De Britse prog band Mostly Autumn gaf op deze zonnige dag een concert in De Cacaofabriek in Helmond. Dit was het enige concert in Nederland. De fans waren extra benieuwd naar dit concert. Want drummer Henry Rogers heeft onlangs het stokje overgenomen van de goedlachse Alex Cromarty. Hij verliet door persoonlijke omstandigheden en met pijn in het hart zijn geliefde band.
Het concert begon met de titeltrack van hun jongste album, ‘Sight of Day’. Olivia Sparnenn-Josh zong kristalhelder. Bassist Andy Smith staat normaal gesproken grotendeels achterin een hoekje te spelen, en komt daar pas halverwege het concert vandaan. Maar op deze lenteavond was hij al bij het uptempo stuk van de openingstrack op het midden van het podium te vinden. Dit beloofde een fantastische avond te worden.
Het gitaarspel van Bryan Josh tijdens ‘In for the Bite’ was adembenemend mooi. Fans keken ademloos toe. Dit nummer komt van zijn soloalbum ‘Josh & Co LTD -Transylvania Part 1. Door de complexe structuur van dit album kunnen lang niet alle nummers hiervan zo makkelijk live gebracht worden. Maar dit nummer leent zich daar prima voor.
Vooral bij aanvang van ‘Drops of the Sun’ viel het drumwerk van Henry op. Hij heeft een andere manier van spelen dan Alex, met andere dynamiek. Chris Johnson speelde tijdens dit opzwepende nummer razendsnel op een akoestische gitaar. Op de momenten dat Bryan niet hoefde te zingen, ging hij los op zijn gitaar. Weer kwam Andy ‘zijn hoekje’ uit, zo beweeglijk heb ik hem nog nooit gezien.
‘Evergreen’ startte met kalm gitaarspel van Bryan. Olivia’s zang was indrukwekkend. Het podium was redelijk donker. Olivia werd in het licht gezet, aangevuld met rook. Olivia is altijd een plaatje om naar te kijken, dit werd hierdoor extra benadrukt. In het uptempo deel stonden Bryan en Olivia tegenover elkaar, ze spoorden elkaar aan om nòg meer te geven.
‘Tomorrow dies’ komt ook van hun nieuwste album. Chris speelde vol vuur, nu op zijn elektrische gitaar. Olivia kwam met haar stem moeiteloos boven het sterk gespeelde deel uit. Toen de muziek een wending naar een kleiner gespeeld stukje kreeg, ging Olivia hierin mee. En net zo makkelijk schakelde ze weer terug naar haar power stem.
Aan het klein gespeelde intro op de toetsen door Iain Jennings weten de fans: hier komt ‘Silver Glass’. Hoe vaak je dit live gehoord hebt, het blijft ongelooflijk hoe hoog en helder Chris kan zingen. Het eerste deel was minimalistisch, gaandeweg nam het volume voor korte tijd toe. Vooral hier was de timing van de tempo en volumewisselingen cruciaal. Maar alles verliep soepel.
De ingetogen start van ‘Mother Nature’ sloot goed aan bij het voorgaande nummer. Het tempo werd sneller, en we werden aangemoedigd om mee te klappen. Dat deden we natuurlijk! Even later genoten we weer van het kalme toetsenwerk van Iain. Henry drumde aangenaam zachtjes. Tempo en volume werden omhooggestuwd. Bryan kon niet meer stil blijven staan en ook Andy speelde met heel zijn lijf. Zo maakten ze de opbouw naar het einde heel speciaal.
Als je ‘Changing lives’ op cd hoort, dan weet je al dat dit live om interactie vraagt. En dat gebeurde. Het “Ohohohoo” werd door iedereen meegezongen en mee geklapt. Dit versterkte de sfeer, zowel op het podium als in de zaal. Olivia straalde van plezier. En Henry zat swingend te spelen. Olivia kondigde ‘Questioning eyes’ aan. Door het rustige intro, werd de sfeer ingetogen. Weer waren er tempo en volumewisselingen. In het uptempo stuk pakte Olivia de tamboerijn. Al dansend zwiepte ze haar hoofd van links naar rechts, waardoor haar lange blonde haren alle kanten uit gingen. Haar passie en manier van performen blijft boeiend. De stemming was inmiddels uitzinnig geworden. Maar het concert was afgelopen.
Gelukkig kwam er nog een toegift. Tedere pianoklanken, en de teder gezongen woorden “Unspoken Words” maakten duidelijk dat ‘Silhouettes of Stolen Ghosts’ gespeeld ging worden. Bijna iedereen was muisstil, waardoor dit nummer de impact kreeg die het verdiende.
Bryan zong het eerste stuk van ‘Heroes Never Die’ bijna solo. Toetsenist Angela Gordon pakte haar dwarsfluit erbij. Het geluid hiervan was te zacht, dat was eigenlijk het enige puntje van kritiek van deze avond. Tijdens het instrumentale gedeelte stonden Andy en Olivia tegen over elkaar. Andy plukte fanatiek aan zijn snaren, en Olivia liet de tamboerijn flink rinkelen. Het was duidelijk dat dit het laatste nummer zou zijn. Maar we konden er geen genoeg van krijgen. Nog voordat ze het podium konden verlaten werd er “More! More!” geroepen.
Dat werd ‘Foverever and Beyond’. Na dit vrolijke nummer eindigde deze waanzinnige avond. Voordat Mostly Autumn het podium verliet, namen ze dankbaar het applaus in ontvangst. Non-verbaal toonden ze hun dankbaarheid aan het publiek. Na een paar diepe buigingen verlieten ze het podium. Maar echt weg waren ze nog niet. Niet veel later liepen deze hartelijke muzikanten tussen de fans in de zaal. Deze stralende lentedag eindige heel gezellig.
Foto’s © Josanne van der Heijden