David Eugene Edwards richtte Wovenhand in 2001 op als side project in de tijd dat zijn eigenlijke band 16 Horsepower op een lager pitje stond. Toen 16 Horsepower in 2005 definitief ophield te bestaan werd Wovenhand Edwards’ voornaamste focus. De muziek van Wovenhand combineert elementen uit de neofolk, alternative country, post-rock, post-punk en inheemse indiaanse muziek. Met de laatste twee albums, ‘Refractury Obdurate’ en ‘Star Treatment’, zijn de invloeden van met post-rock en metal toegenoemen. Rockmuzine waardeerde onlangs ‘Star Treatment’ met een 8,5 en schreef: “‘Star Treatment’ doet je naar adem happen. Er zijn weinig albums die zo intens en beklemmend klinken. Van kiezelhard tot slepend duister, Wovenhand sleept de luisteraar mee op een duistere tocht door de spirituele wereld van David Eugene Edwards.”
Met dit nieuwe album in de achterzak toert Wovenhand door Europa en daarbij doet de band op 4 oktober de Effenaar in Eindhoven aan.
Emma Ruth Rundle
De Californische Emma Ruth Rundle mag het voorprogramma verzorgen. De zangeres/gitariste is nogal een bezige bij, zo is ze lid van Red Sparowes, Marriage en Nocturnes. Daarnaast is ze “visual artist” en heeft ze een ook nog een carrière als singer/songwriter. Maar vreest niet, Rundle is zeker niet “zo’n meisje in een bloemetjesjurkje dat met een pingelende akoestische gitaar haar prille liefdesverdriet tot wereldprobleem bombardeert”.
Emma Ruth Rundle zingt en speelt gitaar met de intensiteit van de jonge Sinéad o’Conner. Zichzelf begeleidend op akoestische gitaar weet Emma Ruth steeds een onderhuidse dreiging op te roepen die op gezette tijden beheerst tot ontlading komt. ‘Hand of God’ is een prachtig voorbeeld, het nummer opent bijna verstild met akoestische gitaren, maar langzaam wordt de spanning opgebouwd. Emma klinkt bijna verlegen als ze een nummer aankondigt, maar zodra ze begint te zingen groeit ze en zien we een zelfverzekerde performer op het podium. ‘Protection’ is een volgend hoogtepunt met gepassioneerde zang en kale maar effectieve begeleiding met een soms zwaar overstuurde akoestische gitaar. ‘Shadows of My Name’ waarbij Emma Ruth Rundle wordt ondersteund door violist Torsten is ook zo’n prachtig opgebouwd liedje dat langzaam naar een steeds uitgestelde climax werkt. Het publiek in de Effenaar is er stil van. Zonder veel opsmuk weet Emma Ruth Rundle de Effenaar om haar vinger te winden.
Wovenhand
Wovenhand wordt steeds meer een band. Maar toch draait alles om David Eugene Edwards. Getooid met een bandana en een hoed heeft hij wel wat weg van een indiaanse shamaan. Soms bijna in zichzelf gekeerd en daarna weer druk gebarend om zijn woorden kracht bij te zetten is David degene die de show leidt. David heeft een geweldige band om zich heen verzameld waarin vooral de gitarist met prima tweede stem en de stuwende drummer opvallen. Wovenhand opent overdonderend met het intense ‘The Hired Hand’ van ‘Star Treatment’ en zet daarmee de toon voor de avond.
De show is opgebouwd rond het nieuwe album, maar ook Wovenhand-klassiekers als het langzaam onder je huid kruipende ‘Salome’ komen langs. Er is nauwelijks interactie met het publiek, pas bij het laatste nummer in de reguliere set, we zijn inmiddels bijna anderhalf uur onderweg, richt David Eugene Edwards zich tot het publiek met een bijna bescheiden “Thank you, we appreciate it very much”. Maar de band communiceert volop via de bevlogen en snoeiharde uitvoering van de muziek. De muziek van Wovenhand is geen show om uitbundig bij te dansen en mee te brullen. Het publiek in de Effenaar is dan ook bijna muisstil en slechts de massaal mee schuddende hoofden en de hartstochtelijke toejuichingen tussen de nummers verraden hoezeer het publiek opgaat in de show. Een van de hoogtepunten van de show is ‘Crook and Flail’ waarin stuwende tribale rumbeats en de als sitar klinkende banjo je meenemen in een bezwerende trip. ‘All Your Waves’ dat bijna letterlijk over het publiek golft, langzaam maar onverbiddelijk, is een volgend hoogtepunt. De show sluit af met ‘Come Brave’ dat nog één keer als een ziedende orkaan door de Effenaar raast.
Is de muziek van Wovenhand op plaat al indringend en intens, live komt de muziek nog veel harder binnen. Afwisselend snoeihard en bijna fluisterend, maar altijd intens en spiritueel. De diepchristelijke spiritualiteit van David Eugene Edwards zit hem niet in de weg, maar geeft de muziek nog een extra lading. Wovenhand rolt als een tsunami over de Effenaar, het publiek naar adem snakkend achterlatend.
Foto’s (c) Robert Westera
