Zaterdagavond 4 maart stonden The Delta Saints in De Bosuil in Weer. Supportact is de locale band Mike’s Electric Mud, met Maikel van Bogget als frontman. Mike’s Electric Mud speelt nummers van Lester Butler, Jimmy Reed en andere blueshelden.
Mike’s Electric Mud opent met ‘She’s dangerous’. Deze wordt natuurlijk herkend, en gewaardeerd door het publiek. Gedurende een instrumentaal stuk van ‘Stranded in St Louis’ laat Maikel zijn bluesharp even met rust. Hij kruipt helemaal in de muziek, en staat met de ogen dicht te genieten. Als hij zijn ogen weer open doet, kun je zien dat hij trots is op “zijn mannen”. En terecht. Even later blaast Maikel een super partij weg op zijn bluesharp. Je ziet hem niet eens adem halen. Hij zingt aansluitend een hele lap tekst alsof het niks is. Waar haalt hij de lucht vandaan? ‘Cross your heart’ wordt gevoelig neergezet. Mike speelt zacht. Drummer Rick Bours die in de up-tempo nummers ‘pittig’ drumwerk liet horen, gaat mooi mee in deze zachte flow. Mooi staaltje gitaarspel van Marc Gijsen, even later prima aangevuld door gitarist PM Linsen. Dit levert een welverdiend applaus op. Stampende blues van ‘Ridin’ in the moonlight’. Het publiek deint mee in dit ritme. Dit geldt ook voor bassist Henri Colbers. Bij het opzwepende ritme van ‘Going to the church’ wordt daar nog een schepje bovenop gedaan. PM staat al dansend te spelen. Alle bandleden stralen plezier uit. Beter had Mike’s Electric Mud ons niet kunnen opwarmen voor The Delta Saints.
The Delta Saints bestaat inmiddels zo’n tien jaar. Deze band uit Nashville speelt een mix van funk, blues en Southern rock. Momenteel tourt deze energieke band door Europa. Al bij aanvang van hun openingsnummer ‘Bird called Angola’ bruisen ze van de energie. Dit (wat oudere) nummer is bij velen favoriet. Heel even zingt gitarist Ben Ringel solo. Ze lassen een rust in die bijna 10 seconden duurt. Wat een spanningsopbouw! Als één man gaan ze weer verder.
Vol gas gaan ze over naar ‘Bones’. De sfeer in de zaal is uitgelaten. Dan kan ook niet anders als een band zoveel energie en plezier uitstraalt. Ben toont de meeste energie. Met zijn bekende, iets schokkerige manier van bewegen in de up-tempo gedeelten. Er zijn enkele gitaarwissels. In deze pauzes vertelt Ben iets over het volgende nummer. Ook laat hij weten dat hij blij is dat ze voor de vierde of vijfde keer in De Bosuil mogen spelen. ‘Drink it slow’ (ook wel NOLA genoemd) start met Nate Kremer op het keyboard. Lead gitarist Dylan Fitch wordt gedurende een zacht gespeeld stuk één met de muziek en staat met gesloten ogen te spelen. David Supica speelt gave bass grooves. Even later speelt hij geheel solo: zacht en langzaam. Dit tot grote vreugde van de fans. Dylan en Ben staan naast elkaar en ook zij genieten met volle teugen van wat David laat horen. Drummer Vincent Williams laat zijn drumstokken even links liggen. Het samenspel van Nate en Dylan is super. Wat is dit genieten! Allerlei mooie nummers volgen, zoals ‘California’, Sometimes I worry’ en vele andere.
Veel te snel horen we Ben zeggen “We play one more song for you”. ‘Death letter jubilee’ is de titel van deze afsluiter. Gejuich bij de fans om deze keuze. Bij aanvang laat David mooie bas grooves horen. Het eerste gedeelte is rustig gezongen en gespeeld. Al snel gaat het tempo flink omhoog. Waarbij Nate er mooi doorheen scheurt met zijn keyboard. Vincent zorgt met zijn drums voor een opzwepend tempo en de fans klappen mee. De emotie in de stem van Ben is goed te horen in een langzamer gespeeld en gezongen deel. Met zijn lichaamstaal geeft hij de tekst extra dimensie. De tempo- en volumewisselingen lopen als een geoliede machine. Kortom, dit laatste nummer wordt perfect neergezet.
Zodra The Delta Saints het podium hebben verlaten wordt er geroepen om meer. Natuurlijk komen ze terug voor een toegift en mogen we nog twee nummers genieten van de bruisende energie van The Delta Saints. Na ruim anderhalf uur verlaten ze definitief de buhne. Na een korte pauze mengt The Delta Saints zich tussen hun fans. Het is onder het genot van een biertje nog lang druk en gezellig in De Bosuil.
Foto (c) Hen Metsemakers
