De Amsterdamse poptempel Paradiso is absoluut de juiste plek voor de Belgische formatie Hooverphonic om hun 20-jarig jubileum te vieren in Nederland. Sfeervol, stijlvol, warm en authentiek zijn woorden die op beide van toepassing zijn. Voor de gelegenheid was Paradiso gedeeltelijk gevuld met stoelen, iets dat het luistergenot verhoogde maar voor de dansers best lastig.
Het voorprogramma Slow Pilot, met Pieter Peirsman als frontman, begon relatief stevig. Het geluid was niet best en klonk nogal galmend in het begin. De vier mans formatie speelde vervolgens ‘Gentle Intruder’, dat was al wat sfeervoller. Recentelijk heeft de band een cd opgenomen, de releasedatum is nog onbekend. Hierna volgden nog een aantal goed gearrangeerde tracks, ondertussen liep Paradiso vol voor Hooverphonic.
Waar menig band het podium vol heeft staan met bier en sterke drank stonden er voor Hooverphonic drie glaasjes water klaar. De band had behalve twee nieuwe zangeressen (Kimberly Dhondt en Nina Sampermans) en zanger (Pieter Peirsman) een geheel mannelijke strijker sectie van maar liefst tien stuks om extra diepte te geven aan de nummers.
Hooverphonic startte de avond met het nummer ‘Wonderland, gevolgd door ‘I Like the Way I Dance’ en ‘Vinegar and Salt’. ‘Anger Never Dies’, van hun uit 2010 daterende album ‘The Night Before’, is een heerlijk nummer. Zelfs de monitorman aan de zijkant van het podium stond mee te swingen. ‘Boomerang’ is een wat steviger nummer, hiermee gleden we door verschillende stijlen en jaren heen en weer.
“Het leven draait niet allen om winst, zeker niet als het artistiek is”. Hiermee kregen we een stukje muziekonderwijs door Alex Callier waarna ‘We All Float’, komende van hun meest afgekraakte album ‘No More Sweet Music’, werd ingezet. Het klonk prachtig met de strijkers erachter, dit gaf het net dat stukje extra waarop je niet moet bezuinigen, en dat deden onze Belgische vrienden dan ook niet. ‘Eden’ was een lust voor het oor.
De track ‘Happiness’ was een grote hit in het Franstalige deel van België, het werd gespeeld in dubbel tempo om op te kunnen dansen. ‘Gravity’ werd breekbaar helder en zuiver gespeeld, zelfs in de hogere regionen maar ook de luidere stukken sterk. Vervolgens gingen we de stevige kant op met ‘Jackie Cane’, met Kimberly Dhondt en Raymond Geerts als leadgitarist. Het publiek zong aardig mee met het versneld gespeelde ‘The Night Before’. Paradiso kwam pas echt tot leven met ‘Mad About You’. Er was geen enkel moment van verzwakking in de setlist. Zonder de andere nummers tekort te doen moet gezegd worden dat ‘Amalfi’ live fenomenaal gespeeld werd. Op een plaat kun je nog heel wat sleutelen en aan knoppen draaien, live is dat heel anders, toch klonk het super.
De eerste toegift van het concert was ‘2 Wicky’, de track waarmee het 20 jaar geleden voor Hooverphonic allemaal begon. ‘Sometimes’, het meest kitscherige nummer van de band, werd gebracht als een soort Burt Bacharach versie, gezongen door Pieter Peirsman. Hierbij kreeg hij ruggensteun van de strijkers. Hierna volgde nog een korte onderbreking waarna het slotstuk ten tonele kwam. Na het op een andere manier gezongen wonderschone ‘Ether’ en ‘You Love Me To Death’ kwam er na ruim 100 minuten en 23 tracks een einde aan het concert, het publiek achterlatend met een warm en prettig gevoel.
Foto’s (c) Hans Kreutzer/Maxazine