Eurosonic donderdag; Ook een vol gratis programma

Wat heerlijk wakker worden bij de klanken van de Britse Fenne Lily. Met een kraakheldere stem op een heerlijk geluidsniveau kreeg iedereen er onder het genot van een warm wake-up drankje kippenvel van.

Melissa Kassab, die alleen met haar elektrische gitaar tussen haar publiek stond, bracht met haar eerste song de slaap weer wat terug door het tempo. Het ging gelukkig later weer omhoog. De Zwitserse had een in tempo afwisselende set met liefelijke, melancholische liedjes.

Na de dames nu eindelijk een man op het podium met de naam Callum Beattie. Hij startte met ‘bonfire’ en zette daarmee meteen de standaard hoog neer. Goede stem, lekker ritme en speelplezier, dat werkte! De Schot bespeelde zelf de akoestische gitaar en werd met toetsen ondersteund plus een tweede stem wat een compleet uitgebalanceerd geluid gaf. Met persoonlijke nummers over onder andere zijn vader wist hij zeer te overtuigen. Hij sloot af met ‘I don’t need a miralcle’. Dat leek me ook niet, hij gaat er wel komen.

Van wat dichter bij huis kwam de Belg Milo Meskens ons vermaken met zijn muziek, zichzelf begeleidend met een fris gitaargeluid. Met een meesterlijke stem die ook nog een groot bereik had kwam hij direct bij je binnen! ‘Here with me’ was nu precies twee jaar geleden dat hij dit nummer uitbracht, en een mooie gelegenheid om het nu nogmaals te spelen. Dit nummer stond in de coffeehouse playlist, maar dit was de eerste keer dat hij het nummer ook daadwerkelijk in een koffiehuis speelde. Hij voelde zich vooral gitarist en dan pas zanger, onterecht naar onze mening.

De volgende band, Raoul Vignal, bracht de Spaanse warmte. In siëstatempo met beheerst slagwerk en een contrabas werd er een aangenaam sfeertje gecreëerd. Een viertal mooi uitgesponnen nummers werden gespeeld, niets overbodig: Er was precies genoeg van alle ingrediënten aanwezig.

Na een hele rondgang door Europa weer terug in Belgie met Tamino. Hij vond het wat decadent om in een koffiebar alle vier zijn gitaren te tonen, om een andere sound per nummer te maken. Met zijn iets donkere stem maakte hij meer indruk dan met zijn gitaren. Een kort liefdesliedjes tot besluit maakte zijn show.

Er was in Groningen ook een reünie-optreden van Sunbow. Met een toffe mix van synths, drums gitaar en een aangename stem werd er goede elektronische muziek gespeeld. Interessante gitaarrifjes door de beat aan elkaar geregen. Helaas kwamen de meeste bezoekers voor de gratis hapjes en drankjes, want deze band verdiende meer aandacht!

De boot in voor 2 Meter Sessies. Een prachtige kleine zaal was gemaakt in een binnenvaartschip, compleet met pluche stoelen en goede akoestiek, het theaterskip. De eerste artiest die we daar hoorden was de Ierse Roe die met haar gitaar haar mannetje stond. Haar rode haren en rode gitaar paste perfect in deze intieme huiskamer. ‘Figure and flight’ is haar laatste single, waarmee zo ook afscheid nam van het podium, een “sad song” waarvan ze hield vertelde ze.

Next in line was het Spaanse Gizmo Varillas, die tijdens de soundcheck nog even een paar nummers aan het finetunen was. Hun nummers komen met een tropische vibe zoals ze het zelf omschreven. Een gaaf nummer over hoe het was om van hier naar daar te gaan, al luisterend naar cassettebandjes. ‘Shadows of the dark’, dat met alleen met klappen en zang begon, eindigde in een stemmige samenzang. ‘Hold on’ bracht weer een andere vibe, meer uptempo en vrolijk. Zo was er veel variatie in nummers en werd het nergens saai, je kreeg het gevoel om mee te doen.

Op Eurosonic reizen we door heel Europa en nu was Scandinavië met de Deense band School of X aan de beurt. Eerder speelde de frontman bij Asteroïd Galaxy Tour en ook als drummer bij mo. Nu vocaal; Een nieuw instrument om te bespelen. Een warme stem met veel galm samen met stemmig toetsenwerk was het recept voor de muziek van School X. ‘Write my name’ was een nieuw nummer, dat nog niet uitgebracht is. Het begon aarzelend en kwam gaandeweg beter op gang. Het zijn echte luisterliedjes die tegen het eind van de set helaas toch een beetje saai worden. Bij het laatste nummer ‘Rodeo’ werd de stemomvormer ingezet waardoor het nummer wat te spacey werd.

Pale Gray stond te trappelen om te beginnen. Was het misschien van de kou? De Luikse band had er vier reisuren voor over om hier aanwezig te zijn. Gelukkig, want het werd een stemmig optreden. De band heeft een prachtige stem, die in eerste instantie de lead kreeg. Later volgden de andere instrumenten om het samen tot een toffe mix te maken.

De uit Engeland afkomstige Sam Fender was de laatste act vandaag op het schip, dat ondanks de stormen rotsvast lag aan de kade. Sam speelt zoals zijn naam al deed vermoeden op Fender-gitaren. Normaal speelde hij met een band en hij voelde zich nu alleen voor het podium wel wat naakt. Hij speelde ook andere nummers dan dat hij normaal met band speelt. Gelukkig was er hier ruimte om wat stillere nummers te brengen. Zo bracht hij ook zijn hit ‘Start again’ in the unplugged versie. Verfrissend hoe een nummer naked kan klinken, zonder alle poespas. Dat bracht zijn stem helemaal naar voren. Met de cover ‘Atlantic City’ van Bruce Springsteen werden we achtergelaten.

Tussen de biervaten van de Martinus-brouwerij klonken bij binnenkomst helaas al weer de laatste klanken van Vikings in Tibet. Volgens de eerste indruk was het toch een aangenaam popbandje waar we te weinig van hebben mogen horen.

The Heck stond op een van de tiplijstjes en vandaar dit bezoek om te horen of ze hun faam waar kunnen maken. Helaas was het letterlijk een hoop geschreeuw en weinig wol. Als act oke; Ze vinden vooral zichzelf erg tof kregen we het idee. Het was uptempo muziek en al ging de zanger zijn kunsten op een gegeven moment tussen het publiek vertonen, toch kon het niet echt beklijven.

We Are Hunters was daarentegen minder pretentieus en daardoor al sympathieker. Hun muziek klonk oprecht en ze rockten er lekker op los. De zanger poogde om het publiek mee te krijgen, wat lukte bij de voorste mensen. De noorderlingen zijn misschien wat stugger dan dat ze in Nijmegen gewend waren.

FFOOSS had vandaag voor het eerst een nieuwe samenstelling, de helft van de band, Melanie Kazemier, gaat op zoek naar een nieuw avontuur. Sophia de Geus stapte voor het eerst op het podium samen met Jannes. Het was nog wat onwennig samen op het podium, wat zenuwen bij de nieuwe zangeres.

Met de chaos van FFOOSS was deze Eurosonic-dag weer voorbij. Een mooie oogst aan muzikanten zien en horen langskomen. Op naar een volgend avontuur op de vrijdag.

Foto’s (c) Hans Kreutzer