Het is inmiddels alweer negen jaar geleden dat Tim Akkerman opstapte als zanger van Di-rect om zich op een solocarrière te richten. Ze gingen ieder hun weg en sindsdien heeft Akkerman twee soloalbums uitgebracht, maar met weinig succes. Sinds zijn laatste album ‘The Journey’ uit 2014 was het nogal stil rondom hem. Momenteel tourt hij langs de Nederlandse clubs met een speciaal programma rondom de muziek van één van zijn grote helden: Bruce Springsteen. Verrassend, want de invloed van The Boss is niet direct hoorbaar in zijn muziek. Toch beschouwt Akkerman hem als een grote inspiratiebron. Zaterdagavond in De Helling in Utrecht deed hij een moedige poging tot een eerbetoon aan The Boss. Iets wat eigenlijk maar eenmalig zou zijn, maar door succes werd er een clubtour van gemaakt.
Hij trapte af met ‘Wrecking Ball’, bijgestaan door een band van zeven muzikanten. Een opvallende keuze als opener en niet één van de bekende klassiekers. Eveneens gewaagd was dat daarop het 7 minuten durende ‘Rosalita (Come Out Tonight)’ volgde. Een nummer dat Springsteen zelf doorgaans pas tegen het einde van een concert speelt als afsluiter. Maar wel was duidelijk dat Akkerman en zijn band gelijk goed op dreef waren. De eerste hit kwam voorbij met ‘Glory Days’, om daarna met ‘Mary’s Place’ weer een minder bekend nummer te spelen. Er volgde daarna een aantal sobere nummers die in een kleine zaal als De Helling wel aardig goed tot hun recht kwamen met ‘Secret Garden’, ‘Fire’ (geschreven door Springsteen, maar bekend in de hitversie van The Pointer Sisters), ‘Streets of Philadelphia’ en ‘Human Touch’. Om daarna met ‘Badlands’ een echte live favoriet te spelen, waarbij overigens Joost Marsman (zanger van IsOokSchitterend) op het podium kwam om mee te zingen.
Daarna waagde Akkerman zich aan een gewaagd experiment door helemaal akoestisch en onversterkt midden tussen het publiek een uitgeklede versie van ‘Brilliant Disguise’ te spelen. Het was één van de hoogtepunten van de avond. De band kwam vervolgens weer terug voor een uitgelaten versie van ‘Out in the Street’ en ‘We Take Care of our Own’. Tim vertelde hierna dat het laatstgenoemde nummer inspiratie vormde voor een eigen nummer dat hij vervolgens als enige eigen compositie speelde: ‘Wholesome Love’. Een fris nummer dat niet te vergelijken valt met al die hitjes die hij ooit met Di-rect speelde.
Het leek tot dat moment geruisloos te gaan. Zowel diehard Springsteenfans als het hitpubliek kwamen aan hun trekken door een goede afwisseling van bekende en minder bekende nummers en de nummers werden goed uitgevoerd. Maar dat veranderde opeens vanaf het moment dat ‘Jungleland’ werd gespeeld. Überhaupt iets wat je moet durven. Bij het verstilde moment na de legendarische saxofoonsolo viel het helaas jammerlijk in het water door het vele gepraat van het publiek. Het kippenvel die Springsteen zelf twee jaar geleden met zijn eigen versie op met Malieveld nog wist te creëren bleef hier jammerlijk uit. Er volgde een lading hits, maar vreemd genoeg ging Akkerman daar juist een aantal keer de fout in met de teksten. Bij nummers als ‘Dancing In The Dark’, ‘Bobby Jean’, ‘Thunder Road’ en ‘Born To Run’ haalde hij zinnen door elkaar. De toegift met ‘The River’ werd zelfs afgeraffeld, waarna er gelukkig wel voluit werd afgesloten met een uitgelaten versie van ‘Born In The U.S.A..
De avond begon als een perfect eerbetoon waarbij de nummers van Springsteen met respect werden uitgevoerd. Daarbij kreeg je ook echt het idee dat Akkerman de catalogus van Springsteen goed kende. Hoe kon het dat het juist in de tweede helft bij zulke bekende klassiekers regelmatig de mist in ging? Terwijl je wel gelooft dat dezelfde motivatie er is als Springsteen zelf avond aan avond op het podium staat. De gunfactor heeft hij wel, om nou eindelijk echt eens van het Di-rect imago af te komen en echt als singer-songwriter te worden gewaardeerd. Als zijn aankomende nieuwe album ook echt beïnvloed blijkt te zijn door Bruce Springsteen dan belooft dat wel wat goeds.