Ongeveer 60 mensen kwamen in de Pauluskerk in Oss af op dit enigszins besloten dubbelconcert van de Nederlandse Loes Swinkels en de Canadese Carly Dow. Carly en Loes hadden deze tournee opgezet zonder dat ze elkaar kenden. Vorige week maandag hadden ze elkaar voor het eerst ontmoet, en hun gezamenlijke tour gaat nog naar Amsterdam en Arnhem.
Loes Swinkels had een sterk begin met een à capella nummer ‘Behind the shades’ wat iets te leeg klonk in de een beetje meegalmende kerk. ‘Free’ werd gespeeld met samenzang en sfeervolle begeleiding op gitaar door Jordi Repkes. Loes vertelde bij elk nummer in het kort waar het over ging. Zo ging ‘Home’ over thuiskomen, daar waar je je veilig voelt, nadat ze was op reis was geweest. Ze had op reis vele mooie plekken gezien maar geen plekje om te wonen. Ze grapte dat ze maar weer op reis moet om haar plekje te vinden.
Tijdens haar reis was ze in Utha bij Monument Valley een veld ingelopen waar ze de hele dag zat en ze nummers schreef. Later was ze nogmaals daar naar toe gegaan en ‘Been here before’ ging over die magische plek voor haar. Heel beschrijvend gezongen: je kon even mee wegdromen met haar, mee naar die plek.
In de bus naar Seattle had ze inspiratie en moest ze dat op haar telefoon inzingen. In haar hoofd was het een vol nummer met blazers en andere instrumenten, nu speelde ze het met alleen een elektrische gitaar, waardoor haar stem goed tot zijn recht bleef komen. ‘Let it happen’ was een bluesy catchy nummer, waarbij het publiek voorzichtig de stilte verbrak door mee te zingen.
Ze had een kort liedje voor alle kinderen die het niet getroffen hebben in de wereld, ‘Heal this wounded child’, dat ook op haar album ‘Nothing as I know’, staat. Een mooi klein liedje. Het enige Nederlandse liedje dat op haar repertoire stond, was ‘Voor altijd’. Het was opvallend dat het wederom over afscheid ging. ‘Take me home’ moest het doen zonder uitleg, het nummer sprak dan ook voor zichzelf. De heldere hoge stem van Loes kwam in dit nummer met de gitaarklanken prachtig samen.
Het Laatste nummer was een bluescover ‘Love me like a man’, en speelde ze gezamenlijk met de gitarist van Carly, Logan McKillop. Haar nieuwe album wil ze graag in Amerika of Canada gaan opnemen. Alle support is dus welkom gaf ze aan.
Carly Dow
De Canadese Carly Dow kwam meteen ter zake bij het eerste nummer; uptempo en vol energie gespeeld. Ze kwamen van het koudste stuk van Canada, Manitoba. Veel natuur en wildernis om zich heen aldaar, wat we moeten beschermen. ‘To much to go back’ was het nummer dat daar over ging: overal afval…. Carly’s muziek lag lekker in het gehoor. De tweede stem van Logan en de twee gitaren maakten het tot een aangename mix.
‘Banjo time’, ze hadden paar shows in Duitsland gespeeld en daar een mopje over de banjo opgedaan: “Waarom zijn er geen banjos in Star Wars? Omdat het zich in de toekomst afspeelt en daar is geen plaats voor de banjo.” Carly had ook een video gemaakt van ‘Something lost’, al spelend in een kano de rivier afzakkend, een nummer dat je zeker moet gaan checken op youtube.
Op een afgelegen spot, die alleen per kano bereikbaar was kwam je aan en zag je een mooie lijn van oude houten huisjes. Frieda leefde daar, om de historie te vertellen aan de weinigen die de plek wisten te bereiken. ‘Riverroad’ was haar verhaal. ‘Watch it go’ ging over thuis, een plaats of iemand. Ze vertelde over het feit dat je soms een nummer schrijft dat in de loop der jaren een andere betekenis krijgt. Het had een gevoelige warme mooie ondertoon.
De echte afsluiter van de avond was ‘Sweet Carolina’. Het was een mooie avond voor de echte muziekliefhebber, die van deze pure muziek kon genieten in een mooie sfeervolle ambiance.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
