Seasick Steve stond tot voor kort bekend als een innemende en integere bluesman. Tot Matthew Wright dat in zijn ongeautoriseerde biografie ‘Seasick Steve: Ramblin’ Man’ in twijfel trok en onder andere aannemelijk maakte dat Steve 10 jaar jonger was dan hij in zijn biografie vermeldt. Is het erg dat Steve Wold (of Leach) zijn verleden aandikte? Wordt Seasick Steve daardoor een mindere artiest? Nou nee, het maakt de mythevorming rond Seasick Steve alleen maar sterker.
Seasick Steve sloeg terug op de enige juiste manier voor een artiest: met een steengoed nieuw album ‘Keepin’ the Horse Between Me and the Ground’. Om dit nieuwe album te promoten onderneemt Seasick Steve een uitgebreide Europese tour. Hij doet daarbij 2 keer de Amsterdamse poptempel Paradiso aan.
Black Box Revelation
Het Brusselse duo Black Box Revelation is door Steve uitgenodigd om het voorprogramma te verzorgen tijdens deze tour. Zanger- gitarist Jan Paternotte en drummer Dries van Dijck richtten in 2006 een band op, in eerste instantie Thickfreakness genaamd, naar het gelijknamige album van The Black Keys. Maar al snel veranderden ze de naam in Black Box Revelation. Dan gaat het snel met de band, Black Box Revelation wordt tweede in Humo’s rockrally in 2007, de band neemt een debuutalbum op dat ook in de USA aandacht trekt. Prijsnummer ‘I Think I Like You’ schopt het zelfs tot herkenningstune van het Major League baseball team the Pittsburg Pirates. De band beschrijft haar muziek als “A cross between R&B-inflected garage-band rock that takes its cues from mid-’60s Stones and The Kinks to the most gut-bucket, electric delta blues evocative of Led Zeppelin. Black Box Revelation is just that… A musical revelation that can’t be boxed into a single category.”
Zanger Jan Paternotte is de blikvanger van Black Box Revelation. Met zijn fijne, soms ietwat snijdende stem en zijn effectieve en groovy gitaarstijl zet hij de toon. Drummer Dries van Dijck legt met zijn inventieve drumspel de solide fundamenten voor de energieke garagerock van de band. In het bluesy ‘War Horse’ doet Paternotte’s zang bij vlagen aan de jonge Iggy Pop denken. ‘Never Alone, Always Together’ is het hoogtepunt van Black Box Revelation’s show, een intens gezongen slepende bluesrock. De strofe “Is it hard to be 2 people in your head?“ is natuurlijk geniaal. Het refrein van ‘I Think I Like You’ is retecatchy en brandt zich in je hoofd zodat je uren later nog nietsvermoedend “I think I like you” loopt te neuriën. Black Box Revelation overtuigt het publiek in Paradiso met hun energieke rockshow.
Seasick Steve
Sinds Seasick Steve in 2006 doorbrak met een fenomenaal optreden in de kerstshow van Jools Holland gaat het de bluesveteraan voor de wind. Hij kan zelfs 2 vintage John Deere tractors kopen. Toch koestert hij zijn “working man” achtergrond. Ook in Paradiso is Steve gehuld in een houthakkershemd, een vaak herstelde jeans, werkschoenen en zijn onafscheidelijke John Deere petje.
Steve komt alleen op en refereert aan het presidentiële debat: “When I see Donald Trump, I think: Is that the best we can do?” Interesse in politiek is er bij Steve met de moord op Bobby Kennedy in 1968 in één klap uitgeslagen. Dit vormt de opmaat voor een prachtige bluesy uitvoering van ‘Abraham, Martin and John’, de eerder door Dion en Marvin Gay gezongen ode aan Lincoln, Martin Luther King, John F Kennedy en Bobby Kennedy. Dit blijkt niet de enige politieke tirade van Seasick Steve. In de aankondiging van ‘Hell’ vergelijkt hij de gemakkelijke manier waarop de superrijken uit de Panama Papers wegkomen met hun belastingontwijking met de onverbiddelijkheid van de belastingdienst voor een verkeerd ingevuld belastingformulier van drummer Dan wiens Volvo Stationcar verkocht moest worden om de belastingschuld te kunnen betalen.
Het daaropvolgende ‘Hell’ klinkt dan ook verbeten en scherp. De show in Paradiso is om het nieuwe album ‘Keepin’ the Horse Between Me and the Ground’ heen gebouwd. Op dit nieuwe album klinkt Steve gevarieerder dan ooit. De nummers variëren van de bijtende blues van ‘Hell’ tot de onversneden country van ‘The Grass is Greener’. Deze afwisseling is ook te merken tijdens de show in Paradiso. Steve’s traditionele zelfgebouwde snaarinstrumenten worden afgewisseld met akoestische gitaren en Steve en Dan worden zelfs bijgestaan door de violiste Georgina waarmee pareltjes als ‘Treasures’ nog indringender worden.
De bluegrass countryfeel van ‘The Grass is Greener’ wordt versterkt door de fiddle van Georgina, maar helemaal als ook tapdanseres Hannah het podium betreedt. Maar het zwaartepunt van de show ligt toch op de blues. Of dat nu de energieke powerblues van ‘Gypsy Blood’ is of meer laid back in ‘Bullseye’, Steve speelt de blues met een jaloersmakende vanzelfsprekendheid.Seasick Steve schiet nog één keer uit zijn slof als hij de aantijgingen van “weazle” Matthew Wright aankaart: “When I write songs about me leaving home at 14, that’s because I did! When I write about drinking Thunderbirds, that’s because I did!” vormt de inleiding voor een bevlogen uitvoering van ‘Thunderbird’.
Een show van Seasick Steve is natuurlijk niet compleet zonder dat Steve een serenade aan een meisje in het publiek heeft gebracht. Deze avond is de in een Nirvana t-shirt gehulde Roos de gelukkige. Steve doet dit avond aan avond en hij weet ‘Walkin’ Man’ toch telkens weer te brengen of hij het voor de allereerste keer aan een meisje opdraagt. Het hoogtepunt van de show is het prachtige ‘Shipwreck Love’ dat met Steve’s bijna breekbare stem en Georgina’s viool Paradiso doodstil krijgt.
In ‘Keep That Horse Between You and the Ground’ roept Steve Torre Florin van De Staat het podium op om met hem mee te spelen. Torre’s en Steve’s gitaarstijlen verschillen nogal. Speelt Steve soepele, groovy blues, Torre’s gitaarstijl is meer ritmisch en hoekig. Soms botst dat en bij vlagen versterken beide gitaren elkaar. Met een intense en rauwe uitvoering van ‘Doghouse Boogie’ nemen Steve en publiek afscheid van elkaar maar niet nadat Seasick Steve nog 10 minuten op de rand van het podium handen geschud heeft en op alles wat hem voor de voeten wordt geworpen een handtekening heeft gezet. Dat tekent de toegewijdheid van Steve aan zijn publiek.
Een avond met Seasick Steve mag misschien niet heel erg vernieuwend zijn. Het is wel heel lekker, sympathiek, vermakelijk en in dit geval ook verrassend met een tapdanseres op het podium en Torre als gastgitarist.
Foto’s (c) Robert Westera
