Jetbone is een rockband uit Zweden en bestaat nu inmiddels zo’n 10 jaar. De vijf mannen van Jetbone halen hun inspiratie uit de jaren ’60 en ’70. Behalve rock gebruiken ze ook soul en funk invloeden. Op 20 april jongstleden kwam hun derde album ‘Come out and play’ uit.
Zanger/bassist Gurten Sjödin heette ons zondag ’s middags welkom in De Bosuil in Weert, met de woorden: ”Good evening!” En logische woordkeuze, want meestal spelen bands ‘s avonds. Maar een concert op zondag is in De Bosuil altijd ’s middags. Gurten realiseerde dit en maakte er een grapje van.
Dit concert stond gepland in het cafégedeelte van De Bosuil. Als eerste speelde Jetbone ‘Chickadee’. Dit komt van hun spiksplinternieuwe album ‘Come out and play’. Gitarist Alin Riabouchkin en Gurten hadden afwisselend de leadzang. Op de momenten dat ze samen zongen, kleurden hun stemmen goed bij elkaar. Niet alleen de zang werd verdeeld. De gitaarsolo’s werden verdeeld tussen Sebastian Engberg en Alin. Dit proces verliep geheel natuurlijk en ongedwongen. Er was totaal geen rivaliteit tussen de mannen.
Jetbone bestaat niet uit zomaar vijf bandleden. Dit is een hechte vriendengroep, die duidelijk op elkaar ingespeeld is. Ze speelden met uitbundige energie, waar de vonken vanaf vlogen. Veel bassisten staan redelijk stil in een hoekje te spelen. Gurten is één van de beweeglijkste bassisten die ik ooit gezien heb. Ook Alin en Sebastian lieten zich door het kleine podium niet tegenhouden en waren veelvuldig in beweging. Je kwam ogen te kort. Er was volop interactie, zowel tussen de bandleden onderling, als naar het publiek toe.
‘Woman’ van het album ‘Magical ride’ startte heel rustig. Nu was de zang warm en gevoelig. Dit was één van de weinige momenten waarom de mannen redelijk stil stonden. Alin en Gurten stonden naast elkaar. Zo had Sebastian de ruimte om helemaal los te gaan tijdens zijn solo. Even later stonden Sebastian en Gurten zij aan zij. Nu was het Alin die super gitaarspel liet horen. Het tempo vloog omhoog.
Rasmus Fors die over het algemeen wat meer ingetogen zat te spelen, zat in dit stuk bijna half dansend achter zijn toetsen.
Na een paar nummers van hun nieuwe album kwam het oudere ‘Mixed emotions’. Het begin werd ingetogen gezongen, passend bij de rustigere muziek. Gurten verliet het podium en ging tussen de fans spelen. Drummer Albin Linder keek ernaar met een mix van verbazing en plezier. Toen tempo en volume omhooggingen was Gurten terug op het podium. Vervolgens speelde hij dansend verder. Naadloos liep dit over in het oude soulnummer ‘Turned on your love light’. Tijdens een instrumentaal stuk werd er gejamd en werden er allerlei muzikale grapjes gemaakt. Het publiek zong allemaal ”O yeah, O yeah” mee. Je voelde de enorme energie boast van de mannen! Albin drumde eerder gefocust en met concentratie, maar nu speelde hij met een big smile.
Na de pauze begon Rasmus met de ingetogen solo van ‘Road in the sky’. Gurten zong gevoelig en geloofwaardig. Sebastian speelde in dit rustige stuk met veel passie, en fysieke expressie. Ook Alin speelde met passie, maar op een meer introverte manier. Tempo en volume namen toe, maar de sfeer van de ballad bleef bestaan. Daar waar het kon, toonden de mannen hun eerlijke en ongeremde energie. Deze mannen zijn zo beweeglijk! Alin stond zelfs bijna in de spagaat. De sfeer was onveranderd goed.
Tijdens ‘No way out’ stonden Sebastian en Alin tegenover elkaar, ze communiceerden via hun gitaren. Rasmus ‘wandelde’ met zijn toetsen hierdoorheen. Gurten bekeek dit schouwspel vanuit de zaal. En hij genoot ervan, net als wij. Ondertussen zorgde hij met een basgroove voor de steady basis. Prima aangevuld door Albin. Dit was een lust voor het oog.
Tijdens het heerlijke rockende nummer ‘Fifth time loser’ vroeg Gurten: “Do yo want to go home?” Daar werd uitbundig “NOOO!” op geantwoord. Door al dit leuks kwam er veel te snel een einde aan het concert. De mannen verlieten het podium.
Natuurlijk kwamen ze terug voor een toegift. Dat was ‘Everybody needs somebody to love’. Rasmus zette het intro naar zijn hand, snel aangevuld door de andere mannen. Nu werd het feestje echt uitbundig. Gurten ging er zelfs even bij liggen, niet op het podium, maar op de vloer voor de voeten van de fans. Even later sprong hij weer op het podium en sloot hij zich aan bij Alin en Sebastian. Zodoende stonden ze als ‘de drie musketiers’ naast elkaar te spelen. Daarbij gaven alles wat ze in huis hadden. Ze zetten De Bosuil compleet op stelten. Buiten was het zomers warm. Toch ging ik graag naar De Bosuil, want vorig jaar had ik Jetbone hier ook gezien. Binnen bouwden deze rockers een feestje dat we absoluut niet hadden willen missen. Voor wie Jetbone wel gemist heeft: Deze zomer staan ze op Bospop. Op een festival als dit horen ze zeker thuis!
Foto’s (c) Josanne van der Heijden
