De Amerikaanse muzikant Dweezil Zappa regeerde woensdagavond over het podium van 013 in Tilburg. De artiest speelt al sinds 2005 materiaal van zijn legendarische vader Frank Zappa. Hiermee vervult Dweezil zijn levensmissie: de muziek van zijn geniale Amerikaanse vader blijvend uitdragen. Het optreden in Tilburg bestond hoofdzakelijk uit werk uit The Mothers Of Invention-periode.
De nadruk van het eerste deel van de show lag op ‘Freak Out!’, het legendarische debuutalbum van The Mothers Of Invention en werk van 200 Motels. De voor die tijd eclectische mix van onder andere rhythm ’n blues, doo-wop en avant-garde werd door de verjongde band van Dweezil op muzikaal hoogstaand niveau uitgevoerd. Deze performance was inclusief de hilarische, soms absurde, dansjes en bijpassende vocalen. Het enige dat Dweezil en band niet konden evenaren was het ‘ugly’ imago van de originele Mothers en capriolen van het vermaarde duo Flo & Eddie.
Hoofdrollen in het eerste deel van het concert waren weggelegd voor gitarist Adam Minkoff die op een aangename wijze de zang voor zijn rekening nam. Songs die origineel door Ray Collins, Flo & Eddie, Murphy Brock werden gezongen werden op een prettige manier vertolkt. Dit in combinatie met de uitdagende en overtuigende zang van zangeres Cian Coey. Multi instrumentaliste Scheila Gonzalez, het enige oerlid van Dweezil ‘s originele band, stak echter de muzikale show met allerlei muzikale fratsen op haar blaasinstrumenten en keyboards.
Het absurdistische en soms psychedelische eerste deel van het optreden ging tijdens ‘Cruisin’ for Burgers’ over in complex muzikaal geweld waarin de hele band excelleerde. Dweezil liet horen op gitaarvlak de virtuositeit van zijn vader geërfd te hebben. De obscure serieuze compositie Rollo beleefde vanavond volgens Dweezil een typische complete uitvoering waarin elementen uit diverse andere Zappa werken tot een geniaal geheel werden gesmeed. Een geweldige uitvoering van ‘Zomby Woof’ volgde, met een ontketende en bevrijdde Cian Coey, en zette de toon voor het vervolg van de avond: de uitvoering van vele klassiekers op eenzaam hoog niveau. Tijdens ‘Advance Romance’ kreeg Adam Minkoff de ruimte op zich ook als solist op de gitaar te bewijzen.
De band speelde verder naar de apotheose van de twee uur durende set: een krankzinnige achtbaantocht door ‘Village Of The Sun’, ‘Echidna’s Arf’, ‘Let’s Move To Cleveland’ met een geïnspireerde en boven zichzelf uitstijgende Gonzalez op saxofoon. En als toetje een aan George Duke refererende scheurende uitvoering van het metafysische ‘Inca Roads’.
Gedurende een half uur durende hilarische en humoristische toegift kwamen achtereenvolgens ‘Cosmic Debris’, ‘Duke of Prunes’, ‘Doreen’ en ‘Dinah Moe Hum’ voorbij. Wat ‘Dinah Moe Hum’ extra bijzonder maakt was dat er flarden van bekende popsongs als ‘Jump’ (Van Halen), ‘Physical’ (Olivia Newton John), ‘Succidio’ (Phil Collins) in verweven waren om Cian Coey op haar gemak te stellen…
Een erg overtuigende uitvoering van Beatles klassieker ‘I Am The Walrus’ zette het 2000-koppige publiek weer op de grond. Dweezil Zappa houdt de naam en muzikale nalatenschap van zijn vader stevig in de spotlights. Hij doet dit al ruim een decennium samen met een regelmatig wisselende band bestaande uit geweldige en betrokken muzikanten. Voor de vele aanwezige kenners presenteerde Dweezil namelijk nog steeds het ultieme eerbetoon aan de fantastische muziek van zijn legendarische vader. Hulde aan Dweezil Zappa!
Foto (c) Hen Metsemakers
