De Nederlandse band Kayak bestaat al bijna vijftig jaar. Een indrukwekkende prestatie, zeker gezien de vele wisselingen van muzikanten in de loop der jaren. Toetsenist Ton Scherpenzeel, die de band eind jaren 60 samen met Pim Koopman oprichtte, is het enige overgebleven originele lid. Het grote publiek zal de band kennen van de klassiekers ‘Starlight Dancer’ (1977) en ‘Ruthless Queen’ (1978). Velen zullen ook bekend zijn met rockopera ‘Merlin – Bard of the Unseen’ waarmee zij in 2002 langs de Nederlandse theaters toerden.
In het najaar van 2016 kondigt Ton Scherpenzeel aan dat hij aan een nieuw album werkt en er audities plaatsvinden om (wederom) een band samen te stellen. In het voorjaar van 2017 worden zanger Bart Schwertmann en gitarist Marcel Singor aan de band toegevoegd. De meest drastische bezettingswisseling in de geschiedenis van Kayak is hiermee ingezet. Er zal niemand van de laatste formatie terugkeren. De band krijgt een nieuw management (Glassville Music) en tekent, na jaren albums in eigen beheer te hebben uitgebracht, een platencontract met het in progressieve rock gespecialiseerde InsideOut Records. Tenslotte worden de laatste muzikanten voor de live line-up van Kayak bekend gemaakt: bassist Kristoffer Gildenlöw en drummer Collin Leijenaar.
Op 12 januari 2018 verscheen het 17e Kayak album, simpelweg ‘Seventeen’ genoemd. De kritieken in zowel binnen als buitenland zijn zeer lovend. De CD komt op #6 binnen in de Nederlandse album top 50, de hoogste positie die een plaat van Kayak bereikte sinds ‘Periscope Life’ in 1980. De vinylversie komt zelfs op nummer 1 van de Vinyl-top-33 binnen. De herkenbare Kayak sound, een sound die doet denken aan Saga, Marillion of supergroep Asia, is overeind gebleven. ‘Seventeen’ is zeker de moeite van het luisteren waard. Kayak is terug en klaar voor een nieuwe tour.
Bij binnenkomst in Luxor Live in Arnhem valt onmiddellijk op dat de gemiddelde leeftijd boven de 50 ligt. Het concert is niet uitverkocht maar heeft toch zo’n 275 bezoekers getrokken. De Zweedse progressieve rockband Gungfly mag de zaal opwarmen. De vierkoppige band, die (naar eigen zeggen) dit jaar hun land mag vertegenwoordigen op het songfestival, straalde weinig plezier en energie uit. Van onderlinge interactie was geen sprake. Er stonden vier individuen ieder in hun eigen muziekwereldje te spelen. Door de gematigde reacties van het publiek werd al snel duidelijk dat het dak er nog niet af zou gaan.
Kayak startte de show met het afspelen van nieuwsflarden uit de roerige geschiedenis van de band. Het publiek werd vervolgens flink opgewarmd met ‘Love of a Victim’ en ‘Rhea’. Daarna nam Ton Scherpenzeel de tijd om de nieuwe bandleden voor te stellen en het publiek te verzekeren dat Kayak echt terug is. Na ‘Ballad for a lost Friend’ en ‘A Million Years’ bedankte zanger Bart Schwertmann de fans voor het kopen van het nieuwe album ‘Seventeen’ en de hoge noteringen die het album daardoor heeft gehaald. Hoogste tijd dus om de eerste tracks van dit album te spelen. ‘Somebody’ en het 12 minuten durende ‘La Peregrina’ werden enthousiast door het publiek ontvangen. Ook het rustigere nummer ‘Falling’ viel in de smaak.
Toen nam zanger Bart de basgitaar ter hand en nam gitarist Marcel Singor de vocals voor zijn rekening tijdens een reis terug in de tijd met ‘Mammoth’. Je voelde dat de energie zich zowel op het podium als in de zaal opbouwde. ‘Still My Heart Cries’ werd opgedragen aan de helaas op 23 november 2009 overleden mede-oprichter en componist van Kayak, Pim Koopman. Aan de reacties van de fans was duidelijk te merken dat dit wordt gewaardeerd.
Tijdens ‘Merlin’ voelde je in de zaal oude tijden weer herleven en ging het dak eraf, om vervolgens even bij te komen met ‘Irene’ en daarna weer helemaal los te gaan met het splinternieuwe up-tempo nummer ‘Feathers and Tar’ en het symfonische ‘Walk Through Fire’. De bandleden kregen met ‘Ivory Dance’ de kans om hun skills tentoon te stellen. Colin Leijenaar begon met een heerlijke drumsolo waarna Kristoffer Gildenlöw ons trakteerde op een baspartij die natuurlijk opgevolgd werd door een geweldige gitaarsolo van Marcel Singor. Het nummer werd afgesloten door Mister Kayak himself Ton Scherpenzeel.
Na ‘Chance for a Lifetime’ zocht Bart bevestiging bij het publiek met de vraag of het goed was vanavond. De positieve reacties van het publiek zullen de band goed hebben gedaan. Als afsluiting werd een mooie uitvoering gespeeld van Kayak’s grootste hit ‘Ruthless Queen’ dat uiteraard volop meegezongen werd.
Natuurlijk kwam de band nog terug voor twee toegiften: klassieker ‘Starlight Dancer’ waarbij nog één keer het dak eraf ging en het toepasselijke ‘To an End’. Na afloop waren de geluiden onder het publiek zeer positief. Men heeft een mooie avond gehad waarbij het door de roerige geschiedenis van Kayak onvermijdelijk was dat men af en toe de vergelijking zocht met de oude muzikanten. Dat neemt niet weg dat Kayak met de Seventeen tour weer helemaal terug is!
Foto’s (c) Kevin Knipping
