Dayna Kurtz geboren in New Jersey maar inmiddels woonachtig in New Orleans, komt regelmatig naar de lage landen. Deze kleine Nederlandse tour met een staartje België staat in het teken van ‘Here vol. 1’. Het is een live album van de tour van twee jaar geleden. Het tempo ligt tijdens de concerten veelal laag maar ook haar productie is laag de afgelopen jaren daar haar laatste studioplaat alweer uit 2014 stamt. Dit kwalitatief sterke ‘Rise and Fall’ kwam ook in Hengelo aan de orde.
Het genre waarin ze zich begeeft gaat van folk, jazzblues tot singer songwriter. Veel hadden ze niet meegesleept vanuit de Verenigde Staten. Vier gitaren, twee stoeltjes en een tafeltje voor de flessen wijn: één witte voor Dayna en één rode voor haar gitarist en begeleider Robert Mache. Wel heeft ze een karrenvracht prachtsongs meegenomen. Nummers om bij te zitten en te luisteren wat ze in haar songs te vertellen heeft.
Live is het door de schaarse begeleiding mooi puur en hierdoor minder jazz-achtig zoals ze soms nog wel eens klinkt op haar platen. Jazz en americana door elkaar zorgt bij het publiek voor verwarring. I.p.v. beide doelgroepen te raken wordt de spoeling liefhebbers eerder kleiner dan groter. In het Metropool was daar niks van te merken, want het was in de zaal ‘Paradijs’ volle bak.
De grote zaal was niet beschikbaar, anders was het wellicht een seated concert geworden. Nu verontschuldigde Dayna zich dat zij zat en het publiek stond. Ze waren verrast door de volle zaal. Niet voor iedereen was dat prettig want het podium was laag en als je dan achterin de zaal staat dan zie je weinig doordat de artiesten zitten. Nu gebeurt er bij een zittend concert ook niet zo veel op het podium qua kijkbeleving.
De tour is al een tijdje onderweg en dat was te merken bij Dayna, die inmiddels al wat Nederlandse woorden had geleerd. Een weigerende gitaar werd liefkozend ‘klootzakje’ genoemd en zo ging het nog wel even door. Dayna had geen setlist want ze had geen zin deze te maken dus het publiek mocht meer dan de helft van de nummers bepalen en dat werd dan ook gretig gedaan. Dayna gaat binnenkort nog een liedje over Hengelo (‘I love you so and I don’t wanna go’) maken en ook Enschede leent zich er goed voor volgens Dayna: “Namen eindigend op een ‘E’ laten zich goed rijmen.”
De set startte sterk met een nummer over haar woonplaats New Orleans en het tweede nummer was al het hoogtepunt van de avond. ‘Do I love you’ waarin Dayna en Robert met elektrische gitaar daar op subtiele wijze prachtige noten uithaalden. De nummers waarin ze beide op de elektrische gitaar speelden waren ook de hoogtepunten van de set.
‘Liar’ was ook zo’n heerlijk nummer in dezelfde lijn. ‘Grote componisten maken 3 of 4 dezelfde nummers en de echt grote componisten kunnen dat 7 tot 8 keer’ vertelde Dayna.
In ’I look good in Bad’ hoor je hoe krachtig de stem van Dayna en dat hij elke song goed kan dragen. Het blijft immers een beperkte setting, twee gitaren afwisselend elektrisch en akoestisch, en toch wisten Robert en Dayna moeiteloos iedereen twee uur te boeien.
Een nieuw nummer werd er gebracht ‘Everything is bigger in Texas’ een nummer over een date die Dayna wel big vindt maar waarbij ze zelf constateert in bed dat niet alles groot is in Texas. De set eindigde met het meest bekende nummer (zelfs een hit) ‘Love gets in the way’. Er volgende nog 2 sfeerverhogende toegiften waarbij het publiek kon meezingen: ‘Those were the Days en ‘You’ll alway live inside of me’ waren een mooi gezamenlijk slotakkoord van een mooie avond.
Foto’s (c) René Obdeijn
