Het is bijna een traditie dat ‘Remember Phil & Gary’ rond deze tijd in De Bosuil in Weert optreedt. Een eerbetoon aan de overleden frontman en gitarist van Thin Lizzy; Phil Lynott en Gary Moore.
Support act was de Ierse band ‘The Low Riders’. Voor de verandering stond niet de support act het eerste op het podium, maar de main act zelf. ‘After the war’ werd als eerste gespeeld. De charismatische Jan Willem Ketelaers beschikt over een dijk van een stem. Hij kwam met gemak boven de muziek uit. Natuurlijk fantastisch gitaarspel van Marcel Coenen, donderende drum van Hans In ‘t Zandt. Na twee uptempo nummers nam Pascal Remans de leadzang over. Zijn stem kwam in de power ballad ‘Always gonna love you’ erg mooi uit.
Op deze avond waren vijf gitaristen aanwezig. Die stonden natuurlijk niet allemaal tegelijk op het podium. Zo nu en dan was er een ‘gitaristen-wissel’. Eén van de nummers die gitarist Joop Wolters meespeelde was ‘Shapes of things’. Ook Pascal heeft een power strot, dat werd hier wel duidelijk. Joop stond eerst bescheiden in een hoekje te spelen. Tijdens ‘Cold Hearted’ liep hij naar voren. Zijn vingers vlogen over de snaren. Ondertussen wrong hij zijn lijf in allerlei bochten. Niet alleen het publiek genoot ervan, ook Marcel waardeerde zijn gitaarspel. Voor ‘Spanish guitar’ verruilde Freek Gielen zijn elektrische gitaar natuurlijk voor een akoestische. Cyrill Wulms had de plaats ingenomen van Marcel Coenen. Ook hij speelde geweldig. Jan Willem kan niet alleen met power nummers overweg, ook deze ballad wist hij prima neer te zetten.
Al eerder waren we onder de indruk van de kunsten van Marcel. Maar wat hij in ‘Parisienne Walkways’ liet horen was adembenemend. Onvoorstelbaar wat hij uit zijn gitaar wist te halen. Het was fantastisch om de passie en de emotie te zien die hij in zijn gitaarspel legde. Dat zag je niet alleen, dat voelde je ook!
Speciaal voor deze avond was Patricia Moore, Gary’s jongste zusje, gekomen om een aantal nummers te zingen. Als eerste was dat ‘Don’t believe a word’. Ze had een licht ruw randje op haar stem. ‘Still got the blues’ nummer werd ook door Patricia gezongen. Dat deed ze met bezieling, al was niet alles helemaal zuiver gezongen. Hans kan flink ‘rammen’ op zijn drumstel, maar minimalistisch slagwerk kan hij ook. Prachtig hoe hij op het einde zijn cimbalen zachtjes beroerde.
Pascal haalde de power uithalen van ‘Victims of the future’ moeiteloos. Fans brulden het refrein mee. Bassist Frank de Groot stond meestal vrij rustig te spelen, maar nu ging hij lekker los. Jan Willem zorgde voor de backing vocals. Tijdens een instrumentaal stuk stond hij heerlijk te rocken.
Je kwam eigenlijk constant ogen te kort. Van toetsenist Rene Kroon zag je over het algemeen alleen zijn hoofd, dat alle kanten uit ging. Hij had ook duidelijk naar zijn zin. Gitarist P.P. Meusen had een introverte manier van performen. Als je vergat naar hem te kijken, dan trok hij met zijn manier van spelen toch de aandacht naar zich toe.
Dat de stemmen van Pascal en Jan Willem goed bij elkaar kleuren werd extra duidelijk tijdens ‘Out in the fields’. Freek liet horen dat hij ook in de uptempo stukken indruk kan maken. Tijdens het laatste nummer, ‘Back on the streets’, stond de complete line-up op het podium. Dit werd een waar feest. Dit sublieme optreden duurde bijna twee uur. De tijd was omgevlogen!
The Low Riders is een Thin Lizzy en Phil Lynott tribute band. Aan hun de zware taak om nà deze toppers op te treden. Dit viertal begon met ‘Jailbreak’. Al snel was duidelijk dat de mannen met plezier stonden te spelen. Maar nog veel belangrijker: het klonk goed, echt goed. De stem van zanger/bassist Matt Wilson klonk iets te zacht ten op zichten van de muziek, maar paste er wel goed bij. De gitaristen Phil Edgar en Brian Grace zijn aan elkaar gewaagd. Als de één vooraan stond te spelen, deed de andere een stapje terug. Zang en muziek zijn in de ballad ‘I’m still in love with you’ volledig in balans. Eamon Ferris drumde hier zachtjes. Weer goed gitaarwerk van zowel Bryan als Phil. Regelmatig moedigde Matt ons aan om mee te zingen. Dat liet hij achterwege bij ‘The boys are back in town’. Jammer want daar is juist dit nummer uitermate geschikt voor. Dat was zo ongeveer het enige minpuntje.
Ze bleven boeien! Party -time tijdens ‘Whiskey in the jar’: er werd volop gedanst en gezongen door de fans. Het was duidelijk dat er een toegift moest komen. Dit werd ‘Suicide’. Weer werd er gedanst door de fans. Patricia Moore deed ook mee. De sfeer was en bleef geweldig. Deze Ieren speelden 1,5 uur. Daarmee was het ver na middernacht toen ze de bühne verlieten. Tot in de kleine uurtjes bleef het gezellig in De Bosuil.
Foto’s: © Hen Metsemakers