De jaren 90 worden vaak gekenmerkt als het decennium van de Spice Girls. Toch was er een groep die al eerder grote hits scoorde in de 90’s. Eind jaren 80 op gericht en ze bestaan nog steeds (weer): En Vogue. In 1990 brak de groep door hun versie van Smokey Robinson’s ‘Who’s Lovin’ You’: ‘Hold on’. Het nummer dat gekenmerkt wordt door het rakende a capella intro. 12 Nederlandse hits scoorde het viertal in de jaren 90 en 00’s.
Nu, bijna 30 jaar na oprichting, bestaat En Vogue inmiddels niet meer uit de vier oorspronkelijke dames. Maxine Jones en Dawn Robinson maken inmiddels geen deel meer uit van de groep, maar Terry Ellis en Cindy Herron zijn inmiddels aangevuld tot trio met Rhona Bennett. Die laatste raakte bekend als presentatrice van The Mickey Mouse Club, waar ook talenten als Britney Spears, Christina Aguilera, Justin Timberlake, Ryan Gosling, en Keri Russell ontdekt werden.
De avond in Doornroosje startte met het oorspronkelijk als a capella startende ‘No No No (Can’t Come Back)’. Een nummer van ‘Masterpiece Theatre’ uit 2000, dat echter maar zelden op de setlist stond. Onterecht, want de drie gouden keeltjes van En Vogue laten in het nummer direct hun kracht uitstralen. De dames zijn inmiddels al weer enkele jaren ouder, maar daarvan was totaal niets te horen. Het nummer werd dan ook door een volle zaal soul en R&B liefhebbers begroet met een luid applaus. Direct daarna lieten de dames blijken dat de avond vol zou staan met veel van de grote hits die de succesvolle groep heeft gehad. ‘My Lovin’ (You Never Gonna Get It)’ liet dan ook niets te wensen over en bracht een sfeer in de zaal, die de rest van de avond niet meer zou verdwijnen.
Wat opviel is dat de dames er vanaf het begin meteen met een hoog tempo de songs de zaal in zouden slingeren. De nummers werden in korte versies in iets versneld tempo gebracht, wat de zaal al snel in een gevoel bracht al helemaal in het concert te zitten. Na n herintroductie van de dames kwam zonder Salt ‘n’ Pepa natuurlijk ook de megahit ‘Whatta Man’ in n eigen En Vogue-versie.
Wat een strakke show was, was in totaliteit wellicht een te strakke show. Alle danspasjes, moves en vrijwel alle tussenpraatjes waren strak geregiseerd. Ondanks een show waarin weinig fout ging, leek er weinig plek voor spontaniteit. Tot vrijwel op de seconde zat alles strak in elkaar. Zelfs de spontane praatjes en het ‘Happy birthday’ voor de jarige(n) in de zaal kwamen te geregiseerd over. Jammer, want met bijna 30 jaar ervaring zou zo’n groep dat toch niet nodig hebben. Het was het enige ‘minpunt’ van wat verder een van de betere R&B-avonden zou zijn, die Doornroosje ooit heeft gehuisvest.
‘Giving Him Something He Can Feel’ van Curtis Mayfield werd door de dames echter op een soulvolle en vrij soulvolle manier weergegeven, wat wellicht de ommeslag was qua spontaniteit. Was het dat de dames moesten inkomen of dat de setlist van de avond toch te afwijkend was in vergelijking met de rest van de tour? De extreem korte setlist resulteerde in een concert van amper vijf kwartier. Zelfs een toegift zat er voor de dames niet in. Toch, door het hoge tempo, leek het optreden een volwaardig concert te zijn geweest. Feit was wel dat En Vogue Nijmegen niet teleur stelde. En Vogue was in Doornroosje nog niet vergeten en zal ook niet vergeten worden.
Foto’s (c) Bart Teunis
