En weer doet tante Rikie, de Grand Lady van de Achterhoek, het. In die ene kreet ligt het wezen van de Zwarte Cross vast. De Zwarte Cross is sinds de eerste motorcross met optreden van Jovink en de Voederbietels in 1997 uitgegroeid tot een 4-daags totaalspektakel waarin de bezoeker zich kan onderdompelen in motorcross, stunts, theater, performance en muziek. Niet voor niets staat op een van de vele hilarische teksborden: “Gefeliciteerd, u bent een dagje uit”. Dat begint al bij de ingang van het terrein. De security heet hier “Sfeerbeheer”, een klein detail inderdaad, maar wel tekenend voor de relaxte sfeer op de Zwarte Cross. Als op de slotdag van de Nijmeegse Vierdaagse worden ook de bezoekers van de Zwarte Cross ingehaald met tribunes en bakken vol gladiolen en dan ben je nog niet op het terrein. De Zwarte Cross is gigantisch, er zijn meer dan 20 podia, elk met hun eigen sfeer en uitbundige vormgeving. Maar de Zwarte Cross is ook een blaasorkest dat ’s avonds laat midden op het terrein ‘Under the Bridge’ van de Red Hot Chilli Peppers speelt.
Navarone
De vrijdag begon in een al bij voorbaat zwetende Roadhouse met Navarone. De Nijmeegs-Amsterdamse band heeft de afgelopen tijd hard gewerkt aan haar nieuwe album. Het album is af en zal op 22 oktober in Doornroosje het levenslicht zien. De band is trots op haar nieuweling en dat mochten we weten. Navarone speelde maar liefst 4 nummers van haar nieuwe album. Dit voorproefje beloofde veel goeds. ‘Showtime’ bijvoorbeeld, was een knallend, en vooral groovend rocknummer. ‘Step by Step’ toonde juist de duistere kant van Navarone.
Het publiek reageerde enthousiast op de nieuwe nummers, maar écht meegezongen werd er natuurlijk pas bij ‘Wander’, waarbij zanger Merijn het publiek bespeelde door met zijn hand het volume aan te geven waarop “And I feel that I’m beginning to wander. And I wander straight into the dark” gezongen moest worden. En iedereen volgde! Hoogtepunten van deze waanzinnige rockshow waren als vanouds het knallende ‘The Red Queen Effect’, het spannende, ingehouden ‘December’ en het epische ‘Sage’.
Navarone klonk krachtiger en meer zelfverzekerd dan ooit in deze geweldige rock ’n roll show. Daar gaan we nog veel van zien. Om te beginnen op de Zwarte Cross, in verschillende samenstelling doen de mannen van Navarone nog verschillende tribute shows deze editie.
Peter Pan Speedrock
Tijd voor een uitstapje naar de Megatent, waar de veteranen van de Nederlandse rock hun afscheid vieren. Na 20 jaar geeft Peter Pan Speedrock het vaandel van de Nederlandse rock ’n roll door. De Zwarte Cross is onderdeel van hun afscheidstournee die op 26 november afgesloten wordt in een nu al stijf uitverkochte Effenaar. Op het podium van de Megatent valt er nog geen slijtage te bespeuren bij het speedrock trio uit Eindhoven. Culthits als ‘We Want Blood’ spatten nog even hard van het podium af als immer. De band had er duidelijk zin in en Dikke Dennis weet het publiek als altijd extra op te zwepen. We gaan ze nog missen als ze er niet meer zijn. Zaterdag is er een nieuwe kans om de meest hardwerkende rock ’n roll band van Nederland op de Zwarte Cross te zien. Ze sluiten de Roadhouse af met een ongetwijfeld dampende set rock ’n roll.
My Baby
My Baby speelt op vrijdag 2 shows, ’s middags op het hoofdpodium en ’s avonds laat op de veranda van de Bayou. Het gigantische veld voor de Main Stage werd vooral gebruikt als zonneweide voor aanvang van de show van My Baby. Het Voodoo blues soul en funk trio heeft nog niet de naam om bij voorbaat massaal publiek te trekken. Nadat de bezwerende voodoo klanken begonnen en drummer Joost een opzwepende beat begon verzamelde zich snel een nieuwsgierige groep toeschouwers rond het podium. Toen ook zangeres Cato het podium betrad werd de mainstage getrakteerd op een dampende set “Organic dance music”. De opzwepende beats, de mysterieuze zang en de bezwerende gitaarriffs maakten dat niemand stil kon blijven staan.
Dat My Baby snel naam maakte bleek ’s avonds laat in de Bayou. Een grote menigte publiek had zich verzameld rond de veranda die op dit stukje American South dienst doet als podium. Deze meer intieme setting is de natuurlijke omgeving voor My Baby. De band speelde dan ook een set die minder op liedjes, maar meer op de dance groove gericht was. Het resultaat was een opwindend dansfeest waarin band en publiek elkaar opzweepten.
Drive Like Maria
Na een stilte van meer dan 2 jaar is Drive Like Maria terug van weggeweest. In het voorjaar kwam de eerste EP van het drieluik Creator Preserver Destroyer uit. Sindsdien is Drive Like Maria on tour. De band is dit jaar een graag geziene gast op de Nederlandse festivals. Op onder andere Paaspop, Dauwpop en Stone Rock liet de band al zien hoe goed ze zijn. De Roadhouse was vol toen de duistere klanken van het intro van ‘Nighthawk’ klonken en zanger Bjorn solo het podium betrad. Loepzuiver en overtuigd zong hij het intro. Toen de hele band op het podium was verschenen ging het los met een muur van gitaren.
De show van Drive Like Maria was opgebouwd rond de nieuwe nummers. In het zinderende ‘Keeps Me Going’ bouwde de band de spanning op. ‘Tiny Terrors’ liet een band zien die steenharde rock kan samensmelten met prachtige melodieën op een manier die alleen Queens of the Stone Age verder kan. Het publiek ging natuurlijk toch het hardst op Drive Like Maria klassiekers als ‘Talk To Me’. Na het bijna intieme intro met alleen bas en zang haalde gitariste Nitzan uit om de kolossale riff van het nummer te spelen……. Niets! Na het nodige gepruts gaf zanger Bjorn zijn gitaarkabel aan Nitzan. Die plugde in en legde al haar frustratie over de falende techniek in de riff zodat ie harder en grootser dan ooit klonk.
Nadat de gitaarkabel was vervangen konden we verder. Het leek alsof de band juist energie had geput uit dit incident. Snoeihard en gedreven klonken Drive Like Maria klassiekers als ‘Ghostrider’ en ‘Black Horses’. Het publiek reageerde door enthousiast te dansen. Er ontstond zelfs een moshpit. Met het opwindende ‘So’ sloot Drive Like Maria een geweldige show af.
John Coffey
Nog zo’n icoon van de Nederlandse rock ’n roll dat eerder dit jaar haar afscheid aankondigde. John Coffey heeft in de afgelopen jaren een trouwe schare fans opgebouwd met hun steenharde en toch rete catchy goudeerlijke rock ’n roll. Shows van John Coffey zijn altijd een groot feest waarin zalen, tenten en velden omgetoverd worden in een massale moshpit. De Megatent van de Zwarte Cross was hierop geen uitzondering. Toen de trompetten van de intro muziek zwegen en zanger David zijn eerste oerkreet uitstootte startte de moshpit voor het podium. Het aantal springende en crowdsurfende toeschouwers nam alleen maar toe. Hoogtepunt was de door David verder opgehitste cirkelpit die maar groeide en steeds meer mensen meesleurde.
De band zweept niet alleen het publiek op, het gaat zelf voorop in de strijd. Zanger David dook al vroeg het publiek in en werd ruggelings over de springende massa gedragen terwijl hij verder zong. Later sprong hij van het podium af en liep naar de bar halverwege de Megatent om al zingend rustig een biertje te bestellen, af te rekenen en weer terug te lopen richting het podium. De mannen van John Coffey hebben het hart op de juiste plaats. Niet alleen bezweren ze dat iedereen respect voor elkaar moet tonen ook tijdens het moshen, maar met ‘No House for Thee’ hebben ze een nummer opgedragen aan het lot van de vluchtelingen. We gaan ook John Coffey missen. Maar dit jaar kunnen we nog uitgebreid met ze feesten tijdens hun afscheidstournee.
Hilltop Howlers
Bij Hendrik-Jan Jovink kruipt het bloed waar het niet gaan kan. In het voorjaar begon hij een nieuwe band. Hilltop Howlers heet de band. Hierin verzamelde hij muzikanten van zijn vorige band de Backcorner Boogie Band en Lawrence Mul de zanger van de Raw Flowers. Kortom een echte streekband. Hun door soul en country beïnvloede southern rock paste perfect op de veranda van de Bayou. De geuren van de Barbecues, de warmte, en de Hilltop Howlers, je waande je eerder in de swamps van Louisiana dan op een weiland in Lichtenvoorde.
Met Lawrence Mul heeft de band een geweldige zanger in haar gelederen die stevig kan rocken, maar altijd soulvol blijft. En als je dan als band kunt klinken als the Black Crowes dan heb je het Zwarte Cross publiek gelijk bij de lurven. Een bandje om in de gaten te houden.
Automatic Sam
Ook uit de streek, maar daarmee houdt alle gelijkenis op met de Hilltop Howlers. Automatic Sam is waarschijnlijk een van de meest eigenzinnige bands van het moment. “Who cares about genres” noteert de band op haar Facebook pagina. Intens, duister, hypnotiserend en hard zijn de termen die opkomen bij Automatic Sam. Fuzzende gitaren over hypnotiserende ritmes bepalen het geluid van Automatic Sam. In een al bloedheet Roadhouse wist Automatic Sam de temperatuur tot ver boven het kookpunt op te voeren. Snoeihard en hypnotiserend, intens en muzikaal, Automatic Sam was het allemaal.
Hoogtepunten van de show waren het zwaar psychedelische ‘Sweet Machine’ en het intens rockende ‘Sonic Whip’. Met hun toch niet overdreven toegankelijke geluid wist de band het publiek zo te overtuigen dat er na afloop van de show een hartstochtelijke roep om een toegift klonk.
Foto: © Sander van den Berg
Meer foto’s: https://www.facebook.com/maxazine
