De tweede en helaas alweer laatste dag van Amsterdam Woods begint net zoals gisteren met een lekker weekendgevoel. Met Pauw begon de festivaldag prima. De psychedelische muziek zorgt dat je er meteen in komt. Bovendien was het visueel ook prima voor elkaar met een bijpassende lichtshow.
Prachtig wat je tegenwoordig al niet kan doen met een stukje techniek. Jeremy Loops maakte optimaal gebruik van vele live opgenomen loopjes die hij in elkaar mixte tot een toffe mengeling van aanstekelijke klanken in verschillende stijlen, het publiek ging er behoorlijk van uit zijn dak. Een echte entertainer!
De Utrechtse band Amber Arcade maakte perfecte muziek om even bij bij te komen na het geweld van Jeremy Loops. Ze droegen een nummer op aan de meisjes die hen voor hadden laten gaan bij de toiletten vlak voor hun optreden. Lekkere droompop, met muzikale franjes zonder te overheersen.
Mokum sessie
De drie jonge dames van Pitou speelden aan de waterkant, waar de wind hun teksten mee de wereld in nam. Heel zacht en zonder enige versterking was het soms moeilijk te horen. Een beter geluid zou volgens hen op Facebook bij de Mokum sessies zijn opgenomen.
Op het kleine podium stond vandaag wat meer uitdaging geprogrammeerd. Zoals Crying Boys Cafe waarvoor het podium te klein was en ze een uitbouw in het publiek gemaakt hadden. Een beetje een raar begin, toen ze begonnen met spelen was de zanger van de band zoek. Toen hij eindelijk was gevonden kon er gespeeld worden. Hun muziek deed denken aan Elbow en hun performance was leuk om naar te kijken en te luisteren.
Liima speelde in de grote tent die maar voor de helft gevuld was. Waarschijnlijk omdat het buiten lekker zonnig was. Of waren het de elektronische geluidswal-klanken die het publiek niet aanstond? Hoe dan ook, de nummers staken ritmisch wel goed in elkaar.
De Australische band Husky was ver van huis. De band was blij dat ze hier kon spelen als laatste optreden van hun Europese tour. Ze brachten er weer wat sfeer in en er werd rustig gedeind op hun muziek. Husky was laidback uit de outback. Frontman Husky Gawenda kwam rechtstreeks uit de sauna en had zijn badjas nog aan. ‘I’m not coming back’, hun hit uit 2014 was de afsluiting van hun set op het podium onder de sterren. Later op de avond speelde de band nog drie extra nummers geheel akoestisch, tijdens de Mokkum sessies, sfeervol aan de waterkant. Aardige gasten met liefde voor muziek, die ook in de puurheid en fragiliteit van zo’n sessie hun muzikaliteit lieten gelden.
Een genre dat nog niet was langsgekomen was blues. Deze blues werd gebracht door Phill Cook. Gewapend met elektrische gitaar en zijn stem wist hij te boeien. Direct daarna was het de beurt aan Daniel Norgren die met zijn gevoelige gitaar, piano en mondharmonica spel zijn gevoel tot in de uiterste tonen wist te laten voelen. Een van de nieuwe talenten ontsproot op het spruitpodium: Zangeres Ella had een aantal mooie liedjes. Er zat zelfs een heus Frans liefdeschanson tussen.
Ultimate Painting speelde zich onder de treurwilgen vandaan en sloot af op het middenpodium, een taak die op het hoofdpodium voor Palmbomen II was weggelegd. De bands waren tevens de afsluiter van het festival, die met een sfeervolle live mix iedereen met een goed gevoel huiswaarts stuurde. Onder een hemel vol bliksem was het een mooi schouwspel, maar gelukkig was het onweer en de regen ver weg.
Het waren weer twee heerlijke, zonnige, relaxte festivaldagen aan de rand van het Amsterdamse Bos. Met veel goede gevarieerde muziek. Maar liefst 33 bands passeerden de revue. Bovendien was het een uiterst duurzaam festival door de inzet van zonnepanelen en Green batteries, statiegeldbekers en biologische eettentjes. Tot vreugde van velen heeft de organisatie al laten weten dat er op het Radarterrein in 2017 weer een nieuwe versie van Amsterdam Woods zal plaatsvinden.
Foto’s (c) Hans Kreutzer
