Een heerlijk avondje Johnny Cash met de Johnny Cash Road Show

Er zijn tegenwoordig veel Johnny Cash tributes. Denk bijvoorbeeld maar eens aan de Def Americans, die met veel succes langs de Nederlandse concertzalen reist met een Cash tribute. Toch is er maar één show die de goedkeuring van de erven van Johnny Cash heeft gekregen: de Johnny Cash Road Show. Al meer dan tien jaar tourt de band over de hele wereld met de nalatenschap van Johnny Cash. Ze begonnen ooit met z’n drieën, maar intussen zijn er nog drie muzikanten toegevoegd, en een zangeres die de rol van June Carter Cash voor haar rekening neemt. Clive John, die de rol van Cash zelf vertolkt, vertelde tijdens de show in Doetinchem dat ze nog meer willen uitbereiden.

Wie Cash kent, zal benieuwd zijn hoe deze show zal beginnen, aangezien Johnny Cash altijd opkwam met de woorden: “Hello, I’m Johnny Cash”. Als Clive John maar niet met dezelfde tekst opkomt. Het publiek hoorde echter wel deze beroemde woorden, maar niet door Clive John gelukkig. Het publiek in Doetinchem hoorde de stem van Johnny Cash door de luidsprekers; Dit was een mooie oplossing vol respect. Clive John kwam het podium op gelopen en de band begon met ‘Folsom Prison Blues’, om bijna meteen daarna Cash’s ‘signature song’ te spelen: ‘Man In Black’. Daarna was het de beurt aan ‘Cry, Cry, Cry’.

De band kwam een beetje langzaam op gang maar kwam later, vooral na de pauze, pas echt op dreef. Na ‘Cry, Cry, Cry’ werd Amanda Stone, oftewel June Carter Cash, geïntroduceerd. Samen met Clive John zong ze het nummer ‘Jackson’. Dit nummer viel de echte grote Cash-fans wellicht een beetje tegen. Toen Johnny Cash en zijn vrouw June Carter Cash dit eerder live speelden was het altijd vuurwerk tussen die twee. Je zag twee mensen die erg verliefd waren en elkaar een beetje plaagden tijdens het nummer. Dit miste je tijdens deze uitvoering. Er was weinig tot geen interactie tussen Amanda en Clive helaas.

In hoog tempo kwamen na ‘Jackson’ nog meer nummers uit de begintijd van Cash’s carrière: ‘I Still Miss Someone’, ‘Lonesome Me’, ‘I Got Stripes’ en ‘Guess Things Happen That Way’. Daarna nam Clive John weer even de gelegenheid om wat te vertellen, niet over Johnny Cash zelf maar over de Johnny Cash Road Show. “We komen net uit Zweden, maar daar is het veel te koud – gaan we niet meer naartoe. Toen Noorwegen: veel te duur, ook geen goed idee. Daar betaal je gewoon 13 euro voor een biertje, dus heb ik er maar één gehad”, aldus Clive. De band begon meteen met vingers opsteken om aan te geven dat het er toch echt meer waren. “Dan kan je veel beter in Nederland spelen”, gaf de zanger aan, om vervolgens te vertellen over zijn Ierse achtergrond en dat Cash zelf daar op vakantie is geweest, en daar een nummer over heeft geschreven: ’40 Shades of Green’, dat uiteraard vervolgens werd gespeeld.

Het prachtige en trieste verhaal van ‘Long Black Veil’ volgde, alsmede het nummer ‘The Wall’. Hierna was het de beurt aan Amanda/June om ‘Wild Wood Flowers’ te zingen. Jammer genoeg was Amanda’s Engelse accent hier wel erg duidelijk te horen, iets wat June natuurlijk nooit heeft gehad, aangezien zij uit Virginia kwam. Door het sterke accent viel dit nummer een beetje tegen. Daarna kwam iets wat nog nooit eerder bij een Cash tribute is gezien: een tribute aan The Statler Brothers. De vier mannen van de band: Clive John (in het wit tijdens dit nummer), Nick Davis (gitarist), Martin Bentley (bassist) en Darren Bazzoni (drummer) brachten een ode aan deze band met het nummer ‘Counting Flowers’, om de eerste helft van het programma af sluiten met ‘A Thing Called Love’ en ‘One Piece At A Time’.

Na de pauze begon de Johnny Cash Road Show weer met een grote hit van Johnny Cash,  ‘I Walk The Line’, gevolgd door ‘Frankie and Johnny’. Langzaamaan ging de band meer nummers spelen uit de latere carrière van Cash en vooral de nummers uit de jaren ’60 en ’70; Bijvoorbeeld ’25 Minutes To Go’ uit 1965. Eigenlijk een heel serieus nummer over een man die nog maar 25 minuten heeft tot zijn executie, en nu nog maar 24 minuten.  Johnny Cash zelf kon vaak zijn lachen niet inhouden tijdens dit nummer en ook Clive lukte dit niet tijdens dit optreden. Na ‘Early One Morning’ en ‘It Ain’t Me Babe’ was het tijd voor het hoogtepunt van de avond: het nummer ‘San Quentin’. In 1969 werd een concert van Cash op televisie uitgezonden en sinds die dag had Johnny Cash er veel fans bij. Tijdens deze show werd het publiek gevraagd om, net als toen, te juichen door het nummer heen. Bijvoorbeeld bij “San Quentin, may you rot and burn in hell”. Oftewel het publiek mocht de gevangenen spelen. Voor het nummer was het publiek nog aardig stil, maar men ging volledig los tijdens dit nummer, echt geweldig.

Hierna volgden ‘Daddy Sang Bass’ en ‘Understand Your Man’. Clive John nam even de gelegenheid om zijn eigen album te promoten en speelde ‘September’ van dit album. Er werd weer een andere band geëerd en wel The Highwaymen, orgineel bestaande uit Kris Kristofferson, Waylon Jennings, Willie Nelson en natuurlijk Johnny Cash. Van The Highwaymen werd het naamgevende nummer ‘Highwayman’ gespeeld. Bij het volgende nummer kwam er zelfs bij de eerste noten een harde schreeuw van opluchting uit de zaal; Gelukkig, dit nummer speelden ze ook. Het ging om het prachtige ‘Hurt’, dat deze avond, net als de rest, erg mooi en respectvol gebracht werd. De nummers ‘A Boy Named Sue’, ‘Sunday Morning Coming Down’, ‘Help Me Make It Through The Night’, ‘Orange Blossom Special’, ‘Get Rhythm’ en ‘Ghost Riders In The Sky’ volgden ook. Stuk voor stuk bekende nummers van Johnny Cash. En dat is natuurlijk het moeilijke bij het samenstellen van zo’n show, welke nummers kies je, want er zijn er honderden. Bij deze show kozen ze duidelijk een beetje een middenweg met nummers van The Statler Brothers, June Carter Cash en The Highwaymen naast de bekende Cash-nummers. Opvallend was wel ‘Next Time I’m In Town’ wat nooit door Cash zelf is opgenomen.  De cover van Mark Knopfler werd begin jaren ’90 gebruikt als afsluiter van zijn shows. Een erg onbekende Cash-uitvoering dus die velen in de zaal niet kenden. De afsluiter van de avond was natuurlijk een overbekend nummer van Cash: ‘Ring Of Fire’.

Kortom: De Johnny Cash Road Show is een absolute aanrader voor elke Cash-fan. Verwacht geen achtergrondverhalen over Cash of over de nummers maar wel een topshow gespeeld door geweldige muzikanten.