De naam Tjens Matic klinkt je misschien niet helemaal onbekend in de oren. Dat kan kloppen! Vooral de oudere rockgeneratie zal al gauw een belletje gaan rinkelen bij de naam van de band. In de begin jaren 80 was TC Matic in de New Wave scene niet te missen: T.C. Matic mengde diverse stijlen muziek door elkaar, waardoor het geluid van T.C. Matic begin jaren tachtig uniek was te noemen: new wave, blues, funk, hardrock, avant-garde en zelfs Frans chanson.
T.C. Matic was een in 1980 opgerichte Belgische rockgroep, voortgekomen uit Tjens Couter (de initialen TC) en oprichters Arno Hintjens (zang) en Paul Decoutere (gitaar). Laatstgenoemde werd kort na de oprichting vervangen door gitarist Jean-Marie Aerts, die samen met Arno Hintjens de meeste composities voor zijn rekening nam. Het tweede deel van de naam: Matic, kwam voort uit de Servische surrealistische dichter Dušan Matić.
De vier albums die de groep maakte (T.C. Matic, l’Apache, Choco en Yé Yé) kregen uitstekende kritieken. Met ‘Oh La La La!’ had de groep in 1981 een hit. De groep was echter vooral bekend om zijn liveoptredens. Helaas na een teleurstellend verlopen tournee in het voorprogramma van Simple Minds in 1986, hield de groep op te bestaan. Arno Hintjens begon een solo-loopbaan als Arno. Hij werkte nog geruime tijd samen met Jean-Marie Aerts en ook met twee andere ex-T.C. Matic-leden: drummer Rudy Cloet en toetsenist Serge Feys.
Maar dat de 67-jarige in Oostende geboren Arno Hintjens nog steeds niet denkt aan stoppen, spreekt wel uit het feit, dat hij zich naast zijn solocarrière weer laat horen in zijn nieuw opgerichte band: Tjens Matic. Met de drie muzikanten bassist Mirko Banovic, gitarist Bruno Fevery en drummer Laurens Smagghe, wordt er vooral stevig materiaal gespeeld van bovengenoemde Tjens Couter en T.C. Matic. Met onder anderen ‘Que Pasa’, ‘Le Java’, ‘Parrot Brigade’, ‘Viva Boema’, ‘Putain Putain’ en de bluesrock genre nummers van Tjens Couter, zoals onderandere ‘The Milkcow’ en ‘Dance With Me.’ Maar om te laten horen dat Tjens Matic méér kan dan alleen oude nummers afvuren, kwam het kwartet ook nog eens met een nieuwe single, genaamd ‘Middle Finger’.
Het beloofde een welkome comeback te worden van een geweldige band uit het new wave-tijdperk en vol goede verwachtingen begaf het publiek zich naar de Muziekgieterij te Maastricht. En dit is niet tegengevallen. In tegendeel zelfs! Velen genoten, van voor in de zaal tot ver achterin! De 67-jarige Arno Hintjens rockte nog als vanouds. Met wapperende handjes, veelal tong uit de mond die alle inspanning niet deed verbergen en voorzien van staafmixer begint Arno zijn concert.
Arno laat zich als vanouds horen in bijna onverstaanbare door elkaar gemixte talen Engels, Frans, Duits en West Vlaams, maar nu in versleten stemgeluid. Zowel in de lyrics als in zijn vermakelijke anekdotes tussen de nummers door. Zo laat hij nog even weten een kater overgehouden te hebben aan zijn concert in Breda de avond ervoor, doordat hij flink had doorgehaald. De handmixer die een trilsensatie moest voortbrengen door hem tegen de microfoon te houden, werd al snel vervangen door zijn vertrouwde mondharmonica, waarmee Arno zijn muziekcarrière in 1970 in de Oostendse rockscene begon.
‘Bye Bye Till the Next Time’ klonk het slotnummer, nadat het publiek met “Encore, encore” de Belgische band van achter de coulissen had teruggeroepen. Till next time, dat wil het publiek maar al te graag, want in België was de show in de Ancienne Belgique in drie minuten uitverkocht. En Nederland doet het daar niet voor onder! Na de gigs in Amsterdam en Breda was deze editie in de Muziekgieterij in Maastricht zo goed als uitverkocht!
Foto’s (c) Anita Martin, AnnaPileaFotografie
