Ray Wilson behoort zo ongeveer tot de vaste bands van De Bosuil, Weert. Geen wonder, want zijn Genesis Classic optredens zijn meestal op topniveau. Deze avond, 4 november, was het gezellig druk in De Bosuil. Ray Wilson en band betraden kalmpjes het podium.
Dit paste precies bij de rustige start van ‘Another day’. Fans zingen zachtjes mee met dit gevoelige nummer, dat gaat over een vriend die uit het leven is gestapt. ‘In your eyes’ voelde aan als een warme, comfortabele deken. Natuurlijk werden er ook nummers van Genesis gespeeld. Eén ervan was ‘Follow you, Follow me’. De fans zongen eerst zachtjes, maar na de non-verbale aanmoediging van Ray durfden we harder mee te zingen. Steve Wilson en Ali Ferguson speelden de eerste nummers op hun 12-snarige akoestische gitaar. Er kwamen enkele oude Genesis-nummers voorbij. ‘Solsbury Hill’ is uit het tijdperk van Peter Gabriel.
Het publiek zong en klapte volop mee. Marcin Kajper ging los op zijn dwarsfluit. De warme deken van het begin had plaats gemaakt voor een vrolijke, uitgelaten sfeer. Deze wisseling van sfeer vond een aantal keer plaats. Daarom waren er enkele gitaarwissels van Ali en Steve. Dit verliep zo gesmeerd dat je het amper in de gaten had. Voor ‘Propaganda man’ kozen ze een elektrische gitaar. Tijdens het eerste stuk klonk er zang en gitaar. Het pianospel van Kool Lyczek dwarrelde er subtiel doorheen. Langzaam namen tempo en volume van de muziek toe. Mario Koszel liet eerst een aantal keren de cimbalen rinkelen, daarna wist hij zijn drumvellen flink te raken. Het super gitaarspel van Ali leverde heel terecht tussentijds applaus op.
Marcin speelt niet alleen dwarsluit en klarinet, hij kan ook fantastisch overweg met saxofoon. Dat liet hij onder andere horen in ‘Take it slow’. Natuurlijk werd er tijdens het intro van ‘No son of mine’ mee geklapt. Ray had zijn gitaar aan de kant gelegd. Het eerste deel zong hij heel relaxed. Met de ene hand in de broekzak en de andere om de microfoon. Ray genoot van de fans die uit volle borst meezongen. Ook het applaus na afloop nam hij dankbaar in ontvangst. De sfeer was en bleef fantastisch. Ook bij ‘That’s all’ klapte en zong bijna iedereen mee. Het plezier was op de gezichten dan de bandleden af te lezen. Marcin blies met zijn sax bijna de longen uit zijn lijf, maar ook hij had er duidelijk plezier in.
‘Calling all stations’ kwam na de pauze. Daarna: donderende drums in ‘The dividing line’. Steve scheurde er doorheen met zijn gitaar. Afgewisseld, dan wel bijgestaan, door Ali. Mario’s drumsolo werd perfect in het licht gezet door de lichtman van De Bosuil. Zo kwam de solo nóg beter uit. Natuurlijk kreeg Mario applaus! Doordat Ray ‘Home by the sea’ zonder gitaar zong, had hij de ruimte om zijn fysieke expressie te tonen. Met behulp van zijn pedalboard haalde Ali prachtige effecten onder zijn snaren vandaan. ‘The first day of change’ startte heel klein en ingetogen. Tempo en volume gingen een beetje omhoog. Tijdens de klein gespeelde stukken zag je de transformatie
van de bandleden. Dan kropen ze in de muziek en stonden met gesloten ogen te spelen. Dat gold ook voor bassist Lawrie Macmillan.
Ray Wilson heeft een behoorlijk aantal soloalbums op zijn naam staan. ‘Makes me think of home’ komt uit 2016. De titeltrack startte met enkele tedere aanslagen op de piano en met de zang van Ray. Op de cd is dit al prachtig. Live gespeeld maakten dit intro en de tempowisselingen nog meer indruk. De ‘sax-solo’ door Marcin was geweldig! Prachtig om te zien hoe deze mannen ook dit nummer met zoveel passie en liefde voor de muziek wisten over te brengen. ‘Mama’ staat op de setlist gebrand. Het refrein werd volop meegebruld. Natuurlijk ging Ray voor de voeten van de fans op de knieën. Daarbij werd hij beschenen door geel licht wat uit de grond leek te komen. Hij maakte oogcontact met de mensen die vooraan stonden. Dit is en blijft een magisch moment! Nadeel was dat het concert hierna eindigde.
We hoefden niet lang te wachten op een toegift. Dat werd ‘Land of confusion’ gevolgd door het Stiltskin nummer ‘Inside’. Hierna werd er nog volop “We want more” geroepen. Maar daar trapte Ray helaas niet in. Hij bedankte ons voor het komen. Na een lang applaus volgde een diepe buiging, en weg waren de mannen. We kunnen terugkijken op een fantastisch en gevarieerd concert, dat net geen twee en half uur duurde. Het was een fijn publiek vanavond, de meeste nummers werden meegezongen. Dit voelde bijna alsof we één familie waren. Hopelijk zien we Ray over één of anderhalf jaar weer terug in De Bosuil.
Foto’s (c) Jack Kok / Maxazine