‘The Greatest Show On Earth’… een show die slechts veertien keer vertolkt gaat worden. Twaalf maal in het Verenigd Koninkrijk en wij Nederlanders hebben het geluk om twee maal de kans te krijgen deze show te aanschouwen, in De Oosterpoort in Groningen en in 013, Tilburg.
In Tilburg mag vanavond de formatie The Upsessions het spits afbijten. De relaxte reggae/ska van deze Amsterdamse zevenmans formatie, allen gekleed in identieke groene trainingspakken, brengt het publiek in de juiste stemming voor vanavond. Er wordt flink geswingd, de heupen van het publiek gaan alvast los voor wat komen gaat. The Upsessions geeft vanavond een vet gedrukt visite kaartje af voor degene die de band niet kent van Oerol, Into the Great Wide Open, De Zwarte Cross of Lowlands.
’s Werelds meest populaire ska band is terug van (nauwelijks) weggeweest, en hoe? De ‘Nutty Boys’ van Madness vullen de Tilburgse 013 tot de nok aan toe en de show is dan ook compleet uitverkocht. Met de gloednieuwe plaat ‘Can’t Touch Us Now’ onder de arm en klauwen vol eighties hits trekken de veteranen onder aanvoering van frontman Suggs (Graham McPherson) ten strijde om het publiek op deze dinsdagavond plat te spelen en ‘The Greatest Show On Earth’ weg te geven.
In plaats van het publiek te paaien door er gelijk een oude kraker in te gooien opent Madness eigenwijs met de titelsong van het nieuwe album, dat mede door de gave clip en de live beelden, geprojecteerd op de grote vidiwal achter de band, een lekkere sfeer creëert. Sowieso is het publiek enthousiast want deze mannen, getrouw gekleed in driedelige met (bol) hoedjes en/of zonnebrillen, zijn niet zo regelmatig te bewonderen op de podia.
Als drummer Dan Woodgate heeft afgetikt om één van de grootste hits, ‘Embarrassment’, te starten kan het feest der herkenning langzaam aan beginnen. Het is letterlijk langzaamaan beginnen want zowel band als publiek lijken de boel nog een beetje aan het aftasten te zijn. Het navolgende ‘The Prince’, de ode aan de ska legende en Madness’ inspirator Prince Buster, krijgt een extra lading omdat de beste man op 8 september van dit jaar overleed.
De tienkoppige(!) band met oorspronkelijke leden Foreman/Barson/Thompson/Smash/Suggs/Woodgate, aangevuld met drie nieuwe blazers en een percussionist, doen goed zaken met het sterk gemêleerde publiek bestaande uit dagjesmensen die zich helemaal á la ‘de toppers’ hebben uitgedost voor deze avond tot aan de echte ‘die-hard’ fans en alles daar tussenin. Het aantal twintigers is trouwens opvallend hoog en daaruit kan geconcludeerd worden dat de dagen van Madness nog lang niet geteld zijn.
De wat meer ingetogen en rustigere hits als ‘My Girl’, ‘Wings of a Dove’, ‘Cardiac Arrest’, ‘The Sun and the Rain’, ‘Grey Day’, Tomorrow’s Just Another Day’ en ‘Yesterdays Man’ (met een hillarische discobal bolhoed op saxofonist/vocalist/clown Lee Thompson’s hoofd) worden afgewisseld met een flinke dosis nieuwe songs als ‘Herbert’, ‘Good Times’, ‘Blackbird’, ‘Mumbo Jumbo’, ‘You are My Everything’ en de uit 2008 stammende single ‘NW5’.
Madness maakt duidelijk het statement niet geheel op het verleden te willen teren en dat is hun goed recht na het uitbrengen van een dijk van een plaat als ‘Can’t Touch Us Now’. Maar de nieuwe, en dus relatief onbekende songs, halen wel meerdere keren de vaart, doch niet de sfeer uit het optreden vanavond.
Als leuk intermezzo vertelt pianist Mike ‘Monsieur’ Barson, die ooit een lange tijd in Nederland heeft gewoond, een leuke Belgenmop in gebrekkig Nederlands en overtreffen enkele Madness leden onder leiding van spreker, gitarist Chris Foreman, de geheimagent 007 in het werpen van hoedjes naar een kapstok.
Als de nog immer als robot bewegende zanger Suggs ‘One Step Beyond’ aankondigt is de man zelf even overbodig. De inleidende woorden van het overwegend instrumentale dansnummer zijn volledig voor rekening van het inmiddels uitzinnige publiek, dat vervolgens helemaal los gaat. Het is duidelijk dat Madness na het afwisselen van oud en nieuw nog een grandioze finale in gedachten heeft. Na ‘House of Fun’ breekt de pleuris uit en ontstaat er tijdens ‘Baggy Trousers’ een flinke pit op de dansvloer. Het feest gaat door met ‘Our House’ en de Labi Siffre meezinger ‘It Must be Love’ waarna de band het podium verlaat.
Het kan niet zo zijn dat een band er echt mee kapt wanneer de zaal volledig aan de kook is. En dat gebeurt ook niet. Met ‘Mr. Apples’ introduceert Madness haar nieuwe single, die in het Verenigd Koninkrijk veel airplay krijgt om vervolgens met de hymne ‘Madness’ de boel weer op scherp te stellen. Als de scheepstoeter van ‘Nightboat to Caïro’ klinkt, weet iedereen dat het feestje ten einde is en gaat de 013 nog eenmaal los, maar dan ook echt helemaal los… Alle aanwezigen en muzikanten geven nog één keer alles dat er in zit… een avond voor in de boeken!
Foto’s (c) Conny van den Heuvel, DCH Photography
