Hoewel het ondertussen is gebleken dat regen de pret niet kan drukken op de Zwarte Cross, was het toch fijn dat het weer op de tweede dag van het Achterhoekse festival een stuk beter was. Waar op de vrijdag alle mensen nog gehuld in regenponcho’s, gewapend met paraplu’s en op zoek naar schuilplaatsen rondliepen, kon iedereen zich op de zaterdag meer focussen op wat echt belangrijk was; cross, muziek en bier.
The Grand East, een Nederlands bandje met een buitengewoon internationale uitstraling, speelde ’s middags in de Bayou voor een al aardig warmgedraaid publiek. De jonge bandleden straalden een verrassend volwassen en ervaren zelfverzekerdheid uit, waarmee ze iedereen op het veldje vol vuur aan het dansen kregen. Van het nummer ‘Kiss the Devil’ maakten de Twentenaren een minutenlang meesterwerk, waar het publiek afwisselend op kon headbangen of swingen. Vooraan bij het podium waren zowel oude rockers als jonge kinderen te vinden; op de gehele Zwarte Cross is overigens elke leeftijdsklasse wel goed vertegenwoordigd. Van het begin tot het eind was het optreden van The Grand East vol muzikale hoogtepunten, spectaculaire mondharmonicasolo’s van zanger Arthur Akkermans en halsbrekende toeren op de balustrade van het podium.
Op het terrein Exoticana, dat exotisch gedecoreerd was en waar allerlei verschillende soorten bands en artiesten werden ontvangen, speelde de Amsterdamse Klezmer Band een mix van rock, volksmuziek en ska. Er vlogen strandballen over het publiek dat met waterpistooltjes spoot en danste op het kleine terrein dat zo daadwerkelijk wat op een strand leek. De zevenkoppige Amsterdamse Klezmer Band had met zijn veelzijdige geluid voor ieder wat wils; omdat het er ook niet stampvol was, had iedereen de ruimte om helemaal op de mengelmoes van stijlen los te gaan.
Op het hoofdpodium kon er direct worden doorgefeest op de muziek van Vintage Trouble; het openingsnummer van de show, ‘Total Strangers’, waarbij zanger Ty Taylor al meteen op versterkers sprong, al zingend op zijn rug lag op het podium en het publiek luidkeels meezong, was een perfect voorbeeld van hoe het er tijdens shows van de Amerikaanse Rhythm & Bluesband aan toegaat. Niet lang daarna, tijdens ‘Strike Your Light’, liet Taylor zijn signature move zien; hij gooide zijn benen regelmatig horizontaal in de lucht, om vervolgens probleemloos verder te zingen. Het publiek kreeg geen moment rust; bij de wat rustigere, bluesachtige nummers werd het publiek geïnstrueerd tegelijk van links naar rechts dansen, en bij snellere nummers gebeurde er zo veel op het podium dat de toeschouwer niet wist waar te kijken. De band maakte er, zowel door de opzwepende en ritmische muziek alsook door alle interactie met de aanwezigen, samen met het flinke publiek een spetterend feest van.
De Dawn Brothers speelden in de Bayou voor een niet heel uitgebreid, maar zeker enthousiast publiek. De Rotterdamse mannen, die er keurig uitzagen, lieten wat verrassend ruige stemmen horen, en hun muziek met invloeden uit southern rock, soul en classic rock werd door iedereen duidelijk gewaardeerd (inclusief de jonge kinderen die vooraan voor het podium bivakkeerden met enorme koptelefoons op hun hoofdjes).
Waar op de eerste dag het meeste publiek bij Jovink was te vinden, was dat op de zaterdag waarschijnlijk bij Bökkers. Hoewel de talloze hits van Racoon die op het hoofdpodium werden gespeeld ook heel wat publiek trokken, leek het feest waar iedereen zich de hele dag op zat te verheugen zich af te spelen in de megatent. Onder de enorme lampenkappen die in de tent hingen en die voor een gezellige, huiselijke sfeer zorgden, stond al lang voor de show begon een enorme mensenmenigte te wachten. Ook op de achtergrondmuziek van de tent gingen de Bökkersfans al helemaal los, al werd het pas duidelijk hoe hard er wel niet gefeest kon worden toen het tijd was voor het optreden. Toen eenmaal de vlammenwerpers op het podium vuur begonnen te spuwen en Bökkers in aantocht was, vlogen er alweer tientallen bierbekers door de lucht. Nummers als ‘Baat het niet, dan schaadt het niet’ en ‘Elke Godvergetten Dag’ werden van voor tot achter meegebruld door het publiek dat helemaal wild leek te worden van de show vol vuur, rook, confetti en Sallandse rock’n’roll. Aangezien dit de laatste grote boerenrocknaam was die op de Zwarte Cross van 2017 speelde, moest het publiek extra genieten; het had echter niets te klagen, want voor de zondag stond opnieuw een programma klaar vol met andere steengoede reggae-, metal- en rockartiesten die het crossprogramma komen aanvullen.
Foto’s (c) Anneke Klungers
Headerfoto en foto Vintage Trouble (c) Sander van den Berg