Het mag dan ruim 40 jaar geleden zijn dat hun eerste album uitkwam, de mannen van 10cc trekken nog steeds door heel Europa om hun grootste hits live te vertolken. Van de originele bezetting is alleen bassist Graham Gouldman nog over en hij wordt bijgestaan door drummer Paul Burgess, die al sinds 1973 met de band toert, gitarist Rick Fenn, die in 1977 is toegetreden, zanger en multi-instumentalist Mick Wilson en toetsenist Keith Hayman. De vijfkoppige band stond zaterdag in het Apeldoornse theater Orpheus.
De stemming zat er al direct goed in toen de band aftrapte met ‘The Wallstreet Shuffle’, de eerste nummer 1-hit voor 10cc in ons land. En ondanks dat Eric Stewart, Kevin Godley en Lol Creme geen deel meer uitmaken van het gezelschap, nam de sound van de nieuwe 10cc je direct mee terug naar de jaren 70. De muzikanten speelden foutloos en zanger Mick Wilson wist zich prima staande te houden. Sterker nog, met zijn stemgeluid deed hij de typerende vocalen van zijn voorgangers bijna vergeten.
Na het ironische ‘The Things We Do for Love’ volgde ‘Good Morning Judge’ en was het de beurt aan Graham Gouldman om als leadzanger voor de microfoon te verschijnen. De 69-jarige Brit, die vóór zijn tijd bij 10cc liedjes schreef voor onder andere Herman’s Hermits (‘No Milk Today’), The Yardbirds (‘For Your Love’) en The Hollies (‘Bus Stop’ en ‘Look Through Any Window’), stond nooit bekend als begenadigd zanger en blonk ook zaterdagavond niet uit qua stemgeluid. Hij zou later verklaren met stemproblemen te kampen.
Desondanks werd ieder nummer op professionele wijze uitgevoerd, zoals we dat van 10cc gewend zijn: strak en met de nodige humor. Hoogtepunten van de avond waren ‘I’m Mandy, Fly Me’, waarop Mick Wilson de toetsen, percussie en zang voor zijn rekening nam, ‘Art for Art’s Sake’, met een magistraal intro én outro, ‘I’m Not in Love’, voorzien van een prachtige samenzang en tot slot de mini-opera ‘Feel the Benefit’, dat oorspronkelijk ruim elf minuten duurt en misschien wel het magnum opus van de band genoemd mag worden.
Maar eigenlijk kun je wel stellen dat vrijwel alle nummers niet zouden misstaan op een best of-album. Zo werd er luidkeels meegezongen met de ‘The Dean and I’, ‘Silly Love’ en de grootste hit van allemaal, ‘Dreadlock Holiday’. Bij het laatstgenoemde nummer konden de bandleden het niet laten om “I don’t like Apeldoorn, I love it!” ten gehore te brengen. Dit tot groot plezier van het publiek. Ook het minder bekende ‘Clockwork Creep’ – een hilarisch dialoog tussen een vliegtuig en een bom – werd enthousiast door de zaal ontvangen.
Na ‘Dreadlock Holiday’ werd het podium door de band verlaten, om na enkele seconden weer terug te keren voor een encore. Voor dit laatste nummer verzocht Gouldman iedereen om vooral te blijven staan en om zo hard mogelijk mee te zingen. ‘Rubber Bullets’ werd uiteindelijk de enige toegift van de avond, waarna het optreden na slechts een uur en een kwartier voorbij was.
En dat was misschien wel het enige minpunt van de avond. Ondanks dat was het een vermakelijk optreden met louter hits, die bevestigden dat 10cc niet zomaar een band is, maar in één adem genoemd mag worden met vergelijkbare, invloedrijke en legendarische grootmachten uit de jaren 70 van de vorige eeuw.