Fin Greenall en (gitarist/drummer Tim Thornton en bassist Guy Whittaker) vormen samen de basis van Fink. Voor de live optredens wordt er nog een extra gitarist en drummer toegevoegd. Het recentelijk uitgebrachte album ‘Resurgam‘ vormde de backbone voor het concert. Het toertje door Nederland bracht hen allemaal uitverkochte plekken, zo ook vrijdagavond in de grote zaal van O13. Na Paradiso, Doornroosje en 013, staan de mannen nog in Het Paard en De Oosterpoort.
Er was geen voorprogramma bij het concert, maar wel een film die vertoond werd. ‘Making of a record’ liet zien hoe een plaat gemaakt werd. Het was een beetje onwerkelijk om op een scherm(pje) van 3x2m een filmpje te bekijken voor een concert. Voor de meeste bezoekers was het een goede binnenkomer om ff bij te kletsen. Het zou mooi zijn als men bij de aanvang van het concert genoeg gepraat had om tijdens het concert gewoon te kunnen luisteren. In de film kwamen onder anderen grote namen als Talking Heads, Zappa, Beastie Boys, Radiohead, The Pixies, Pearl Jam, The Police en The Beatles in hun jonge jaren voorbij.
‘Resurgam’, wat zoveel betekent als: ‘ik zal weer herrijzen’, was treffend; Herrijzen deed Fink zeker. Na vele optredens weet Fink toch telkens weer te boeien met zijn trage melancholische heerlijke luistermuziek. Een compacte opstelling van de band voor op het podium zorgde al voor meer intimiteit. Fin vroeg wie er ook in de Cul De Sac (ook ik Tilburg) in februari 2008 was geweest. Daar had hij nog op het biljard gespeeld. Er kwam niet veel respons vanuit de zaal, die dus uit allemaal nieuwe fans bestond.
Gave teksten kwamen voorbij, zoals bijvoorbeeld uit het nummer ‘Not Everything was better in the past’: “I’m vintage because i’m analoge”. Degelijke muziek van Fink, meer dan ‘gewone’ singer/songwriter muziek, net een diepere laag waardoor het voller klinkt. Het publiek kon het zeer lange, meer dan acht minuten durende titelnummer ‘Resurgam’ zeer waarderen. ‘Godhead’, een van de meest optimistische nummers op het album, kwam ook voorbij. Een van de meest optimistische, al vond Fin Greenall alle nummers eigenlijk wel vrolijk. Het nummer had inderdaad een vrolijke rif/beat waardoor je bijna automatisch meebewoog.
‘Fall into the night’ was weer een prachtig rustig nummer, dat uitmondende in een net niet dance nummer dat daarna aanschurkte tegen een rocknummer waaruit bleek dat Fink alle kanten op kan en een goede gelaagde setlist had gemaakt. Bij ‘This isn’t a mistake’ kwam dan ook de gitaar in de hoofdrol en gingen de effecten open.
Natuurlijk mochten de ‘hits’ van weleer niet vergeten worden. ‘Yesterday was hard on all of us’ en ‘Looking so closely’ werden werkelijk prachtig langzaam opgetuigd. Als je weet dat iets eindig is, wordt elke seconde meer hyper, in ‘Word of the wise’ werd dat verteld, met Fin Greenall alleen achter de piano. Het klonk daardoor nog intenser. “The clock is ticking and every single second is getting sweeter and it’s ticking away…” Met een heuse drumbattle waar ook de overige bandleden allemaal van genoten sloot Fink af met ‘This is the thing’.
De toegift bracht ons nog twee mooie afscheidsmomenten. Met ‘Pilgrim’ moesten we het doen, zo leek, tot de zanger een mooi verhaaltje bracht. De bands Radiohead en System Of A Down zorgden dat Fin de switch maakte van techno DJ en producer (van onder anderen Amy Winehouse) naar een live muzikant. Fink sloot alleen met gitaar af met ‘Biscuits for Breakfast’, wat voor hem de ommekeer inluidde in 2006. Fink had vrijdagavond een flink volume, goede afwisseling en een sobere lichtshow waardoor de aandacht lag waar die moest liggen: Bij de muziek.
Foto (c) Hans Kreutzer
