Zijn volgers zaten er al lang en vol ongeduld op te wachten, het enige concert van Danny Bryant in Nederland met nieuwe bandleden én een aanvulling met maar liefst 4 blazers, gitarist en toetsenman. En dan ook nog eens 14 nieuwe nummers!
Er was aangekondigd dat Bryant zijn langgekoesterde droom wilde waarmaken en het lijkt erop dat hij, geholpen door de omstandigheden, heeft gekozen voor een frisse en dappere aanpak door in deze setting een tour op te zetten. Met in de nieuwe vaste bezetting allround basgitarist Alex Phillips en drummer Dave Raeburn, een man met 35 jaar ervaring op internationale podia, een indrukwekkend trio.
Voor deze speciale ‘3gig- live recordingtour’ is de band aangevuld met 4 blazers, een extra gitarist en als kers op de taart toetsenist Stevie Watts, onder andere bekend van Ben Poole, Jo Harman, maar ook van Steve Winwood. Vanaf het begin van het optreden staat Danny als een volwaardige en volwaardige menner voor zijn muzikanten en beheerst hij het podium. Na een swingende opening waarin meteen de voltallige band zich laat horen en van zijn beste kant laat zien met ‘On the rocks’, volgt de heerlijke slowblues ‘as the years go passing by’. Danny staat al snel op het randje van het podium in de voor hem zo kenmerkend pose en lijkt alles en iedereen te vergeten terwijl hij ons onderdompelt in een voor hem zo kenmerkende gitaarsolo. Hier een gitarist die niet verdrinkt in een overdaad aan snelle noten, maar met zorgvuldig gekozen tonen een prachtig en eigen geluid weet te produceren.
Het nummer ‘Take me higher’ wordt ingezet door de blazers. Het is heerlijk en zompig en traag, en de dame en heren blazers laten hier duidelijk horen wat ze waard zijn en rechtvaardigen ook zeker de uitbreiding van de band tijdens dit project. Het is een optreden met veel variatie, met een paar keer uitgebreid de ruimte aan Stevie Watts, verschillen in tempo en het valt op dat de stem van Danny ook iets ‘breder’ lijkt te zijn geworden. Naast hoog met een snik is er nu ook een iets ruwer geluid te horen, en ook dat is zeker een fraaie verbetering.
De band zet soms een dijk van een geluid neer, soms is alles meer ingetogen, maar juist die afwisseling is erg prettig. Bij een nummer ‘temperature rising’ moet ik even denken aan Neil Young’s ‘Keep on rockin’ in the free world’, maar áls het daarop is geënt dan is het een fraaie loot geworden. Tijdens het hele optreden is Danny super gefoccussed en verliest soms het contact met het publiek. Hij weet dit zelf op en verontschuldigd zich daar ook voor tegen het eind, zowaar met een grapje. Het is tenslotte niet niets, het tweede van drie optredens, opnames, een nieuwe band, en 14 nieuwe nummers, met negen koppen in de ren!
Als dit hoge woord er uit is komt Danny tenslotte toch echt los bij het laatste nummer met de voltallige bigband ‘Painkiller! Als dan de ‘big’ de band verlaat is zie je de spanning en alertheid van Danny’s schouders afvallen en worden we nog enkele nummers ondergedompeld in het geluid van de 3- koppige basisband. Hier is dan ook muzikale ruimte om Alex en Dave te laten schijnen en te laten zien wat ze in huis hebben. Ook dat smaakt naar meer!
Goed optreden, goede nummers, mooi plaatje. Deze club zette een topoptreden neer. We zijn in afwachting van de CD, die zal worden samengesteld uit drie optredens, waaronder dit spektakel in W2 Poppodium, Den Bosch.
Foto’s (c) Jos de Jong
