The BluesBones is een band uit het land van onze Zuiderburen. De band bestaat 6 jaar. 2015 was een turbulent jaar voor ze, onder anderen door een dubbele bandwissel. In 2016 gaven ze aan dat met de toenmalige bezetting verder wilde gaan. Toch was er nog datzelfde jaar weer een bandwissel. Drummer Dominique Christens ging weg, en werd vervangen door Koen Mertens. Dit kun je gerust een gouden wissel noemen, want in 2017 veroverde deze vijf mannen de 2e plaats bij de European Blues Challenge.
‘Find my way out’ heeft een heerlijk pakkend ritme. Vrijwel direct in tap je mee al met deze openingstrack. Zoals verwacht is het orgelspel van Edwin Risbourg prima. Natuurlijk laat gitarist Stef Paglia duidelijk van zich horen. Drums en toetsen wisselen elkaar op een paar keer af, dit stukje had gerust langer mogen duren.
De ritmesectie zorgt voor een aangename flow in ‘Going down’. De zang van Nico De Cock sluit daar prima bij aan. Het gitaarspel ligt in dezelfde lijn en vormt één geheel. Deze laidback sfeer houdt tijdje aan. Maar dan strooit Stef er mooi hoge tonen doorheen. Gevolgd door gave bas grooves van Geert Boeckx. Dit vormt een mooi contrast en past bij lage stem Nico, die nu zijn tekst vertelt i.p.v. zingt. Als hij zingend verder gaat, heeft zijn stem een lekker, licht schor randje. Op achtergrond dwarrelen er enkele noten van een trompet doorheen.
Bij aanvang van ’Sealed souls’ bespeelt Edwin zijn orgel behaaglijk langzaam. Zodra Nico gaat zingen weet je: hier komt de ballad komt waar je op zat te wachten. Hier zijn deze mannen zo goed in! Zij kunnen fantastisch doseren. Dat laten ze hier horen: Niet te veel power, en niet te weinig. Hierdoor ontstaat er een prachtig instrumentaal stuk, waarin de mannen ook gevoelig spelen. Tempo en volume in de muziek worden omhooggestuwd. Als Nico weer zingt, weet hij zijn emoties nogmaals prima over te brengen. Op het laatst zingt hij een paar woorden zo goed als solo. Dit alles maakt ‘Sealed souls’ tot een super track.
‘Seesaw blues’ heeft een traditionele swingende basis. De achtergrondzang doet beetje ‘ouderwets’ aan, maar dit past in het geheel. Dit zou zo maar een cover van decennia terug kunnen zijn. Maar dit is een eigen nummer. Dit korte nummer mag dan retro roots hebben, het is niet oubollig. Dat ze er zelf lol in hebben blijkt uit het feit dat er even gelach te horen is helemaal op het einde van het nummer.
Het super gitaarspel in ‘The end’ is in volledige harmonie met de toetsen. Live gespeeld zorgt dit nummer zeker voor een heerlijke vibe. Dit komt door het lekkere, groovy ritme van drummer Koen Mertens en niet te vergeten van Geert. Het mooie einde had langzamer weg mogen sterven.
Er had er gerust nog een mooie, lange ballad op mogen staan. Want zoals eerder gezegd, The BluesBones kunnen deze geweldig spelen. Toch zijn alle tracks om van te genieten. Ook van ‘Romance for rent’ waar een licht poppy sound in verweven zit. De geluidskwaliteit is dik in orde. Alle instrumenten en de zang zijn in balans. Natuurlijk hebben veel fans The BluesBones in deze ‘nieuwe’ samenstelling al gezien. Maar voor wie daar niet in de gelegenheid voor was: The BluesBones hebben hun veerkracht getoond. Met deze stabiele ritmesectie hebben ze laten horen wat ze in hun mars hebben, en dat is heel wat! (9/10) (Naked Records)