Afgelopen vrijdag presenteerde Tom Tukker zijn nieuwe EP ‘Rain’ in Bitterzoet. Na zes jaar conservatorium en meerdere bandjes was het tijd om verder te gaan als solist, maar dan wel met een band erbij op het podium. Tegenwoordig hebben we het beeld van een singer-songwriter die alleen op het podium staat met gitaar zoals Passenger en Ed Sheeran. Tom Tukker doet het net wat anders, geen instrument in handen maar een sampler en een geweldige band achter zich.
Met alle hectiek vind hij het fijn om zo nu en dan de stilte op te zoeken en ook voor het schrijven van nummers zoekt Tom de isolatie op. Waar beter dan IJsland, die grote vlakte waar de mensen schaars zijn en de natuur mooi is kan inspiratie en creativiteit vloeien. Dat is ook wat zijn muziek doet. Het vloeit heel mooi in elkaar over en dat gaat hem zo natuurlijk af. Dat hij vreselijk muzikaal is kan je niet alleen horen aan hoe goed de nummer in elkaar zitten maar ook tijdens het concert. Bijvoorbeeld de vlekkeloze overgang van het eerste nummer van de avond ‘You Can’t’ naar ‘One Year’. Melancholische nummers over verlies waar je vooral naar moet luisteren, veel meer dan op de klanken meedeinen zit er niet in. Maar singer-songwriters zijn ook vooral verhalenvertellers. Schetsen een beeld met muziek, daar behoor je naar te luisteren.
Met ‘Just Run’ en ‘I’m Lost’ kwam er wat meer swagger op het podium, dat meedeinen doet Tom zelf namelijk ook. Waar zijn meeste nummers over verlies en verlaten gaan, gaat ‘Rain Is Gone’ de goeie kant op met liefelijke woorden om alles te doen voor die twinkeling in de ogen. Het is ook niet gek dat dit nummer het juist zo goed doet op de radio.
Voor het laatste nummer was er tijd voor een bedankwoord en dat deed hij dan ook uitgebreid. “Flip die heb ik als eerste een demo’tje gestuurd en die zei “Als het aan mij had gelegen dan was het ergens vorig jaar uitgekomen”. Hij heeft het toen aan Lars gestuurd, die heeft het toen naar Maarten gestuurd maar die is er niet want hij heeft een verjaardag van een vriendin. Ik wil al deze mensen bedanken. En toen had Lars het ook naar Errol gestuurd, hij heeft ontzettend zijn best gedaan om het bij een label onder te brengen en dat is gelukt met Tony. Ontzettend te gekke mensen. Wie vergeet ik? Camille van de Pavert, met Camille zit ik al heel lang in een band. Ik heb de hele opname met hem gemaakt, het is gemasterd door Hans Weekhout. Misschien dat hij hier is maar misschien ook niet want hij woont in Heteren. Daniel Klein bedankt voor het masteren. En nu heb ik alleen mensen bedankt die er niet zijn. Dus ga ik het laatste liedje spelen.” En dan in ene schiet het hem weer te binnen: “Mijn ouders en vriendin!”.
“We gaan nu echt het laatste nummer spelen want ze willen dat we oprotten” grapt de zanger. Hij raakt enthousiast als hij naar zijn Mijsje kijkt die de EP’s gaat verkopen en daar zichzelf op de foto ziet. “Ehlana Polgara is naar IJsland gekomen toen ik daar zat en heeft de gruwelijke foto genomen”, vertelde Tom over de prachtige cover van zijn nieuwe EP.
Het was de eerste keer dat de heer een concert had waar alleen zijn naam op de deur stond. Mijn vermoeden is dat het nog velen malen meer zal voorkomen en hopelijk in er in de toekomst wel ruimte voor een viool en cello.