Anneke van Giersbergen zingt al haar hele leven, al op 12-jarige leeftijd tourde ze in haar schoolkoor door Frankrijk. In 1992 werd het serieus met de oprichting van het Duo Bad Breath samen met gitarist en zanger Deniz Cagdas. De grootste bekendheid verwierf ze als zangeres van de Gathering. The Gathering leidde tot uitverkochte tournees door de Verenigde Staten en Zuid-Amerika. Inmiddels is Anneke getrouwd en heeft ze een zoon. In 2007 besloot ze dat The Gathering een te zware wissel op haar gezinsleven trok en nam ze afscheid. Dit afscheid betekende echter niet een afscheid van de muziek. Talloze projecten volgden, van Agua de Annique tot en met haar huidige band Vuur. Ook heeft ze muziek voor speelfilms en zelfs attracties in de Efteling gecomponeerd. Kortom een muzikale duizendpoot, maar bovenal een geschoold zangeres en een geweldig mens.
Die Anneke van Giersbergen, in oorsprong nog steeds het meisje uit Sint Michelsgestel, kreeg nu de kans om samen met het Residentieorkest een concertreeks te maken met de titel ‘SYMPHONIC JUNCTION: RESIDENTIE ORKEST FEAT. ANNEKE VAN GIERSBERGEN’ waarin haar muziek door een klassiek orkest opnieuw werd geïnterpreteerd.
Het was voor de reguliere concertganger een vreemd gezicht om het podium van 013 gevuld te zien met een groot aantal stoelen, standaarden en muziekpartituren. Waar je normaal een drumkit of een stapel Marshall-gitaarversterkers ziet stonden nu pauken, een piano, harp en xylofoon. Een enkele microfoon en één gitaar op een standaard voor op het podium waren de enig referenties aan een rockconcert. Het was een imposant gezicht om een volledig symfonieorkest het podium te zien betreden: zoveel mensen, maar ook zoveel verschillende instrumenten, van violen tot fagotten. Met name de discipline waarmee zo’n orkest acteert was bijzonder. De dirigent is echt de baas, van het tempo en de maat van de muziek tot het moment van opstaan om applaus in ontvangst te nemen, voor alles keken de musici naar gastdirigent Arjen Tien. Voor de reguliere bezoeker van een klassiek concert was dit natuurlijk gesneden koek, maar de vele metalheads in de zaal keken hun ogen uit.
Anneke betrad zichtbaar zenuwachtig het podium, 25 jaar ervaring, grote festivals in binnen- en buitenland met the Gathering ten spijt, dit was andere koek. Als vocalist voor een groot klassiek orkest staan zonder de dekking van gierende gitaren en beukende ritmes moet bloot hebben gevoeld. Maar al snel gooide ze de angst van zich af en al tijdens het intro van het tweede lied, het Gathering-nummer ‘Amity’, brak er een lach door op haar gezicht. Het orkest wist de kracht en bombast van het oorspronkelijke stuk te vangen in een storm van strijkers en blazers. Eenmaal verlost van de zenuwen liet Anneke zich meevoeren op de muziek en zong ze soeverein en spatzuiver alsof dit haar dagelijkse werk was.
Misschien wel het allermooist was ‘When I Laid in Earth’ een bijna barok klinkend muziekstuk dat helder en breekbaar als glas klonk met prachtige koperblazers en Anneke’s glaszuivere stem in de hoofdrollen. 013 leek bijna 6 minuten de adem in te houden, zo stil was het in de zaal. Het meest ontroerend was het prachtige liefdesliedje voor haar zoon Finn. Een heel klein liedje, dat met de klassieke begeleiding nog extra zeggingskracht kreeg. Iedere ouder in de zaal kon de angst van het loslaten meevoelen. Anneke zelf kreeg bijna een brok in haar keel.
Het werd een prachtige avond waarin bleek dat klassiek en spijkerharde heavy metal prima samen kunnen gaan. Anneke zei na het fantastische ‘Freedom – Rio’ van haar huidige band Vuur dat het Residentieorkest nu definitief een metalgroep was die een vette metalsolo had gespeeld. Anneke straalde op het podium en het publiek leek aanvankelijk een beetje geïmponeerd, maar genoot in bijna eerbiedige stilte.
Foto (c) Armelle van Helden
