Terwijl zowat heel Nederland met zijn festivals geplaagd werd door regen beleefde Parkpop in Den Haag een zonnige editie. Sinds 1981 is dit festival inmiddels uitgegroeid tot Europa’s grootste en gratis festival met een brede programmering op maar liefst 2 grote; de Parkpopstage en de Jupilerstage en 2 kleinere podia; het Haags Podium en the Peoplestage, zo ook nog een Dubyard en een Hiphop area. Bij de Dubyard kon men luisteren naar een origineel handgemaakte Roots Reggae & Dub soundsystem uit Den Haag, namelijk the Food Bass Shelter soundsystem en de Hiphop area stond bol van de activiteiten, workshops en bezienswaardigheden.
De aftrap op de Jupilerstage was in handen van ‘Friends of the Family’, een Folk-collectief van Haagse en Rotterdamse muzikanten. Het werd later al wat drukker op het terrein dat een paar uur tevoren met vele ladingen zand gerepareerd was omdat het allemaal wat zompig was geworden door het natte jaargetijde plus dat er ook nog de dag tevoren ‘Night at the Park’ festival had plaatsgevonden. Het trance-roots trio ‘My Baby’, inmiddels bekend over de hele wereld, bracht haar met oriëntaals getinte zanglijnen broeierige trancemuziek met veel slide-gitaar, waar wel na een kwartier het gebeuk van de bassdrum je wat zwaar op de maag komt te liggen.
Oren en ogen kom je te kort, de Haagsche Kraaien waren er weer eens met hun spektakel gebeuren, rap, zang en blote dans, gevolgd door podiumbeest, publiekslieveling en Grote prijs van Nederland-winnaar ‘Typhoon’ op het andere podium.
Dan weer snel terug om de terugkeer van ‘K’s Choice’ mee te maken. De kern van de band wordt gevormd door broer en zus Sarah en Gert Bettens. ‘K´s Choice’ brak in 1995 door met ´Paradise In Me´ met daarop de grote hit ´Not An Addict’, had zelfs succes in Amerika, maar op het hoogtepunt van hun populariteit stopte de band. Nu is er sinds verleden jaar een nieuw album en worden er weer optredens gedaan waarvan die van Parkpop zeer in de smaak viel.
Heel even was er tijd voor ‘Reverend Peyton’s Big Damn Band’, een driekoppige country blues band uit Indiana USA die het voor elkaar krijgt om de blues te mixen met de pure country sound en dan met een flinke dosis humor en spelplezier met een grote grijns. Het hoogtepunt bestond uit het in de brand steken van het houten gedeelte van het wasboard. Op het andere podium stond ondertussen de Spaanse Latin/ska-groep ‘Eskorzo’ vreselijk zijn best te doen, maar op één of andere manier kwam er geen vonk, ondanks dat de groep de kreet “Camino del Fuego” op hun banner hebben staan.
Het begin van de avond begon met oude rot Marky Ramone, vooral beroemd als drummer van de legendarische band The Ramones. ‘Ramone’s Blitzkrieg’ tourt de wereld over. Met het oog op het 40-jarig jubileum van The Ramones bracht Marky Ramone’s Blitzkrieg een ode aan het verleden door alle beroemde hits van The Ramones de revue te laten passeren. Tijdens het avondeten hebben we wel ‘John Coffey’ op de achtergrond gehoord. Het stond als een huis zullen we maar zeggen, aan de reacties van het publiek te horen.
De ogen waren natuurlijk ook behoorlijk gericht op Jett Rebel die met een gepland optreden van één uur het avondprogramma van de Parkpopstage mocht afronden. Zoals we van Jelte (zijn echte naam) inmiddels wel gewend zijn spatte zijn show van het podium af. Met een kundige band die zijn grilligheid deskundig volgt, horen we natuurlijk de grote hits tegenkomen, luidkeels meegezongen door het publiek van alle leeftijden. Na een uitvoering van Steve Miller’s ‘Mercury Blues’ nam Rebel de luisteraars mee naar wat nieuwe songs van het op handen staande nieuwe album. Net als het voornoemde nummer werden er een aantal rockachtige songs in trio-vorm uitgevoerd (gitaar/zang, bas en drums) waarvan je je een beetje gaat afvragen of we al niet genoeg van deze muziekvorm hebben. Voor de finale, en ook nog eens gekaapte extra tijd, bracht hij later met de gehele band het podium naar een hoger plan en zelfs daarbuiten. Van het enorme hoge podium sprong de festivalheld naar beneden om eerst drie rijen hekken te slechten om daarna in de cameratoren te klimmen.
Dat hebben we Billy Ocean niet zien doen. Op kundige wijze bracht de inmiddels grijs geworden, maar nog steeds goed bij zijn kenmerkende stem zijnde zanger samen met een perfecte band zijn grootste hits ten gehore. Het Parkpopfeest 2016 had niet mooier afgesloten kunnen worden.
foto’s (c) Tom Moerenhout
foto Billy Ocean (c) Karin Rövekamp