De Engelsman Danny Bryant is niet meer weg te denken uit de internationale blues/rock scene. Een poosje geleden besloot Danny een Big Band mee te nemen op tour. Dat beviel goed, er kwam een dubbel-cd uit: ‘Live in Europe’
De Amerikaanse Southern rockband Sweetkiss Momma verzorgde op deze zondagmiddag 19 november het voorprogramma voor Danny Bryant. De charismatische frontman zanger/gitarist Jeff Hamel begroette ons met een “Good afternoon”, waarna ze direct begonnen te rocken. Tijdens een instrumentaal stuk van ‘Old dry bones’ pakte Jeff zijn harmonica en blies er een goed stuk op. Een aantal nummers volgden non-stop.
Jeff betrok het publiek erbij door te zeggen: ”Clap your hands”. Lead gitarist Skyler Mehal liet duidelijk en goed van zich horen. Drummer Like Dumke liet zijn drums donderen in de rockende nummers. ‘What I like about you’ is wat rustiger van aard. Hij paste zijn manier van drummen daarop aan. Ze speelden de veelal rockende nummers met een flinke dosis energie. Deze vibe was beter zichtbaar en voelbaar geweest als de mannen iets meer onderlinge interactie hadden getoond. Van hun nieuwe EP ‘Get ready for the countdown’ speelden ze onder andere ‘Woman of Wickedness’. Hier hoorde je duidelijk de bas grooves van Jonny Wade. De tempo en volumewisselingen in de nummers liepen gesmeerd. Jeff ging met zijn zang prefect mee in deze wisselingen. Hij zong bovendien geloofwaardig én zuiver. Dat kwam vooral mooi tot uiting in de delen die hij bijna solo zong. Er zijn regelmatig verrassende support acts in De Bosuil. Sweetkiss Momma is zo’n band die we zéker terug willen zien.
Al een aantal keren heb ik Danny Bryant live gezien in De Bosuil. Op deze zondagmiddag stond Danny voor het eerst met zijn Big Band in Weert. Ze begonnen met ‘On the rocks’. Al snel was duidelijk dat Danny en band in vorm waren. Na een kort welkomstwoord van Danny volgde ‘As the years go passing by’. Gitarist Marc Raner kroop in de muziek en stond met gesloten ogen te spelen. Ook bij Danny was er emotie te zien tijdens de instrumentale stukken. Met zijn ruwe zang wist hij de emotie ook zeer goed over te brengen. ‘Take me higher’ is één van de nummers waarbij bassist Alex Phillips vocale ondersteuning geeft. Toetsenist Stevie Watts kon hier vol gas geven, en dat deed hij, samen met Danny. Het vierkoppige blazersensemble gaf absoluut een meerwaarde aan Danny’s muziek. Op de cd ‘Live in Europa’ zijn ze iets luider te horen dan op het podium. Danny toonde zijn warme persoonlijkheid op verschillende manieren: Met warmte in zijn stem vroeg hij zo nu en dan applaus voor de bandleden. Hij is duidelijk trots op zijn band, en terecht. Met een warme glimlach genoot Danny van onze blijk van waardering. Hij herkende verschillende fans. Dat liet hij blijken door een blik van herkenning. Het intro van ‘Just won’t burn’ was rustig. Gedurende een uptempo instrumentaal stuk ging Danny uit zijn dak. Hij stond aan de rand van het podium te spelen, de hals van zijn gitaar in de lucht gericht, en speelde even ontzettend snel. Het decrescendo dat erop volgde maakte hierdoor extra indruk. Het was mooi zo’n daling in volume en tempo live mee te maken. Er werd pianissimo, dus heel zacht gespeeld. De fans luisterden ademloos toe.
Zo’n zelfde soort decrescendo gebeurde ook in ‘Green Wood 31’. Ditmaal nadat Danny dit heel subtiel met zijn hand gebaarde naar de band om het rustiger aan te doen. Aan alles kom je zien dat dit team goed op elkaar ingespeeld was.
Vrij veel drummers verstoppen zich achter hun cimbalen en hebben een ingetogen manier van performen. Drummer Dave Raeburn is totaal anders. Hij verstopte zich helemaal niet en was uitermate vrolijk. Als het nodig was, sloeg hij er flink op los. Maar in de rustige delen van bijvoorbeeld ‘Groaning the blues’ drumde hij mooi zacht. Zodoende kwam de saxofoonpartij uitstekend tot zijn recht. ‘Painkiller’ heeft een prachtige, ingetogen start. De ritmesectie had even rust. Marc, Stevie en de blazers speelden pianissimo. Danny zong met ruwe emotie. De pianosolo die Stevie liet horen was weer indrukwekkend. De fans waren muisstil. Weer was de opbouw naar meer tempo en volume perfect. Hierna was het concert jammer genoeg afgelopen. Natuurlijk kregen we een toegift. Danny had in een aantal nummers tegenover Stevie staan spelen. Dat deed hij nu weer. Deze keer ontstond er in ‘Stop breaking down’ een ‘dialoog’ tussen toetsen en snaren. Daar hadden deze mannen duidelijk plezier in. Helaas was dit het enige nummer van de toegift. Er werd nog “One more!!” geroepen, zonder resultaat. Danny was al snel bij de ‘merch’. Hij nam tijd om cd’s en lp’s met zorg te signeren en met zijn fans op de foto te gaan. Zo zorgde Danny voor een fantastische afsluiting van een topconcert in De Bosuil.
foto’s: Jack Kok
