Wat beter te doen op een zondagavond voordat de Sint ons allemaal weer bezoekt, dan een lekker ouderwets avondje rocken? Met twee bands die de afgelopen jaren voorprogramma’s hebben verzorgd van onder andere, AC/DC, Rolling Stones, KISS en Whitesnake is dat uiteraard geen probleem!
Na een uitverkochte show in Tivoli de Helling afgelopen weekend was dit optreden in de Tolhuistuin dé herkansing om beide bands aan het werk te zien, maar het bordje uitverkocht kwam (helaas voor de bands) deze avond niet aan de deur te hangen.
De dubbele headliner bill wordt afgetrapt door het Noord Ierse The Answer die dit jaar zijn tienjarig jubileum viert en deze tour gebruikt om de nieuwste plaat ‘Solas‘ te promoten. Omdat deze plaat toch wel een ander geluid laat horen dan je van The Answer bent gewend (Solas lonkt meer naar keltische rock dan de classic jaren 70 bluesrock die we van ze gewend zijn) was ondergetekende benieuwd hoeveel nummers van deze plaat hun weg zouden vinden naar de setlist.
Cormac Neeson en zijn mannen worden na de intro enthousiast onthaald door het publiek en het zaalgeluid is van begin af aan prima in orde. Na de openers ‘Solas’ en ‘Beautiful world’ worden we welkom geheten door de sympathieke zanger. De band heeft zichtbaar plezier onderling en na de mooie akoestische versie van ‘In this land’ (met mandoline en gitaar) is het tijd voor wat oudere nummers waarbij de zaal wat meer los komt. Neeson duikt en passant tijdens ‘Demon Eyes’ het publiek nog even in. Hierna volgt ‘Being begotten’ (met bouzouki) en is het na twee nummers helaas alweer voorbij. Neeson meld voor het laatste nummer ‘Battle cry’ nog dat de band zich goed voelt en dat dat de laatste jaren wel eens anders is geweest. Hierna worden we bedankt en uitgenodigd om nog een drankje te komen doen bij de merchandise stand, waar Neeson door het publiek heen alvast naartoe loopt. Prima optreden!
Het contrast met de stadionrock van The Dead Daisies die hun set aftrappen ‘Long way to go’ van het in augustus verschenen ‘Make Some Noise’ is groot. De van oorsprong Australische band tourt in wisselende samenstellingen en bestaat in de huidige line-up uit oprichter en gitarist David Lowy, John Corabi (Motley Crue & thé Scream) op zang, Doug Aldrich (Dio & Whitesnake) op gitaar, Brian Tichy (Billy Idol & Whitesnake) drums en Maco Mendoza (Thin Lizzy & Whitesnake) op bas. Een flinke bak ervaring op het podium dus. Het zaalgeluid is wederom prima in orde en de spelvreugde druipt van het podium.
Mendoza die het podium over rent en na Corabi het immer enthousiaste publiek steeds maar blijft aansporen om meer geluid te maken en te klappen, de heerlijke gitaarsolo’s van Aldrich en Tichy die maar blijft goochelen met zijn drumsticks achter de kit. Corabi meldt dat we de video van ‘Song and a prayer‘ na afloop nog moeten gaan checken en na de de eerste cover van de avond (‘Fortunate son’) krijgt Aldridge ook nog even de microfoon. Hij zegt dat hij Amsterdam de Rock Capital of the world vindt (omdat Eddie van Halen en Ad Vandenberg uit Nederland komen) en dat hij een dame uit het publiek toch ook wel erg leuk vindt.
Halverwege de set is het tijd voor een gitaar- en drumsolo (waar haalt hij de sticks vandaan?) die beide vermakelijk zijn en niet overdreven lang duren. Twee nummers later is het tijd voor het voorstelrondje en zijn we na ‘Helter Skelter’ (de derde cover in de set) toe aan de toegift. Deze kunnen we volgens Corabi op twee manieren krijgen: De ouderwetse manier waarbij de band het podium afloopt en na veel geluid uit de zaal weer terug komt, òf jullie maken gewoon direct genoeg geluid zodat ze kunnen blijven staan en door kunnen spelen. Het publiek kiest uiteraard voor het laatste en krijgen we met “We’re an American band” en “Midnight Moses” nog twee covers te horen waarna het helaas alweer gedaan is voor vanavond.
Enig punt van kritiek zou kunnen zijn dat The Answer wellicht wat teveel nieuwe, rustigere songs in de setlist had zitten en dat The Dead Daisies wat minder covers in de setlist hadden kunnen verwerken. Maar met shows als deze die beide stonden als een huis, zal er geen haan zijn die daar naar kraait. Het was gewoon een heerlijk avondje rock ‘n roll!
Foto’s (c) Dirk van den Heuvel, DCH Photography
