Op woensdag 28 november 2016 werd de 70ste verjaardag van Nederlands enige levende gitaarlegende gevierd in de Melkweg in Amsterdam. Onder de gastmuzikanten die avond waren Hans Dulfer, Gus en Johnny Laporte, Benjamin Herman, Bert Heerink, Ruben Hoek en Rob Winter. Blijkbaar was de avond goed bevallen, want ook dit jaar nog viert de maestro zijn zeventigste verjaardag nog steeds met een volgeboekte club/theatertour die hem niet alleen naar Nederland, maar ook naar Polen brengt.
Een aantal van de optredens werden of worden opgeplust met speciale gasten, zoals zanger Bert Heerink of saxofonist Benjamin Herman. Afgelopen zaterdag werd Akkerman in Heerlen begeleid door zijn huidige band, bestaande uit Coen Molenaar op toetsen, David de Marez Oyens op basgitaar en contrabas en Marijn van den Berg op drums.
De Limburgzaal in Heerlen was goed gevuld met vooral oudere liefhebbers van de muziek van Jan Akkerman, een enkele jonge gitaarliefhebber gehuld in Joe Satriani T-shirt kwam waarschijnlijk om te leren waar Abraham de mosterd heeft gehaald. Het optreden was opgedeeld in twee delen. Voor de pauze speelde Akkerman op een Hollowbody-jazzgitaar, na de pauze was het tijd voor de rockmuziek en werd er gespeeld op wat een Brandin Les Paul-model leek.
Gezeten op een kuipstoeltje dat geplaatst was op een zebravel begon de band het optreden met ‘Big Sir’ van het album ‘Minor Details’ uit 2011. Akkerman liet zien dat hij nog steeds meester is in de geweldige akkoordprogressies en slim geplaatste, meesterlijk uitgevoerde licks. Het nummer werd uitgesponnen tot meer dan een kwartier en tussendoor kreeg Akkerman enkele keren applaus van het publiek.
Drie nummers verder kwam het nummer ‘Love Train‘, ook weer van ‘Minor Details’. We waren pas 40 minuten onderweg in het concert. In die tijd was er toch een ‘easy listening’-dekentje over de zaal uitgespreid door Akkerman en zijn band, die wel onderling het contact met elkaar opzochten, maar vergeten leken te zijn dat ze voor een zaal met publiek stonden te spelen. Heel even veerde de zaal op toen in het laatste nummer voor de pauze Akkerman de riff uit ‘Dark Rose’ van Brainbox voorbij liet komen. Akkerman kondigde voor de pauze voor de zekerheid nog even aan dat er na de pauze gerockt zou gaan worden.
Na de pauze was de jazzgitaar ingeruild voor het model Les Paul, de contrabas voor de basgitaar en Akkerman begon aan het tweede deel van zijn optreden. ‘Beyond the Horizon’ en ‘Tranquilizer’ kwamen voorbij. Bluesrock, Jazz rock, fusion, 60’s en 70’s rock; Akkerman stond aan de basis ervan, gaf er mede vorm aan. Wat opviel was de communicatie van de band onderling. Er werd lekker losjes gespeeld; deze mannen hadden dit duidelijk al heel vaak samen gedaan. De toetsen van Coen Molenaar waren smaakvol en goed gedoseerd. De Wurlitzer-sounds deden bij vlagen erg ‘Fagen’-esk aan en de band groeide duidelijk in het optreden. De oude meester deed zijn ding, zoals hij dat al 50 jaar doet. Zeker, zijn hoogtijdagen liggen inmiddels ver achter hem, maar hij leek niets aan snelheid en souplesse te hebben ingeboet, al zagen we af en toe dat hij tijdens een nummer zijn vingers even ‘los’ moest schudden.
De communicatie met het publiek bleef tot een absoluut minimum beperkt, het ging hier om de muziek, en dat hoefde niet perse vermakelijk te zijn. Uiteindelijk kwam dan het blokje Focus, waarvoor toch een groot deel van het publiek bleek te zijn gekomen. ‘Aswers! Questions? , Questions? Answers!’ werd gespeeld en de Hammond rockte zoals hij moet rocken. Het grote Amerikaanse succes ‘Hocus Pocus’ kwam uiteraard ook voorbij en Akkerman nam de jodel honneurs waar op de gitaar.
Akkerman is met zijn band nog het hele jaar aan het touren voor zijn verjaardag. Voldoende mogelijkheden dus om hem nog aan het werk te zien, met of zonder ‘special guests’. De avond in Heerlen was voor de liefhebbers van de oude meester zeker geslaagd, een staande ovatie viel hem verdiend ten deel.
Foto’s (c) Anita Martin
