennings, ingezet. Een duidelijke boodschap aan het publiek over wat ze van de rest van de avond konden verwachten. Aan het applaus te merken stemde het publiek hiermee in.
Na ‘Country Don’t Hurt’ bracht Waylon als eerste nummer van zijn nieuwe album ‘Thats How She Goes’ ten gehore. Het publiek luisterde aandachtig en de meeste aanwezigen konden nog niet meezingen, maar afgaande op het applaus viel het zeker in de smaak. Nadat Waylon vertelde dat hij blij was weer terug te zijn in Arnhem, waar hij 14 jaar geleden woonde en mooie tijden had meegemaakt, vervolgde hij de show toepasselijk met ‘Back Together’ en ‘Home’. Ook deze nieuwe tracks werden met veel waardering door het publiek ontvangen.
Na een korte terugblik op zijn eerdere albums ‘Seeds’ met ‘Jailbird’ en ‘Heaven After Midnight’ met ‘Easy Over You’ en ‘Ain’t Got Nothing on Me’ keerden we terug naar de nieuwe songs met het mooie ‘Highway of Heartache’. Hiermee werd het publiek getrakteerd op het ruigere gitaarwerk waarbij niet alleen het rauwe randje in de stem van Waylon, maar ook zijn band zeer goed uit de verf kwam.
Vervolgens kondigde Waylon een les in klassieke Country aan waarna hij het publiek kennis liet maken met verdienstelijke uitvoeringen van ‘Together Again’ van Buck Owens, ‘Folsom Prison’ van Johnny Cash, ‘Mama Tried’ van Merle Haggard, ‘Gentle on My Mind’ van Glen Campbell en ‘Are You Sure Hank Done it This Way’ van Waylon Jennings. Dat ook deze muziekles aansloeg was te merken aan het enthousiast dansende en juichende publiek.
Na ‘Shadows in the Dark’, dat volgens Waylon het meest persoonlijke lied is dat hij ooit geschreven heeft, passeerde zijn tijd met de Common Linnets nog even de revue met ‘When Love Was King’ en Arms of Salvation’. Bij de eerste noten van ‘Outlaw in ‘em’ trok de helft van het publiek de telefoon uit de broekzak. De band deed er nog een schepje bovenop en ging helemaal los. De energie spatte er ondanks de hitte vanaf. Het was duidelijk dat Waylon hier meer waardering kreeg voor zijn inzending dan bij het Songfestival.
Met ‘The World Can Wait’, dat hij speciaal voor zijn vriendin Bibi Breijman schreef, bracht Waylon weer een beetje rust in de tent. Dit was echter van korte duur. Na ‘This Rodeo’ was het tijd voor Rock and Roll met Chuck Berry’s ‘Johnny B. Goode’ en gingen in de hele zaal de voetjes van de vloer. Tijdens ‘She Just Wants To Play’ bespeelde Waylon het vrouwelijk publiek, wat een hoop gegil uitlokte. Hij nam een beetje gas terug met ‘Finally Home’, waarbij hij de interactie met het hele publiek zocht door te vragen op zijn aanwijzingen mee te zingen. Ook voor het volgende nummer, ‘Thanks But No Thanks’, vroeg Waylon het publiek lekker Hollands mee te deinen.
Na zijn excuses te hebben aangeboden aan alle fans die gekomen waren om alle oude hits nog een keer te horen legde Waylon uit dat hij vond dat hij een duidelijke keuze moest maken. Hij wilde het publiek eens wat anders voorschotelen en misschien ook iets nieuws leren door kennis te maken met country. De toegift bestond uit het ontroerende ‘Paper Boy’, ‘After All’ en de hit ‘Wicked Ways’ die voor de gelegenheid in een countryjasje was gestopt. Na tweeëneenhalf uur zoveel plezier uit te stralen dat er genoeg energie de zaal in werd gestuurd om het publiek overeind te houden in de inmiddels oververhitte zaal, bedankte Waylon zijn band. Tot slot spoorde hij het publiek aan vooral te blijven genieten van live muziek door naar concerten te gaan, óók van nog onbekende bands. Ook sprak hij zijn waardering uit over het Arnhemse publiek dat aandachtig had geluisterd en de telefoon voor het grootste deel met rust had gelaten. Naar mijn bescheiden mening was dat grotendeels toch echt zijn eigen verdienste. De rasmuzikant heeft weer bewezen dat hij over een geweldige stem beschikt, zeer muzikaal is en zijn fans, zonder inzet van zijn grootste hits, vol overgave en plezier een hele avond kan boeien.
Foto’s (c) Kevin Knipping
